rozwińzwiń

Ostatnia wieczerza

Okładka książki Ostatnia wieczerza Rachel Cusk
Okładka książki Ostatnia wieczerza
Rachel Cusk Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie biografia, autobiografia, pamiętnik
318 str. 5 godz. 18 min.
Kategoria:
biografia, autobiografia, pamiętnik
Tytuł oryginału:
Last supper : a summer in Italy
Wydawnictwo:
Wydawnictwo Literackie
Data wydania:
2010-11-01
Data 1. wyd. pol.:
2010-11-01
Liczba stron:
318
Czas czytania
5 godz. 18 min.
Język:
polski
ISBN:
9788308045275
Tłumacz:
Agnieszka Pokojska
Tagi:
Włochy Toskania podróże wspomnienia
Średnia ocen

5,5 5,5 / 10

Oceń książkę
i
Dodaj do biblioteczki

Porównaj ceny

i
Porównywarka z zawsze aktualnymi cenami
W naszej porównywarce znajdziesz książki, audiobooki i e-booki, ze wszystkich najpopularniejszych księgarni internetowych i stacjonarnych, zawsze w najlepszej cenie. Wszystkie pozycje zawierają aktualne ceny sprzedaży. Nasze księgarnie partnerskie oferują wygodne formy dostawy takie jak: dostawę do paczkomatu, przesyłkę kurierską lub odebranie przesyłki w wybranym punkcie odbioru. Darmowa dostawa jest możliwa po przekroczeniu odpowiedniej kwoty za zamówienie lub dla stałych klientów i beneficjentów usług premium zgodnie z regulaminem wybranej księgarni.
Za zamówienie u naszych partnerów zapłacisz w najwygodniejszej dla Ciebie formie:
• online
• przelewem
• kartą płatniczą
• Blikiem
• podczas odbioru
W zależności od wybranej księgarni możliwa jest także wysyłka za granicę. Ceny widoczne na liście uwzględniają rabaty i promocje dotyczące danego tytułu, dzięki czemu zawsze możesz szybko porównać najkorzystniejszą ofertę.
Ładowanie Szukamy ofert...

Patronaty LC

Książki autora

Mogą Cię zainteresować

Oceny

Średnia ocen
5,5 / 10
25 ocen
Twoja ocena
0 / 10

OPINIE i DYSKUSJE

Sortuj:
avatar
955
142

Na półkach: , ,

Książka Cusk zdecydowanie nie należy do kategorii: zmęczyłam się codziennością, więc wyruszam do Włoch, by w pięknych okolicznościach przyrody, delektować się życiem. Choć autorka Ostatniej wieczerzy delektuje się pobytem we Włoszech i okoliczności przyrody też są urocze. Jednak Cusk ma specyficzny styl i nie umiałaby stworzyć prostej, przepełnionej radością, opowieści o blaskach (tylko blaskach) Toskanii. Jej zapiski trzymają się życia, mają różne odcienie i momentami nie ociekają słodyczą.

Autobiograficzna opowieść brytyjskiej pisarki w dużej mierze zbliża czytelnika do sztuki. Autorka bardziej skupia się na tym, co było niż na tym, co jest. Częściej wspomina o dziełach włoskich artystów niż o urokach włoskiej wsi. W sztuce szuka ukojenia, dzięki niej wycisza niepokój, który zawsze niepostrzeżenie wkrada się do ludzkiej duszy i każe człowiekowi wyruszyć w drogę. Rachel Cusk - matka, żona i pisarka - w podróży szuka natchnienia, oderwania od rutyny codziennego życia, uporządkowania relacji małżeńskich, które są chwiejne.

Mnie jest po drodze z twórczością Rachel Cusk. Bardzo lubię jej styl i szczerość, z jaką pisze o sobie i swoich bliskich, o niepokojach, których doznaje niemal codziennie, o tym, że coś się nie udaje. Cenię ją, bo jest ciekawą kobietą, która nie boi się wygłaszać kontrowersyjnych poglądów i potrafi się wkurzyć na świat. Jak każda/każdy z nas.
Książki Cusk nie mają w sobie nic cukierkowego, nie jestem w stanie wyłowić z nich fałszu. Jest jak jest i o tym się pisze. I wtedy, gdy dostanie się porządnego kopa od życia, i wtedy, gdy smutek i złość mogą zostać uznane przez otoczenie za fanaberię. Świat się czasami wali spektakularnie, a czasami dyskretnie i powoli.

