Książka jest powieścią ( z roku 1982) o życiu w kibucu Granot z połowy lat 60., przed wojną Izraela z Syrią. Życie takie pisarz zna z własnego doświadczenia. W jednym z nich, spędził aż 25 lat, od 15 roku życia po samobójczej śmierci matki.

Akcja toczy się na podobieństwo leniwego nurtu rzeki. Powolna, pogłębiona narracja z nutkami oniryzmu i muzyki klasycznej (Bach, Brahms), zamknięta w dwóch częściach dwóch pór roku ( Zima i Wiosna), doskonale współbrzmi z życiem bohaterów i klimatem natury.
Zimą zdaje się bez końca padać deszcz, wieje silny wiatr, z oddali słychać grzmoty burzy.

Główny bohater, Jonatan Lipszyc, syn pioniera Joniego, mąż poranionej psychicznie, ale dobrotliwej Rimony, przeżywa dramat braku poczucia sensu życia we wspólnocie jaką jest kibuc. Drażni go to, że ciągle mu mówią, co ma robić. Ma tego dość, pragnie wolności. Dlatego pewnego, zimowego dnia, o świcie opuszcza kibuc.

Wcześniej, do kibucu przychodzi ktoś nowy, imieniem Azaria. Jest uchodżcą z Rosji i miłośnikiem filozofii Spinozy. W przeciwieństwie do Jonatana, wierzy, że w kibucu znajdzie sprawiedliwość i prawdziwe, dobre życie.

Bohaterowie nakreśleni z psychologiczną wiarygodnością, których zapętlony los, po wielu przygnębiających, mrocznych obrazkach, w Wiośnie nabiera jaśniejszego kolorytu ("...sady wypełniły się kwieciem jabłoni. Grusze stały w bieli niczym panny młode, a zachodni wietrzyk niósł do nas ich zmysłowy zapach...) i uspokojenia w paraleli do Zimy, a wszystko to w nieodłącznym tle zagrożenia wojną.

Jednak, to właśnie kibuc jest miejscem swoistego "spokoju doskonałego" i to tutaj, na głównych bohaterów spływa niespodziewany pokój ducha.
I prawdą jest to, co w brulionie napisał Srulik:

-" Każdy z nas jest trochę zbrodniarzem: jeśli nie zabija innych, zabija swoją duszę. Wciąż nie zdołałem pojąć miłości,ale z pewnością nie przestanę się starać. Cierpienie jest faktem. Ale mimo to wydaje się oczywiste, że możemy dokonać tu kilku rzeczy. Możemy i dlatego powinniśmy".

To pierwsza powieść Amosa Oza, której lekturę zaliczyłam. Powoli "smakowałam" jej treść, z uwagą i zainteresowaniem- poruszyła mnie!
Przy okazji zburzyła mój mit o dobrobycie Izraela.
Bez wątpienia, Oz powinien znależć się wśród innych, współczesnych sobie laureatów literackiego Nobla, choćby obok Mario Vargasa Llosa.
Uważany jest przecież za najwybitniejszego pisarza izraelskiego piszącego w języku hebrajskim, którego twórczość jest ważną opowieścią na temat życia z pułapkami Losu.

Książka jest powieścią ( z roku 1982) o życiu w kibucu Granot z połowy lat 60., przed wojną Izraela z Syrią. Życie takie pisarz zna z własnego doświadczenia. W jednym z nich, spędził aż 25 lat, od 15 roku życia po samobójczej śmierci matki.

Akcja toczy się na podobieństwo leniwego nurtu rzeki. Powolna, pogłębiona narracja z nutkami oniryzmu i muzyki klasycznej (Bach,...