Kiedy stanę w pustym pokoju z opowieści Georgesa Pereca, to przypomina mi się moje życie. Pomimo tego, że pomieszczenia francuskiego pisarza są zawsze wypełnione setkami drobiazgów, to i tak widzę przestrzeń i pustkę. Opróżniam jego pokój z przedmiotów i dostrzegam własne istnienie, gotowe na przyjęcie nieuformowanej jeszcze treści, zapożyczonej od pisarza podczas lektury jego dzieła. Jest to dla mnie pouczającym eksperymentem myślowym, dzięki któremu zauważam możliwości uzupełnienia życia o bardzo istotne treści. Perec mi w tym pomaga poprzez swoje analizy, wyrażone w gestach pełnych językowego namaszczenia. Poprzez pławienie się w obfitości słownej jego prozy. Przez namiętność do wystawności, ujętej w niezliczoną ilość detali. "Rzeczy" to książka krótka w treści ale poszukująca szczęścia i doskonałej harmonii ze światem. Niech ma się na baczności ten, kto liczy na to, że przejdzie przez ten świat bez konieczności wytężenia swojego umysłu. Przedstawiciel OuLiPo przygotował na nas tak wiele pułapek, że niejednemu czytelnikowi odechce się studiowania poruszanych przez pisarza zagadnień.

Na dobre się już oswoiłem z warsztatem pisarskim Georgesa Pereca i nauczyłem się, że ten twórca potrafi bez ustanku produkować egzystencjalne scenariusze. Socjologiczne zainteresowania francuskiego pisarza objawiły się w "Rzeczach" gdzieś na styku fikcji i rzeczywistości. Mitologiczne wręcz wyobrażenie szczęścia zasłoniło cały krajobraz i stało się marzeniem. Jednocześnie, powiązane z tym pojęcie "dostatniego życia", stało się nieuchwytną trajektorią po której gonią za lepszym jutrem bohaterowie powieści. "Rzeczy" stanowią egzystencję bez treści. Kuszą łutem szczęścia i odmianą losu. Uciekają od wyjałowionej powszedniości i przechodzą przez różne stadia samotności. Miałem też wrażenie, że duszą się w nieskończonym cyklu, podczas którego czar pryska i trzeba na nowo rozniecać kolejne pragnienia. "Rzeczy" to impuls do zmian.

Grzegorz Jankowicz napisał w posłowiu, że Perecowi przestała wystarczać rola kopisty cudzych kierunków w literaturze. Chciał stworzyć własne arcydzieło, które by wyrażało jego oryginalność. Udało mu się to całkowicie. Uczynił z egzystencji sztukę i z sukcesem podjął się pisania o tematyce pokrywania pragnień z możliwościami. To on rękoma Sylvie i Jerôme'a zaczął przebijać ściany ich domu w celu poszerzenia życia. Zaczął usuwać paraliżujące łaknienie posiadania wszystkiego. Trafnie zdiagnozował zachłanność na bogactwo. Rozpoczął proces głębszego zrozumienia przez ludzi filozofii istnienia i zadał pytanie "po co się żyje?".

Podejrzewam, że w mojej pamięci nie opuszczę twórczości Georgesa Pereca aż do śmierci. Za każdym razem daje mi poczucie nieokreślonej analizy mojego życia i powoduje lawinowy przyrost spostrzeżeń, dotyczących celu istnienia. Może jego proza niekoniecznie zmusza mnie do przeżywania objawień, ale z pewnością skłania ku refleksji nad trendami w doczesnym przemijaniu. Kiedy go czytam, to czuję przedsmak momentu wygranej na loterii. Wiem, że to tylko namiastka ryzyka, którego kontemplacja w niczym nie przybliży mnie do realizacji celów. Jednak nęci mnie samo złudzenie i pogłębione opracowanie tematu. Cieszą tłumnie napływające obrazy, które niczym iluzoryczne migotania, pokazują mi brak trwałości. Bo Georges Perec szuka człowieka ustabilizowanego. Jednak czy znajdzie, oceńcie sami przeczytawszy jego "Rzeczy".

Kiedy stanę w pustym pokoju z opowieści Georgesa Pereca, to przypomina mi się moje życie. Pomimo tego, że pomieszczenia francuskiego pisarza są zawsze wypełnione setkami drobiazgów, to i tak widzę przestrzeń i pustkę. Opróżniam jego pokój z przedmiotów i dostrzegam własne istnienie, gotowe na przyjęcie nieuformowanej jeszcze treści, zapożyczonej od pisarza podczas lektury...