Książka Cusk zdecydowanie nie należy do kategorii: zmęczyłam się codziennością, więc wyruszam do Włoch, by w pięknych okolicznościach przyrody, delektować się życiem. Choć autorka Ostatniej wieczerzy delektuje się pobytem we Włoszech i okoliczności przyrody też są urocze. Jednak Cusk ma specyficzny styl i nie umiałaby stworzyć prostej, przepełnionej radością, opowieści o...

więcej Pokaż mimo to

avatar
358
70

Na półkach:

Depresyjna wrażliwość autorki jest cudowna.

Depresyjna wrażliwość autorki jest cudowna.

Pokaż mimo to

avatar
1302
277

Na półkach: ,

Rachel Cusk gdzieś się ze mną zbiega.
Nie wiem czy bardziej wtedy, kiedy w końcu podnosi swoje kwalifikacje i udaje jej się wygrać mecz, czy raczej wtedy, gdy wygłasza swoją teorię poznawania i posiadania rzeczy.
„(…) Czy wiedza sama w sobie jest jakąś forma cierpienia? Czy jest zbędna, kiedy podbudowy nie stanowi posiadanie jej przedmiotu na własność? W naszym życiu we Włoszech nie posiadaliśmy praktycznie niczego. W Anglii nabierałam coraz większego przekonania, że posiadanie czegoś oznacza uwięzienie swojej wiedzy o tym, bo to coś nie jest już wolne. Dla mnie ból wiedzy jest lekiem, antidotum na kir posiadania. Ale wiedza zawiera element śmierci i chyba właśnie to, jak sądzę, nie podoba się Jimowi. Wiedza jest tym, co pozostaje ludzkiemu umysłowi, kiedy straci to, co posiadał. Wiedza to relikwiarz utraconego obiektu. Jej obecność powoduje cierpienie, bo mówi ona, że tego, co zostało poznane, już nie ma.” (str.217)
I rozbiega.
Kiedy w miejscowym sklepiku kupuje wciąż te same, znajome produkty. Nie wiem czy monotonia znanego jedzenia chroni ją jakoś przed jeszcze nie oswojonym miejscem? Z drugiej strony zastanawia mnie też jej podejście do podróży. Odniosłam wrażenie, że Cusk się przesadziła na chwilę. Jakby na lato zmieniła grządkę, żeby spojrzeć na świat z innej perspektywy. Ja bym chyba raczej była tą panią z podręczników o komunikacji niewerbalnej, która siedzi na krześle z wysuniętą do przodu nogą, gotowa do wyjścia w każdej chwili. W podróży zrzucam pancerz i na gołą skórę chłonę, wszystko nowe. W podróży jestem naiwnym dzieckiem, które mama wysłała pierwszy raz na kolonie, a ono dostawszy pieniądze, pędzi do wszystkich sklepów i kupuje jabłko, zapiekankę i lody i je to wszystko na raz, skonstatowawszy ze smutkiem, że ma za mało rąk i ust. Ale w podróży jestem zawsze z walizką przy krześle, zawsze z wysuniętą do przodu nogą, z czasem zamkniętym w klepsydrze, którą trzeba będzie obrócić, któregoś dnia.
Która z nas więc więcej znajdzie?
Czy to, co zbieram w podróży to tylko niepotrzebne bibeloty? Wierzchnie okrycia? kurz na półkach? Kolorowe muszelki? Czy podróż Cusk jest gimnastyką ludzkiej materii, trwałym odkształceniem ciała? Pamięcią?
Muszę o tym jeszcze pomyśleć …

