Książkę tę zobaczyłam pewnego dnia u kuzynki na regale i mimo, że zaintrygował mnie jej tytuł, długo odwlekałam decyzję o jej pożyczeniu. Dlaczego? Zawsze tłumaczyłam się, że mam mnóstwo innych utworów do przerobienia, więc pożyczę innym razem. Dzisiaj wiem, że warto było odłożyć na chwilę te inne utwory i jeden dzień poświęcić omawianej powieści.
Dla mnie Walkirie nie są bełkotliwym utworem, w którym autor zawarł mnóstwo różnorakich, nie posiadających sensu udziwnień, a pomysł na jego fabułę wcale nie był poroniony. Prawdą jest, że to utwór trudny, dla niektórych czytelników może być niezrozumiały, ze względu na zawiłe określenia, sformułowania itp. W utworze niekiedy ujawniają się również nieco filozoficzne "zapędy" pana Coelho, ale dla uważnego czytelnika nie będzie to przeszkodą w czerpaniu przyjemności podczas lektury.
Walkirie opowiadają o walce człowieka z samym sobą - ze swoim strachem, pesymizmem, sprzecznościami, czyli tym, co tak naprawdę drzemie w każdym z nas, mimo, że często nie zdajemy sobie z tego sprawy. Autor dużo miejsca poświęca pojęciu podświadomości. Jest ona w utworze nazywana drugim umysłem człowieka, którego świadomie lub nie- możemy stać się niewolnikami. Podejmujemy wtedy decyzje zgodne z podświadomością, nie zaś z tym, co wydaje nam się rozsądne. Autor zaznacza także, że fakt ten może utrudnić nam funkcjonowanie w normalnym świecie, dlatego najpierw musimy zrozumieć i poznać samych siebie, aby przeskoczyć mur, który zbudowała nam nasza psychika. Powieść traktuje także o dążeniu do doskonałości przez człowieka, który nie zważając na potrzebę odpoczynku, coraz bardziej się zatraca w osiąganiu kolejnych sukcesów i zdobywaniu coraz wyższych szczytów, a to, co osiągnął dotychczas wydaje mu się bezwartościowe (widać zdobyczne szczyty były za niskie). W pewnym momencie przychodzi dla niego taka chwila, że jego pasje - to, co dotychczas kochał - stają się jego przekleństwem, a na samą myśl o nich dostaje uczulenia. W końcu "każdy kiedyś zabija to, co kocha". Utwór mimo swojej krótkiej objętości stawia wiele pytań, ale stara się również na nie odpowiadać. Czytelnik podczas lektury niejednokrotnie zda sobie sprawę z tego, iż to, co dzieje się w umysłach głównych bohaterów dzieje się również niekiedy w jego umyśle. Pozostaje tylko kwestia przyznania się do tego przed samym sobą.
Powieść można podsumować słowami H. Sienkiewicza: "W każdym z nas siedzi dwóch ludzi, z których drugi zawsze krytykuje to, co robi pierwszy". A ja tymczasem wszystkim czytelnikom Walkirii życzę - aby zawsze żyli w zgodzie z samym sobą i zwolnili nieco swoje obroty, dali sobie czas na przemyślunek pewnych rzeczy - zdążycie wykonać wszystko, co zaplanowaliście - macie wiele czasu przed sobą! Co natomiast mogę zarzucić powieści? Faktem jest, że chrześcijaństwo i pogaństwo swego czasu ścierały się ze sobą, a w tym utworze obie religie świetnie ze sobą "współpracują", co przejawia się w postaciach (z jednej strony Bóg, szatan i anioły, z drugiej Odyn i Walkirie).

Książkę tę zobaczyłam pewnego dnia u kuzynki na regale i mimo, że zaintrygował mnie jej tytuł, długo odwlekałam decyzję o jej pożyczeniu. Dlaczego? Zawsze tłumaczyłam się, że mam mnóstwo innych utworów do przerobienia, więc pożyczę innym razem. Dzisiaj wiem, że warto było odłożyć na chwilę te inne utwory i jeden dzień poświęcić omawianej powieści.
Dla mnie Walkirie nie są...