Iluż z nas, w deszczowe, pochmurne i zimne dni marzy o wyjeździe, choć na kilka dni do miejsca, w którym nie brakuje słońca. A jeszcze jeśli to miejsce kojarzy nam się z zapachem cytrusów – któż się nie skusi? Nie zdziwi nas więc decyzja rodziny Kerrów o przeniesieniu się ze Szkocji na Majorkę. Ba będziemy im „kibicowali” albo zazdrościli. A może nauczeni ich przykładem lepiej przygotujemy się do realizacji podobnych marzeń – nauczymy się języka, dokładniej sprawdzimy, co kupujemy, żeby nie okazało się, iż dom – delikatnie mówiąc - nie w pełni spełnia nasze oczekiwania, a poza tym wraz z nim kupiliśmy nie tyle „kota w worku”, co całą menażerię. Być może nawet postaramy się lepiej poznać wybraną okolicę, mentalność i obyczajowość jej mieszkańców. Jedno jest pewne, czytając „Pomarańcze w śniegu” nie zniechęcimy się do podróżowania, poszukiwania i poznawania. Na pewno też będziemy się dobrze bawili, dzięki lekkiemu stylowi i elementom autoironii. I nawet jeśli nie do końca będzie nam odpowiadała narracja, czy humor Autora, to zawsze możemy sami wybrać się na Majorkę i zweryfikować nakreślony tu obraz. Ja zamierzam.

Iluż z nas, w deszczowe, pochmurne i zimne dni marzy o wyjeździe, choć na kilka dni do miejsca, w którym nie brakuje słońca. A jeszcze jeśli to miejsce kojarzy nam się z zapachem cytrusów – któż się nie skusi? Nie zdziwi nas więc decyzja rodziny Kerrów o przeniesieniu się ze Szkocji na Majorkę. Ba będziemy im „kibicowali” albo zazdrościli. A może nauczeni ich przykładem...