Rachel Cusk gdzieś się ze mną zbiega.
Nie wiem czy bardziej wtedy, kiedy w końcu podnosi swoje kwalifikacje i udaje jej się wygrać mecz, czy raczej wtedy, gdy wygłasza swoją teorię poznawania i posiadania rzeczy.
„(…) Czy wiedza sama w sobie jest jakąś forma cierpienia? Czy jest zbędna, kiedy podbudowy nie stanowi posiadanie jej przedmiotu na własność? W naszym życiu we...

więcej Pokaż mimo to

avatar
1185
100

Na półkach:

Tym razem autorka nie jedzie za granicę na zawsze i nie zmienia życia!Angielka wyjechała z mężem i dwoma córeczkami na włoskie wakacje, aby przeżyć coś inspirującego w nowym miejscu. Najwięcej czasu spędzają w Toskanii, ale odwiedzają także Neapol, Rzym i Florencję. Autorka nie wrasta w krajobraz, nie asymiluje się, wszystko ogląda okiem ciekawej turystki i obcokrajowca, który nie pozbędzie się myślenia „rasy zbyt długo chowanej na nerkach i ozorkach” . Włochy, opisywane przez Cusk to kraina bardzo współczesna, ze stadami zwiedzających, osiedlonymi tu zgodnie z modą bogatymi Amerykanami, Niemcami i Anglikami, usiłującymi prowadzić typowo włoskie życie. Oczywiście, spotykamy też Włochów z krwi i kości, ale miejsca z Ostatniej wieczerzy są bardzo kosmopolityczne, przez co chyba bliższe prawdzie. To nie jest arkadyjska Toskania, w której czas się zatrzymał, to Toskania, która dotrzymuje kroku reszcie świata. Dla autorki podróż do Włoch jest spotkaniem ze wspaniałą kulturą tego regionu, jej opisy obrazów Rafaela czy Giotta są ciekawymi, subiektywnymi interpretacjami dzieł sztuki. Całość czyta się dobrze, od czasu do czasu zatrzymując się nad szczególnie ciekawym zdaniem czy spostrzeżeniem, bo Cusk daje nam solidną porcję literatury. Przyjemność obcowania z książką jest pogłębiona dzięki wzbogaceniu tekstu zdjęciami i reprodukcjami opisywanych obrazów.

Tym razem autorka nie jedzie za granicę na zawsze i nie zmienia życia!Angielka wyjechała z mężem i dwoma córeczkami na włoskie wakacje, aby przeżyć coś inspirującego w nowym miejscu. Najwięcej czasu spędzają w Toskanii, ale odwiedzają także Neapol, Rzym i Florencję. Autorka nie wrasta w krajobraz, nie asymiluje się, wszystko ogląda okiem ciekawej turystki i obcokrajowca,...

więcej Pokaż mimo to

avatar
1441
14

Na półkach: ,

Nie zachwyciła mnie

Nie zachwyciła mnie

Pokaż mimo to

avatar
1193
232

Na półkach:

http://porzadekalfabetyczny.blox.pl/2011/03/pani-Cusk-smuci-sie-na-wakacjach.html

Pierwsza niespodzianka związana z tą książką, to okładka i blurb, które nijak się mają do zawartości. Opakowanie sugeruje, że mamy do czynienia z kolejną książką pani bladej, która pojechała się opalić na południe, a przy okazji odnaleźć radość życia/miłość/nową fryzurę (niepotrzebne skreślić). Z tą fryzurą to nie żart, Marlena de Blasi przeczesała się podczas pobytu na Sycylii, o czym informuje w niedoczytanej przeze mnie książce 'Tamtego lata na Sycylii'. Ja znając Cusk z wywiadu w WO, spodziewałam się raczej jakichś smutków, elegancko zapakowanej melancholii. Dostałam zupełnie co innego.

Rachel Cusk faktycznie zaczyna jako blada Angielka: 'Przebieramy się w letnie rzeczy, w których wyglądamy w lustrze na bladych i zaskoczonych. Nie wyglądamy jeszcze tak, ja się czujemy, ani nie czujemy się tak, jak wyglądamy'.

