Czytałem bardzo, bardzo dawno temu. Wypożyczyłem w podstawówce ze szkolnej biblioteki. Pamiętam, że było to dość archaiczne, ale w sumie ok. W głowie utkwiła mi anegdota o śmierci, czyli kobiecie zakopanej w ziemi. Potem odkopanej, jak już zdążyła się ,,zeszkielecić". No i stąd wygląda, jak wygląda.

Czytałem bardzo, bardzo dawno temu. Wypożyczyłem w podstawówce ze szkolnej biblioteki. Pamiętam, że było to dość archaiczne, ale w sumie ok. W głowie utkwiła mi anegdota o śmierci, czyli kobiecie zakopanej w ziemi. Potem odkopanej, jak już zdążyła się ,,zeszkielecić". No i stąd wygląda, jak wygląda.

Piękne baśnie, nie tylko litewskie, ale dobrze się czyta. Od zawsze lubiłam baśnie a teraz czytam je wnukom.

Piękne baśnie, nie tylko litewskie, ale dobrze się czyta. Od zawsze lubiłam baśnie a teraz czytam je wnukom.

Oskar Miłosz pochodzi z "tych" Miłoszów. Pokrewieństwo jest nie tylko faktyczne, ale i duchowe. Oskar M. był dyplomatą, wiele lat spędził we Francji, próbował pisać poezję i, jak jego wielki krewny, mówił o sobie, że jest Litwinem, co udowadniał, działając dzielnie na polu dyplomatycznym na rzecz powstania państwa litewskiego po I wojnie światowej. Tom opracowanych przez niego baśni wyszperałam w jakimś antykwariacie. Wiele z nich to wersje powszechnie znanych opowieści o Tomciu Paluchu, Kijach samobijach i innych. Ale są też motywy oryginalne o starusze tak złośliwej, że mogła swą złość odstąpić diabłu, o cierpieniach lnu, czy o baranie na jedwabnym runie. To nie są tylko baśnie. Wiele opowiadań z powodzeniem mogłoby się znaleźć u Boccaccia. A wszystko napisane językiem już z lekka trącącym myszką, czasem zbyt egzaltowanym.

Oskar Miłosz pochodzi z "tych" Miłoszów. Pokrewieństwo jest nie tylko faktyczne, ale i duchowe. Oskar M. był dyplomatą, wiele lat spędził we Francji, próbował pisać poezję i, jak jego wielki krewny, mówił o sobie, że jest Litwinem, co udowadniał, działając dzielnie na polu dyplomatycznym na rzecz powstania państwa litewskiego po I wojnie światowej. Tom opracowanych przez...