Uciekinierka

Trochę mnie smuci taka niska ocena, bo według mnie te opowiadania są genialnie subtelne, nieoczywiste i mówiące po prostu o życiu w jego przeróżnych, nie zawsze łatwych aspektach. Czy książka o życiu jest "o niczym"? Moim zdaniem jest właśnie o tych wszystkich emocjach, które to życie wypełniają — dobrych, złych, łatwych i trudnych. Bo inaczej to życie byłoby strasznie jednowymiarowe i w zasadzie nieprawdziwe.

Trochę mnie smuci taka niska ocena, bo według mnie te opowiadania są genialnie subtelne, nieoczywiste i mówiące po prostu o życiu w jego przeróżnych, nie zawsze łatwych aspektach. Czy książka o życiu jest "o niczym"? Moim zdaniem jest właśnie o tych wszystkich emocjach, które to życie wypełniają — dobrych, złych, łatwych i trudnych. Bo inaczej to życie byłoby strasznie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zwyczajnie nudna.

Zwyczajnie nudna.

Pokaż mimo to

Alice Munro nie pisze złych książek. Kolejny raz mogłam się o tym przekonać. Tym razem zajmuje się kobietami, które uciekają. Przed życiem, miłością, dziećmi. Temat smutny, to są książki i historie o życiu. Nie ma tutaj fajerwerków, ani szczęśliwych zakończeń. To opowieści, które wywołują zadumę, refleksję, nawet chwilowy smutek. Uwielbiam tę autorkę, ten klimat, te opowieści o kobietach. Nikt nas nie zna, tak jak Alice!

Alice Munro nie pisze złych książek. Kolejny raz mogłam się o tym przekonać. Tym razem zajmuje się kobietami, które uciekają. Przed życiem, miłością, dziećmi. Temat smutny, to są książki i historie o życiu. Nie ma tutaj fajerwerków, ani szczęśliwych zakończeń. To opowieści, które wywołują zadumę, refleksję, nawet chwilowy smutek. Uwielbiam tę autorkę, ten klimat, te...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Historie kobiet. Zwyczajne acz pozostające w pamięci. Życie które jest konsekwencją wyborów ale też zewnętrznych okoliczności. Prawdziwa.

Historie kobiet. Zwyczajne acz pozostające w pamięci. Życie które jest konsekwencją wyborów ale też zewnętrznych okoliczności. Prawdziwa.

Pokaż mimo to

Książka to kilka historii kobiet połączonych motywem ucieczki. Przed mężem, dziećmi, przed rodziną, problemami, w poszukiwaniu wolności , wykształcenia, szczęścia, miłości i... samej siebie. Poznajemy ich losy, ale przede wszystkim myśli, uczucia, emocje. Dowiadujemy się kim są. W tym obszarze dzieje się bardzo dużo. Jednak każdy, kto spodziewa się wartkiej akcji, interesujących przygód i wstrząsających sensacyjnych wydarzeń będzie zawiedziony. Akcja toczy się wolno, niemal niewidocznie, to na czym skupia się autorka to analiza portretów przedstawionych kobiet. Z pewnością nieraz zachęci do refleksji. Dla mnie osobiście to nie wystarczyło, aby się zachwycić i jednak nieraz nudziłam się. Uważam, że to wartościowa lektura ale nie dla każdego i nie na każdą porę. Jak dla mnie każda z bohaterek na końcu swojej historii zdaje sobie sprawę, że jest bądź była nieszczęśliwa i żałuje podjętych lub niepodjetych decyzji, co w konsekwencji sprawia, że lektura jest raczej przygnębiająca i nie pozostawia po sobie iskry nadziei. Może w ten sposób też jest bardziej realistyczna ?

Książka to kilka historii kobiet połączonych motywem ucieczki. Przed mężem, dziećmi, przed rodziną, problemami, w poszukiwaniu wolności , wykształcenia, szczęścia, miłości i... samej siebie. Poznajemy ich losy, ale przede wszystkim myśli, uczucia, emocje. Dowiadujemy się kim są. W tym obszarze dzieje się bardzo dużo. Jednak każdy, kto spodziewa się wartkiej akcji,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Myślałem kiedyś, że Munro pisze o niuansach, o których nie powie mi żadna kobieta. Żona nie powie, bo chce tajemnicę zostawić dla siebie. Kochanka, bo nie jest od gadania. Nie powie kumpela, bo koleżeńska stopa nie sprzyja dyskusji o kobiecości. Córka by powiedziała, ale nie powie, bo jeszcze nie wie. Kiedy poczuje kobiecość, przestanie z tatą gadać o wszystkim.
Nie chodzi jednak o kobietę, ale o część mojej osobowości, którą zwać mogę "śladem kobiecym". I od razu, żeby jasność była, facet jestem raczej hetero. Czuję jednak, czasami, coś subtelnego, w moim jestestwie diablim. "Uciekinierka" mnie w tym utwierdza.
Ładne, symboliczne historie. Jest tak inaczej, delikatnie. Wielowymiarowo. Fascynuje sam motyw ucieczki. Od ludzi, od siebie. Ja zwiewam często: z domu, z pracy. Ostatnio do Łomży.

Myślałem kiedyś, że Munro pisze o niuansach, o których nie powie mi żadna kobieta. Żona nie powie, bo chce tajemnicę zostawić dla siebie. Kochanka, bo nie jest od gadania. Nie powie kumpela, bo koleżeńska stopa nie sprzyja dyskusji o kobiecości. Córka by powiedziała, ale nie powie, bo jeszcze nie wie. Kiedy poczuje kobiecość, przestanie z tatą gadać o wszystkim.
Nie chodzi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To moje kolejne spotkanie z Alice Muro i jestem nią zachwycona. Zupełnie nie rozumiem moich znajomych, którzy twierdzą, że nie mogą jej czytać, ponieważ jej opowiadania są przygnębiające, smętne, po prostu smutne. Ja odnajduję w jej opowiadaniach prawdę o ludziach, takimi jakimi są i bynajmniej nie czyni mnie to smutną, lecz skłania do zadumy.