Za chwilę razem z rodziną wskoczy do morza. Zacznie też podejrzewać spotkanych ludzi o wszystko, co najgorsze. Ludzie, którzy spojrzeli na nich na plaży 'wydają się zdumieni, niemal obrażeni'. W ogóle ludzie służą głównie do tego,by źle o nich mówić i myśleć. Kolega córek jest 'bardzo gruby' i 'kłusuje za nimi ciężko'. Jego ojciec ma 'twarz koloru buraka(...)ma długie, leniwe ciało i małą gadzią główkę'. Nie są to fikcyjne postacie;to ludzie, którzy zapraszają ją i jej rodzinę do siebie. Ostatnio widziałam takie lekceważenie dla ludzi na blogu pana Pollaka. Czy pisarzom naprawdę wszystko wolno? Skąd się bierze ta niechęć do ludzi? Cusk: 'bo choć patrzę na nich i patrzę, w żaden sposób nie umiem ich rozgryźć. Potrzebuję Rafaela, który by ich namalował. Potrzebuję artysty,żeby z nierafinowanego życia otrzymać coś, co potrafię zrozumieć.' Niechęć Cusk apogeum osiąga w Asyżu, podczas zwiedzania Bazyliki Św. Franciszka. Wiadomo, że będą tam tłumy turystów/pielgrzymów, można sobie więc wyobrazić, co będzie się tam działo i albo jechać albo nie. Cusk jedzie i zanim nawet zaparkuje samochód zaczyna nienawidzić tłumów.

Kiedy Cusk zostaje sama z mężem i dziećmi w domu, pyta:'Co właściwie mamy r o b i ć?' To pytanie powraca późnej w książce. Ja, z ludźmi których kocham, lubię robić nic. Na to trzeba jednak jakiejś elementarnej zgody na rzeczywistość, a Cusk jej nie ma.'Nigdy nie wiedziałam, jak się ustawić w stosunku do rzeczywistości, bo istniała nie w stanie bycia, lecz wiecznego stawania się'(co to właściwie znaczy, jeśli w ogóle znaczy cokolwiek??)' Ja istniałam w trybie emocjonalnym.Dopiero wieczorem, pod koniec dnia, umiałam pogodzić się z rzeczywistością.'

W wywiadzie, który czytałam jakiś czas temu w Wysokich Obcasach, Cusk mówi wprost:'Gdy zostajemy matkami, umieramy'. W 'Ostatniej wieczerzy': ' Nie chcę byc Panią Misiową z jej średniej wielkości rzeczami, z jej pospolitą matczynością'. 'Czasami wydaje mi się, że ludzie potrafią być tylko chaotyczni i ślepi, że cali są skrepowaną nieświadomością i szarpią łańcuchami, w które sami się zakuli, podobnie jak ja ostatnio' 'W domu często czułam, że w naszym życiu brakuje piękna; szukałam go w muzyce, w poezji i malarstwie, czasem w świecie, kiedy (...) widok sylwetek moich dzieci wydawał mi się czymś więcej niż on sam, przedstawiał coś poza sobą'.'Trzeba szukać prawdy, która wykracza poza ludzkie sprawy' O Cimabue: 'Dostrzegał coś poza sobą i ze sztuki uczynił ścieżkę ku temu.'I jeszcze:'Wobec braku piękna ludzką wrażliwość ogarnia zniechęcenie. Można oczywiście popatrzeć na kwiat czy na dziecko; ale patrzenie na obraz wiąże się z poczuciem, że spojrzenie jest odwzajemniane, że jest się rozumianym'(!)

Cusk potrafi w kilku zdaniach namalować cały obraz, jak najlepsi pisarze:'Jest niczym Madonna Veronesego, żółtowłosa, obwieszona złotem, dość egzaltowana. Porusza się prędko wśród ławicy małych piesków'. Piękne, prawda? Ale już za chwilę doszukuje się czegoś, czego być nie może, pisząc o piłce tenisowej: 'kierują nią jej własne potrzeby:potrzeba kierunku i celu, potrzeba wypowiedzenia się'(!WTF?)

