Po pierwsze chciałbym z całą stanowczością zaznaczyć, że osoby, które chcą sięgnąć po powyższy tytuł z racji tego, że spodobało im się "Życie Pi" powinny ponownie się zastanowić, gdyż tytuł ten nie ma ze swoim poprzednikiem wiele wspólnego.

Czego więc możemy spodziewać się po tej książce ? Mówiąc zwięźle jest to lektura BARDZO specyficzna, ale również ciekawa i odważna w swojej formie. Autor rzekomo próbuje tu przedstawić Holocaust za pomocą zwierzęcej alegorii, ale myli się ten kto myśli teraz o nowoczesnym odpowiedniku "Folwarku zwierzęcego" Orwella. Mamy tu raczej do czynienia z utworem o bardzo luźnej formie, którym motywem przewodnim jest analiza dramatu o powyższej tematyce. Tak jest. Martel pisze o tym jak jego alter ego czyta dzieło fana jego twórczości. Kogo więc taki opis nie zaintrygował tego też nie porwie długa debata pomiędzy oślicą, a wyjcem na temat istoty gruszki (a obiecuję, że jest to jeden z ciekawszych fragmentów książki).

Mam mieszane uczucia co do tej pozycji. Wśród potoku zdań można miejscami wyłowić cenną myśl, ale całokształt mnie nie porwał. Książka jest bardzo ciekawa i jestem zdumiony, że wydawcy odważyli się ją wydać nie obawiając się komercyjnego fiaska (trzeba przyznać, że dosyć słusznie, gdyż książka nie odniosła nawet częściowo takiego sukcesu jak "Życie Pi"), gdyż jej niekonwencjonalna treść jest dosyć odważna. Podobają mi się też refleksje jakie bohaterowie snują na temat tej wstrząsającej zbrodni, gdyż tak jak autor obiecuje na samym początku swojego dzieła, rzucają nowe artystyczne światło na temat, o którym jak mi się wydawało nic nowego nie można powiedzieć. Inną kwestią pozostaje pytanie czy tak powinno się postępować z pamięcią o pomordowanych i tutaj książka skłania do dyskusji.

Z tego co mi wiadomo za jej napisanie Martel otrzymał od swojego wydawnictwa zaliczkę w wysokości 3 mln dolarów, a jedynym warunkiem było napisanie książki, która miałaby min. 200 stron (nie wiele więcej ma też w końcu), więc może autor poczytnego bestsellera postanowił zabawić się na koszt czytelników, a przy okazji odłożyć trochę na emeryturę, pisząc co mu przysłowiowa ślina na język przyniesie.

I w sumie przed takim wyborem stoi każdy krytyk tej książki i stąd tak rozbieżne opinie na jej temat. Aż do ostatniej strony trudno powiedzieć, czy ma się do czynienia z głęboką książką o nowatorskiej formie i treści niosącą w sobie pewne prawdy życiowe lub ze stekiem bzdur, które w pośpiechu nabazgrał łasy na łatwy zarobek kanadyjski autor. Moim skromnym zdaniem właśnie to jej największy (żeby nie powiedzieć jedyny) atut - wywołuje dyskusje, nie sposób zostać wobec niej obojętnym. Wzbudza raczej skrajne uczucia, za co należą się autorowi gratulacje. Jeśli więc sam jesteś ciekaw o co w tym wszystkim chodzi i chciałbyś poznać zaskakujące zakończenie możesz sięgnąć po tę, jak już mówiłem, stosunkowo krótką powieść, w innym wypadku istnieje wiele innych równie wartościowych pozycji, których lektura jest o wiele przyjemniejsza.

Myślę, że mój stosunkowo pozytywny odbiór książki może też wynikać z faktu, że poznałem ją w formie świetnego audiobooka, który jak łatwo sobie wyobrazić, sprawdza się świetnie przy dialogu na praktycznie 200 stron.

Po pierwsze chciałbym z całą stanowczością zaznaczyć, że osoby, które chcą sięgnąć po powyższy tytuł z racji tego, że spodobało im się "Życie Pi" powinny ponownie się zastanowić, gdyż tytuł ten nie ma ze swoim poprzednikiem wiele wspólnego.

Czego więc możemy spodziewać się po tej książce ? Mówiąc zwięźle jest to lektura BARDZO specyficzna, ale również ciekawa i odważna w...