To moje kolejne spotkanie z Alice Muro i jestem nią zachwycona. Zupełnie nie rozumiem moich znajomych, którzy twierdzą, że nie mogą jej czytać, ponieważ jej opowiadania są przygnębiające, smętne, po prostu smutne. Ja odnajduję w jej opowiadaniach prawdę o ludziach, takimi jakimi są i bynajmniej nie czyni mnie to smutną, lecz skłania do zadumy.

Pokaż mimo to

Książka składa się z ośmiu opowiadań o kobietach.
Każda z nich pochodzi innej rodziny, cechują je inne uwarunkowania społeczne, różnica wieku pomiędzy nimi także jest duża. Nie ma dwóch takich samych pośród nich.
A jednak coś je łączy.
Każda z kobiet chce uzyskać wolność w jakimś aspekcie swego życia i podejmuje trud wykonania tego zadania. Pozostawiają one swoje domy, rodziny, dobra materialne, w nadziei, że spełnią swoje marzenia i osiągną pełnię szczęścia.


***
"Juliet, kiedy przeczytała list, skrzywiła się, jak każdy, kto odkryje zachowany gdzieś, żenujący głos swojego sztucznego ja z przeszłości. Zastanawiała się nad dziarskim tonem, który kontrastował z jej bolesnymi wspomnieniami. Potem przyszło jej do głowy, że coś musiało się zmienić, wtedy, czego już nie pamięta. Ta zmiana dotyczyła miejsca, gdzie był dom."

***


Nostalgiczne opowieści, które ukazują, jak niewiele czasem brakuje do spełnienia marzeń. Jednak los często bywa przewrotny i stawia na drodze ludzi przeszkody, które nie każdy jest w stanie ominąć.
Książka wprawia w zadumę, ponieważ podczas czytania zdajemy sobie sprawę z tego, jak ulotne jest szczęście i jak trudno uzyskać jego pełnię. Dodatkowo próby spełniania marzeń zmieniają człowieka na zawsze choć nie zawsze udaje się w pełni uchwycić te zmiany.
Po książki Alice Munro sięgam wtedy, gdy czuję momenty zadumy i potrzebuję czegoś nostalgicznego, do przemyślenia. Z pewnością nie są to bardzo lekkie książki, o których zapomina się tuż po odłożeniu książki na półkę. Opowieści Munro pozostają w człowieku na zawsze i zmieniają go w pewien sposób.

Książka składa się z ośmiu opowiadań o kobietach.
Każda z nich pochodzi innej rodziny, cechują je inne uwarunkowania społeczne, różnica wieku pomiędzy nimi także jest duża. Nie ma dwóch takich samych pośród nich.
A jednak coś je łączy.
Każda z kobiet chce uzyskać wolność w jakimś aspekcie swego życia i podejmuje trud wykonania tego zadania. Pozostawiają one swoje domy,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czasem nie warto zasugerować się tyłem okładki i "genialnymi" recenzjami na niej umieszczonymi. Książka bardzo przeciętna, historie bohaterek wymuszone i "omkłe" - być może nie zrozumiałam przesłania bądź lubię opowiadania innego typu. Autorka przenosi wgłąb doświadczeń życiowych postaci - mam wrażenie bez emocji, zamiast tego stosując metaforyczne i duchowe, czasami irracjonalne i przydługawe sformułowania.

Czasem nie warto zasugerować się tyłem okładki i "genialnymi" recenzjami na niej umieszczonymi. Książka bardzo przeciętna, historie bohaterek wymuszone i "omkłe" - być może nie zrozumiałam przesłania bądź lubię opowiadania innego typu. Autorka przenosi wgłąb doświadczeń życiowych postaci - mam wrażenie bez emocji, zamiast tego stosując metaforyczne i duchowe, czasami...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

[spoiler alert - cytat poniżej]

Kilka wątków było mi bardzo bliskich. Nie każdy epizod pochłonęłam z takim samym zapałem, ale według mnie trzy pierwsze i trzy ostatnie opowiadania są godne uwagi.

W momentach kiedy nic ciekawego z pozoru się nie dzieje, Munro pięknie opisuje ludzi i ich nastroje. Mamy wrażenie, że są oni prawdziwi i mają wiele odcieni.


Tu cytat z pierwszego opowiadania, który bardzo mocno na mnie wpłynął:
"W nocy, kiedy Clark ją obejmował – ostatnio też bardzo zajęty, ale na to nigdy zbyt zmęczony czy zły – bez trudu poddawała się jego woli.

Miała wrażenie jakby gdzieś w jej płucach utkwiła mordercza igła, i tylko oddychając bardzo ostrożnie, unikała kłucia. Jednakże od czasu do czasu musiała odetchnąć głębiej i wtedy czuła tę igłę. "

[spoiler alert - cytat poniżej]

Kilka wątków było mi bardzo bliskich. Nie każdy epizod pochłonęłam z takim samym zapałem, ale według mnie trzy pierwsze i trzy ostatnie opowiadania są godne uwagi.

W momentach kiedy nic ciekawego z pozoru się nie dzieje, Munro pięknie opisuje ludzi i ich nastroje. Mamy wrażenie, że są oni prawdziwi i mają wiele odcieni.


Tu cytat z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to