O co chodzi? Może odpowiedzią jest opowieść o Fabriziu. Jeden z nielicznych bohaterów tej książki, o którym Cusk nie pisze źle. 'Raz w tygodniu Fabrizio przychodzi zająć się ogrodem.(...) równie trudno go przyskrzynić jak zająca, którego widuję czasami w pustym ogrodzie (...)proponuję mu kawę i wprawdzie patrzy na mnie ciężkim wzrokiem, ale nie odmawia.(..) Odtąd Fabrizio i ja jesteśmy przyjaciółmi. Jest w nim coś takiego, jakaś aura potrzaskania i odnowy, osobistego doświadczenia porażki i zmartwychwstania, co ośmiela mnie do rozmowy z nim po włosku.(..)Pewnego dnia Fabrizio zaprasza nas do siebie.(...) W domu Fabrizia jest pusto. Wnętrze jest skromnie umeblowane. Na kominku stoi zdjęcie kobiety i dwójki dzieci, ale Fabrizio nie mówi, czy to jego rodzina.' I kilka rozdziałów dalej: 'Dlatego artysta jest w życiu dziwakiem czy szaleńcem, człowiekowi zaś, który postanawia żyć przyzwoicie,rzadko zostaje jakaś reszta na pokrycie artystycznych wizji.I dalej, 'Ale podstępne ego Rafaela kazało mu między innymi udawać, że zdominowany jest i kierowany przez innych ludzi: zawsze w taki sposób poznawał swoje prawdziwe pragnienia' I w końcu: 'Nie chcę nigdzie osiąść i się ustatkować. Chcę się włóczyć jak pisarze i artyści z minionych epok, kiedy samolubstwo było w modzie. D.H.Lawrence na przykład mieszkał wszędzie.' Razem z nim podróżowała Frieda, która 'zostawiła troje dzieci, żeby dzielić życie z Lawrence'em'.

Na koniec wywiadu w Wysokich Obcasach Cusk oznajmia, że właśnie się rozwodzi.

Na zdjęciu możecie zobaczyć 'Ostatnią wieczerzę', w której zaznaczyłam wszystkie miejsca, w których autorka wyprowadziła mnie z równowagi, w których się z nią nie zgadzam.Zazwyczaj zaznaczam w ten sposób to, do czego chcę wrócić po przeczytaniu książki,żeby nacieszyć się tym raz jeszcze. Nie tym razem. Jestem wyczerpana po tej podróży. Podobno po to są wakacje, żeby zatęsknić za domem. Ja tęskniłam jak nigdy.

http://porzadekalfabetyczny.blox.pl/2011/03/pani-Cusk-smuci-sie-na-wakacjach.html

Pierwsza niespodzianka związana z tą książką, to okładka i blurb, które nijak się mają do zawartości. Opakowanie sugeruje, że mamy do czynienia z kolejną książką pani bladej, która pojechała się opalić na południe, a przy okazji odnaleźć radość życia/miłość/nową fryzurę (niepotrzebne...

więcej Pokaż mimo to

avatar
133
14

Na półkach:

Książka, która przenosi nas do ciepłych, zabytkowych Wloch. Polecam wszystkim którzy lubią podróżować a są otwarci i wrażliwi na sztukę.

Książka, która przenosi nas do ciepłych, zabytkowych Wloch. Polecam wszystkim którzy lubią podróżować a są otwarci i wrażliwi na sztukę.

Pokaż mimo to

avatar
808
337

Na półkach:

