Historia znudzonego rutyną życia entomologa, który w swej próżności postanowił wpisać się w “księgę odkryć”. Kierowany pokusą wyrusza na poszukiwanie rzadkich gatunków owadów. Spędza noc w gnijącej, wybudowanej w piaszczystej jamie chacie i ginie. I tak mogłabym zakończyć, chociaż mężczyzna żyje, ale jakby nie żył. Niezliczone metafory zawarte w tej książce przedstawiają upadek człowieka, który dogorywa w “morzu piasku”. Z deszczu wpada pod rynnę, z której wodospad rutyny wypływa i zabija. Od środka męczy, wyciska, gnije, rozkłada się, jak węgiel spopiela, lecz tu bez ognia, bo żaden płomień mu w życiu nie przyświeca, chociaż chęć ucieczki żar podsyca. Zniewolenie odczuwa każdym porem skóry, przez który przeciska się piasek i podtapia, w głowie miesza. Z każdym słowem zbliżamy się do głębszego poznania człowieka, obserwujemy rodzącą się nienawiść, ból, skłonności do sadyzmu i nieposzanowania. Bezradność odsłania różne twarze, dopuszczając do psychicznego gwałtu, chęci upolowania ofiary z pożądania. Nie! nie intymnego zbliżenia, a zwierzęcego kopulowania, chwilowego zaspokojenia. Uległość kobiety znajdującej się przypadkowo w życiu tego człowieka, jest zatrważająca, co niesamowicie kontrastuje z postawą mężczyzny, który nie godzi się na nic, wszystkiemu sprzeciwia. Jego próby powrotu do innego, też pozbawionego sensu życia, rysują wyraźnie postać Syzyfa. Otaczająca tych dwoje codzienność jest miałka jak piasek, którego tu pełno, nawet w gardle go czułam czytając. W tej aranżacji powieści kryje się metafora ulotności sensu. Te niewielkich rozmiarów, ale wyborne i dosadnie studium filozofii egzystencjalizmu, odsłania przed czytelnikiem człowieka, jakim jest naprawdę. Ze wszystkimi szaleństwami. Wydobywa na wierzch instynkty, porusza meandry umysłu, prowadzi do rozważań na temat poddania, zagłębiając się w psychologię niewoli. Wszystkie zachowania wydają się być znajome, każda forma bezradności przyjmuje podobny kształt, w tej samej barwie roztapia nadzieje i topi niemoc. Kobe obficie odsłania seksualność człowieka, oddanie się rytuałom mającym na celu przygotować ciało do intymnego zbliżenia, jest jednocześnie psychicznym przygotowaniem, grą wstępną rozpalającą zmysły wymalowaną w obrazach, opisaną szczegółowo i pozostawioną dla domysłów czytającego. Ten zabieg jest niezwykle osobliwy biorąc pod uwagę dyskretny charakter japońskiej kultury.

Jest coś jeszcze, to trzeci głos, który przebija się w tej narracji nieustannie, ohydnie szczery, szyderczy, zbijający z tropu i wprowadzający niepokój.

Kim może być człowiek, który widzi w okół siebie tylko piasek, żyjąc pod prostokątem błękitu nad głową? Każdy nim jest, tylko dla każdego ten piasek jest czymś innym.

Historia znudzonego rutyną życia entomologa, który w swej próżności postanowił wpisać się w “księgę odkryć”. Kierowany pokusą wyrusza na poszukiwanie rzadkich gatunków owadów. Spędza noc w gnijącej, wybudowanej w piaszczystej jamie chacie i ginie. I tak mogłabym zakończyć, chociaż mężczyzna żyje, ale jakby nie żył. Niezliczone metafory zawarte w tej książce...