Autor, który potrafi przez pół rozdziału opisywać prozaiczną czynność konsumpcji zupy mlecznej z płatkami tylko po to, aby płynnie przejść do dalszej części fabuły jest albo opętanym geekiem albo geniuszem. Zazwyczaj geniusze są opętanymi geekami więc na jedno wychodzi.
Można się tym faktem albo zafascynować albo go znienawidzić. Tak czy śmak obok Cryptonomicona nie da się przejść obojętnie. Książka broni zarówno portfolio Stephensona, jak i ze względu na swoją wagę może obronić życie jego Czytelnikom. Ja nieświadomie ugniotłem Cryptonomiconem banana w plecaku więc pomyśl Drogi Czytaczu co taki opasły tom rzucony z przyzwoitą prędkością mógłby zrobić miękkim tkankom np. gwałciciela (w tym przypadku akurat twardym tkankom).

Kończąc dywagację przejdźmy do meritum. Czy warto sięgnąć po tę lekturę? Ależ oczywiście, że być może tak, jeśli nie przeszkadzają Ci wady/zalety opisane powyżej. Fabuła wciąga już po trzech/czterech rozdziałach. Jest mocno rozbudowana i każdy z czterech wątków mógłby być spokojnie inną opowieścią. Wątki oczywiście splatają się ze sobą pod koniec.

Po fejsbukowemu: Cryptonomicon? Lubię to.

Autor, który potrafi przez pół rozdziału opisywać prozaiczną czynność konsumpcji zupy mlecznej z płatkami tylko po to, aby płynnie przejść do dalszej części fabuły jest albo opętanym geekiem albo geniuszem. Zazwyczaj geniusze są opętanymi geekami więc na jedno wychodzi.
Można się tym faktem albo zafascynować albo go znienawidzić. Tak czy śmak obok Cryptonomicona nie da się...