Książka Rachel Cusk „Ostatnia wieczerza” to studium kobiety spełnionej, zarówno jako matka i żona, jak i pisarka, która jednak przeżywa pewien kryzys. Tak twórczy jak i osobowościowy. Nie umiejąc tego nazwać, zdefiniować, zaczyna odczuwać dziwny przymus wędrówki, poznawania nowego, wyjścia ku nieznanemu, które może okaże się lepsze, a może wcale nie, ale coś się zmieni w życiu jej i jej rodziny. I tak pewnego dnia, ona, jej mąż i jej córki, pakują się i ruszają w stronę promu, aby po drugiej stronie kanału La Manche odnaleźć odpowiedzi na pytania, a może i same pytania, aby dopełnić się jako artystka, aby poznać nowe życie, nowych ludzi, nowy świat, którego korzenie są dziedzictwem nas wszystkich. Książka opowiada o życiu autorki podczas pobytu we Włoszech, gdzie odkrywa, a może dokładniej poznaje kulturę tego kraju, jego tradycję, kuchnię, umiłowanie sztuki, rodziny, przeszłości. W obrazach włoskich artystów szuka inspiracji, szuka swojej drogi, którą ma wrażenie, że gdzieś zagubiła, zatarła. Uczy się włoskiego, spędza czas z rodziną, otwiera się na świat i otwiera się na siebie. Czasami jesteśmy tacy zagubieni, zapatrzeni w jasno wytyczony cel, zapominamy od tym, co tak naprawdę jest ważne, uśmiech dziecka, pocałunek ukochanego, zwykłe proste życie, wspólne śniadanie, rowerowa wycieczka, spacer wąskimi uliczkami, wśród starych murów kamieniczek, które widziały więcej, niż jesteśmy w stanie pojąć. Po przeczytaniu tej książki czułam się taka... oczyszczona, nawet natchniona i bardzo zazdrościłam autorce, że potrafiła podjąć taką decyzję, takie wyzwanie i wyruszyć na poszukiwanie siebie. Bo tym właśnie była ta wyprawa. Może kiedyś... też zdobędę się na coś takiego. Książka okraszona jest ilustracjami obrazów włoskich artystów (Rafaela Sanzio, Piero della Francesca i innych),a także odnajdziemy szereg fotografii dokumentujących wyprawę autorki. Poznajemy także jej interpretację poszczególnych dzieł, bardzo osobistą i subiektywną interpretację.

„Ostatnia wieczerza” to przemyślenia, wspomnienia, spostrzeżenia, pełne magii, uduchowienia, a także całkiem proste zapiski uważnej obserwatorki. Polecam wszystkim, którzy potrzebują chwili oddechu w pędzie codziennego życia i odrobiny refleksji nad tym, co tak naprawdę liczy się w naszym życiu. A na zakończenie fragment, który doskonale oddaje rozterki samej autorki, a który z powodów wiadomych lub nie, wydał mi się bardzo bliski:

„Rano idę przez pola w jasnym, suchym świetle. Wracając, słyszę przez otwarte okna grę na fortepianie. Przystaję w ogrodzie i słucham. Jasność tego dźwięku wydaje mi się bardziej rzeczywista niż wszystko to, co zostawiliśmy za sobą, niż dom, niż dni, których powtarzalność zakuła moją duszę w swego rodzaju kajdany. Samotność fortepianowego dźwięku przemawia do mojej samotnej natury. Jestem zaskoczona, że coś do mnie mówi; jakbym wcześniej była nie ma, nieobecna, nieświadoma; jakby moje dotychczasowe życie, życie w domu, było fałszem, a prawdziwe wędrowało gdzieś po świecie, lekkostope, niepowtarzalne, nieuchwytne, dające się dostrzec czasem przelotnie przez otwarte okno, ale tylko na moment.”

http://agnesscorpio.blogspot.com/2010/11/ostatnia-wieczerza-rachel-cusk.html

Książka Rachel Cusk „Ostatnia wieczerza” to studium kobiety spełnionej, zarówno jako matka i żona, jak i pisarka, która jednak przeżywa pewien kryzys. Tak twórczy jak i osobowościowy. Nie umiejąc tego nazwać, zdefiniować, zaczyna odczuwać dziwny przymus wędrówki, poznawania nowego, wyjścia ku nieznanemu, które może okaże się lepsze, a może wcale nie, ale coś się zmieni w...

więcej Pokaż mimo to

Książka na półkach

  • Chcę przeczytać
    65
  • Przeczytane
    35
  • Posiadam
    11
  • Teraz czytam
    4
  • Italia
    4
  • 2012
    2
  • Podróże
    2
  • Pamiętniki/wywiady
    1
  • Półka italofila
    1
  • Sprzedam
    1

Cytaty

Bądź pierwszy

Dodaj cytat z książki Ostatnia wieczerza


Podobne książki

Przeczytaj także