No nie spodziewałem się takiego poziomu absurdu w XVI wieku. Rewelacyjne zakrętasy i słowotwórstwo smakowite.

Opowieść Françoisa Rabelais o dwóch olbrzymach wbrew pozorom nie jest głupia. Autor, jako że był m. in. lekarzem, przeprowadza swego rodzaju terapię duchową na czytelniku, która polega na całkowitym wywróceniu sposobu myślenia: pomniejszeniu spraw wielkich, a uwypukleniu wstydliwych małostek.

Okropności pod piórem Rabelaisa zamieniają się w coś, co w pierwszej połowie XX w. Walt Disney robił w swoich kreskówkach, czyli np. w pozbawioną emocji dezorganizację plastyczną ciała. To nie jest znieczulica, ale inny punkt widzenia, zdrowy dystans. Całe zło ówczesnego świata Rabelais przerobił w ten właśnie sposób. Mądrościom starożytnym również dostało się za swoje, a wtedy pewnie uchodziły za nietykalne (przynajmniej w pospolitych głowach).

Odebrałem więc lekturę jako apel o zachowanie dystansu do wszystkiego. A to przecież uniwersalne.

No nie spodziewałem się takiego poziomu absurdu w XVI wieku. Rewelacyjne zakrętasy i słowotwórstwo smakowite.

Opowieść Françoisa Rabelais o dwóch olbrzymach wbrew pozorom nie jest głupia. Autor, jako że był m. in. lekarzem, przeprowadza swego rodzaju terapię duchową na czytelniku, która polega na całkowitym wywróceniu sposobu myślenia: pomniejszeniu spraw wielkich, a...