Z lekturą ,,Kochanic króla’’ zwlekałam długo. Może dlatego, że tak, czy siak wielokrotnie zaznajamiałam się z historią drugiej żony Henryka VIII, Anny Boleyn. Wiedziałam jaka była jej droga na tron i na szafot. Natomiast o Marii, młodszej siostrze Anny, wiedziałam niewiele. Jakoś wcześniej nie pokusiłam się o szukanie większej ilości informacji na jej temat. Skupiałam się głównie na jej siostrze, jak dla mnie najbardziej interesującej z sześciu żon Henryka VIII.

Jest powszechnie wiadome, że w dawnych czasach losem kobiet rządzili mężczyźni. Miały niewielki wpływ na swoje życie, a małżeństwa były niczym handel bydłem. Zawsze rozchodziło się o majątek i władzę, zwłaszcza w znamienitych rodach. Siostry Boleyn nie były w tym przypadku wyjątkiem. Zarówno Maria, jak i Anna były traktowane jako środki, które miały dać władzę Howardom i Boleynom. Najważniejsze zdanie miał w tej kwestii ich wuj, Thomas Howard, który nie miał skrupułów i potrafił bez mrugnięcia okiem posłać siostrzenicę do łoża króla, a potem jej straszą siostrę uczynić jego faworytą. Tę chorobliwą ambicję, typową Howardom, Anna niezaprzeczalnie posiadała i osiągnęła swój cel, została królową.

Siostry Boleyn różniły się i to znacznie. Zarówno z wyglądu, jak i z charakteru. To ciemnowłosa Anna uchodziła za tą pyskatą, zimną, piękną i na dodatek niebywale inteligentną. Natomiast jasnowłosa Maria była tą spokojniejszą, łagodniejszą i bardziej prostolinijną, ale wciąż nieustępującą siostrze w urodzie. Obie od zawsze ze sobą rywalizowały, ale Anna była bardziej bezwzględna w swoich dążeniach. Nie bała się urągać siostrze na każdym kroku i traktować ją z góry, jak głupią, nic nieznaczącą dziewkę. Ciężki charakter i niezłomność Anny przysporzyła jej wielu wrogów, w tym w końcu w samym królu.

Maria jednak w jednym znacznie przewyższała swoją siostrę, nawet gdy ta była już królową, a może zwłaszcza wtedy: była bardzo uczuciowa. Gdy zobaczyła jak zawistny i okropny potrafi być dwór nade wszystko ceniła sobie czas spędzony na prowincji. W końcu nie bała zrzec się przywilejów i pieniędzy, żeby zamieszkać na małym skrawku ziemi z mężczyzną, którego szczerze kochała. Zmęczona ciągłą maskaradą mogła wreszcie być szczęśliwa.

Jaki los spotkał Annę, to chyba wie każdy zainteresowany epoką Tudorów. Gdy nowa królowa nie mogła mu dać syna, po prostu znalazł sobie inną i mniej pyskatą Jane Seymour, a swoją obecną żonę posłał na szafot, w tym rękami jej wuja. Ni mniej, ni więcej była po prostu kolejną ofiarą walki o władzę.

Czytanie książek Gregory to czysta przyjemność, nie ma mowy o męczeniu, jak to nie raz bywa w przypadku powieści historycznych. Duża ilość stron nie stanowi w tym przypadku żadnego problemu, bo lektura idzie bardzo szybko. Na dodatek można się też dowiedzieć przy okazji czegoś ciekawego. Wiadome, że spora część to po prostu fikcja literacka, ale nie można zaprzeczyć, że wartość historyczną także posiada. Już nie mogę się doczekać, żeby przeczytać kolejną książkę tej autorki.

Z lekturą ,,Kochanic króla’’ zwlekałam długo. Może dlatego, że tak, czy siak wielokrotnie zaznajamiałam się z historią drugiej żony Henryka VIII, Anny Boleyn. Wiedziałam jaka była jej droga na tron i na szafot. Natomiast o Marii, młodszej siostrze Anny, wiedziałam niewiele. Jakoś wcześniej nie pokusiłam się o szukanie większej ilości informacji na jej temat. Skupiałam się...