Są takie książki, o których myślę ze szczególnym sentymentem. W przypadku „Uciekinierki” decydują o tym bohaterki i lekko melancholijny nastrój książki, wyjątkowo dobrze wpisujący się w przełom sierpnia i września. Schyłkowość, poczucie straty i tęsknota – tak scharakteryzowałabym koniec lata i atmosferę opowiadań Munro. I choć wolę dozować sobie melancholię, a powtórki lektur zdarzają mi się ogromnie rzadko, ciepłe wspomnienie o Munro przeważyło.
Pierwszy raz czytałam „Uciekinierkę” tuż po jej ukazaniu się w Polsce. Urzekła mnie całkowicie -niespiesznym tempem, marginesem na niedopowiedzenia i zwyczajnymi bohaterkami, których zdarzało mi się nie rozumieć. Pierwsze wrażenie po czterech latach było lekko przerażające – prawie nic nie pamiętałam. Dość dobrze pamiętałam jedynie opowiadanie tytułowe oraz „Sztuczki” czyli historię Robin jeżdżącej raz w roku na szekspirowski spektakl i po drugim czytaniu nadal uważam je za najlepsze. Cały zbiór jest zresztą na wyrównanym, wysokim poziomie – po przeczytaniu kilku innych książek Munro „Uciekinierka” pozostaje dla mnie wciąż numerem 1.

Są takie książki, o których myślę ze szczególnym sentymentem. W przypadku „Uciekinierki” decydują o tym bohaterki i lekko melancholijny nastrój książki, wyjątkowo dobrze wpisujący się w przełom sierpnia i września. Schyłkowość, poczucie straty i tęsknota – tak scharakteryzowałabym koniec lata i atmosferę opowiadań Munro. I choć wolę dozować sobie melancholię, a powtórki...