Wracam z miejsc, w których gubi się rozum a potrzeba umiejscowienia wszystkiego w czasie i przestrzeni niepostrzeżenie wygasa. Obecność na granicy tego co ludzkie i boskie ma dla mnie specjalne znaczenie w zdolności pojmowania poezji, szczególnie w ostatnich miesiącach, za sprawą subtelnie poruszonej struny mojej duchowości. To swoisty sposób oderwania od świata i pewnie gdyby nie Oskar Miłosz, to nie przeżywałbym ostatnich dni właśnie w taki sposób. Jego natchnienie rozbudziło we mnie jasność umysłu. Zapadające w pamięci jako obdarowane łaską wizje, doprowadziły do przewartościowania pojęcia materii. To jak nieskończony rachunek sumienia, tylko że tym razem dyktowany w rytmie wierszy. Można by pokusić się o stwierdzenie, że przypominające duchowy zmierzch strofy świadczą o tylko Miłoszowi znanej odmianie dekadentyzmu. Ale nic z tych rzeczy, ponieważ zbyt mocno i wyraźnie wybrzmiewa tam nowotestamentowe "fiat".

Poezja piszącego w języku francuskim litewskiego poety wywołuje potrzebę uwierzenia w niewysłowiony absolut i staje się w tym zakresie czymś tak naturalnym jak oddychanie. Stworzony przez Miłosza mikrokosmos jest zachętą do wielkiej przemiany. W tej pasji rozpoczynania nowej ery nie ma skończoności ani nieskończoności. Jest tylko czysta i pozbawiona ziemskich elementów forma, zapatrzona w kosmiczną substancję tworzenia, pozostawioną w domenie ducha. Ta medytacja przynosi ostateczne ukojenie, towarzyszy uczuciu najwyższego spełnienia i poprzez przejście przez kolejne stany ducha tworzy miejsce pod mistyczne określenie czasu i przestrzeni. Usuwając materię, Miłosz staje się gigantem duszy. Czekając na dobywający się z głębokości głos, przebywa jedynie w opuszczonych miejscach. Bowiem nadzieja pozostaje jego jedyną bronią.

Czułem jakbym śledził kosmos w jego ruchu. Kolejne rozdziały otwierały wciąż następujące po sobie byty a to wszystko roztaczało przede mną piękno zmysłowego świata. Ciężko jest zrozumieć układające się w treść poznania słowa Oskara Miłosza, bo kiedy aspirują one do bycia kluczem do wszelkich wszechświatów, to jednocześnie ich potęga ginie w głębinie nocy ciemnej. Pozostaje wiara jako przekonanie o Nieograniczonym. Jakże nie kochać opisywanych tutaj przestrzeni, gdy o ślepocie wspomnianej powyżej nocy ciemnej pisze Miłosz z domieszką ukojenia i wspomnieniem nieokreślonego piękna. I ta kojąca cisza, pomimo wyjących nad cmentarzem wichrów, mieszkająca wśród Zapomnianych. Przymierzanie się do spraw ostatecznych zostało opanowane przez tę poezję do perfekcji.

Odnowa duchowa wyznacza szeroki ślad w przypominającej traktat filozoficzny poezji Miłosza. Z kolejnymi krokami schodzenia w tajemniczą głębię, mistycyzm i wizjonerstwo stają się dominującymi motywami jego czarownych pieśni. Jest coraz jaśniej i czulej. Gdy zbliżałem się do końca przepełnionej duchowością lektury, to miałem wrażenie, że łatwo tu zapaść na chorobę zwaną "nigdy". To popularne w klasycznych poezjach schorzenie odnosi się do dusz pogrążonych we wsłuchiwaniu się w echa skargi. Tak wspaniale jest wtedy z daleka od świata, tak dobrze na zawsze pozostać w opuszczonym ogrodzie pamięci i poczuć zapach czasu. Lecz to przecież tylko chwilowe doznanie, bo życie wzywa a w czasach nam współczesnych nie ma możliwości zbyt długo wpatrywać się w mistyczne miraże.

Wracam z miejsc, w których gubi się rozum a potrzeba umiejscowienia wszystkiego w czasie i przestrzeni niepostrzeżenie wygasa. Obecność na granicy tego co ludzkie i boskie ma dla mnie specjalne znaczenie w zdolności pojmowania poezji, szczególnie w ostatnich miesiącach, za sprawą subtelnie poruszonej struny mojej duchowości. To swoisty sposób oderwania od świata i pewnie...

Pieśni o zmierzchu, a zwłaszcza dołączona do książki Ars Magna, są lekturą wymagającą najwyższego skupienia [a prawdopodobnie i jakiegoś poziomu wtajemniczenia]. Zrozumienie niektórych fragmentów może być trudne, a część z nich – nawet zrozumiana – może wzbudzać w czytelniku negatywny stosunek do objawienia Autora. I choć Pieśni czyta się ciężko, trudno odmówić twórczości Milosza kunsztu literackiego. Nastrojowe poezje, czy geniusz tkwiący w Liście do Storge, to najmocniejsze punkty Pieśni o zmierzchu.

Cała recenzja dostępna na stronie: https://karols.pl/piesni-o-zmierzchu-oscar-v-de-l-milosz-recenzja/

Pieśni o zmierzchu, a zwłaszcza dołączona do książki Ars Magna, są lekturą wymagającą najwyższego skupienia [a prawdopodobnie i jakiegoś poziomu wtajemniczenia]. Zrozumienie niektórych fragmentów może być trudne, a część z nich – nawet zrozumiana – może wzbudzać w czytelniku negatywny stosunek do objawienia Autora. I choć Pieśni czyta się ciężko, trudno odmówić twórczości...