Niestety zaczyna się słabo, bo tytułem „Żar” i opisem gorąca. Metafora? Nie, bo wydaje się, że autor traktuje ten żar całkiem serio. Czyżby zapominał, że od dziewiętnastego wieku wszyscy Europejczycy piszą o temperaturze i wilgotności w Afryce? Raczej nie, ale może zakłada iż czytelnik nic wcześniej o Afryce nie czytał. I to jest chyba właściwy trop. Rosiak to rasowy dziennikarz i traktuje czytelników jak niezapisaną kartkę. Generalnie ma rację, bo nas Afryka to wyłącznie „orzeszki ziemne w Gambii”. Otrzymujemy zatem solidne kompendium dość podstawowej wiedzy na temat kilkunastu krajów, ale niestety nic po za tym.

Konstrukcja książki jest prosta. Każdy rozdział to jeden kraj. Na początku jest krótki literacki opis, a potem długi monolog o historii kraju, konfliktu, czy dyktatora czerpany z jakiś materiałów źródłowych. I tak rozdział o Kongo to spory fragment z Hochschilda.

Czy oznacza to, że nie należy sięgać po tę książkę? I tak i nie. Jeśli dotąd czytaliśmy tylko Cejrowskiego, Wojciechowską, Pawlikowska, Michniewicza, czyli tak zwaną literaturę podróżniczą, a nic poważnego o Afryce, to lektura obowiązkowa. Dariusz Rosiak to klasyczny dziennikarz, analityk. Jest solidny, ma dobre pióro, a co ważniejsze nie ma skłonności do fantazjowania i mrugania okiem do czytelnika typu: „przedzierałem się przez dżunglę, a potem zjadłem węża i zrobiłem sobie zdjęcie ze zmumifikowaną głową Indianina”. Natomiast, jeśli przebrnęliśmy przez afrykańskie książki Jagielskiego, Kapuścińskiego, Szejnert, Tochmana, Hatzfelda, Godwina, Hochschilda, Theroux itp. to będzie już dla nas za mało.

Niestety zaczyna się słabo, bo tytułem „Żar” i opisem gorąca. Metafora? Nie, bo wydaje się, że autor traktuje ten żar całkiem serio. Czyżby zapominał, że od dziewiętnastego wieku wszyscy Europejczycy piszą o temperaturze i wilgotności w Afryce? Raczej nie, ale może zakłada iż czytelnik nic wcześniej o Afryce nie czytał. I to jest chyba właściwy trop. Rosiak to rasowy...