Kłótnie i swary między możnymi rodami, szczególnie między przebiegłym Robertem d’Artois a jego podstępną, żądną krwi ciotką Mahaut tworzą tło dla wydarzeń opisanych w tym tomie – trzech opowieści miłosnych: Ludwika X i jego nowej żony Klemencji, która ma szansę uczynić swojego męża człowiekiem bardziej normalnym, Filipa de Poitiers i Joanny, wspaniałomyślnie uwolnionej z więzienia oraz młodego bankiera Guccia Baglione i potajemnie przez niego poślubionej zubożałej szlachcianki Marii de Cressay. Ten ostatni zresztą wątek miłosny i cała jego otoczka wydają się najciekawsze. Rodzina Marii, jej matka i bracia, nie dopuszcza do siebie możliwości mezaliansu. Są dumni, patrzą z pogardą na ludzi niższego stanu, chociaż gdyby nie oni, zmarliby śmiercią głodową.

Tom wart przeczytania, jednak trochę gorszy niż poprzednie. Pewnie ze względu na dominujące i niestety nużące knowania wichrzycieli i warchołów, którzy dzięki niekompetencji impulsywnego władcy, jego uległości wobec złych doradców niszczą królestwo od wewnątrz.

Kłótnie i swary między możnymi rodami, szczególnie między przebiegłym Robertem d’Artois a jego podstępną, żądną krwi ciotką Mahaut tworzą tło dla wydarzeń opisanych w tym tomie – trzech opowieści miłosnych: Ludwika X i jego nowej żony Klemencji, która ma szansę uczynić swojego męża człowiekiem bardziej normalnym, Filipa de Poitiers i Joanny, wspaniałomyślnie uwolnionej z...