"Chłopiec z latawcem" wzruszył mnie i zapadł głęboko w serce... Choć różnych opinii o tej książce napisano wiele i jak można się domyślać nie wszystkie są pochlebne, dla mnie jest to lektura po którą powinien sięgnąć każdy bez wyjątku!

"Tysiąc razy. Dla Ciebie - tysiąc razy..."

Cytat ten siedzi w mojej głowie cały czas i chyba pozostanie w niej na długo. Przypomina mi o pięknej, prawdziwej, bezinteresownej przyjaźni jaką Hassan - mały afgański chłopiec obdarzył swego mlecznego brata Amira.

Tak, te wszystkie wymienione powyżej przymiotniki zdecydowanie pasują do uczuć Hassana, powiedziałabym nawet, że jego przyjaźń graniczy z prawdziwą braterską miłością do bogatszego chłopca z wyższej sfery, z którym się wychowywał i bawił się. I choć był jedynie Hazarą - tą "gorszą" społecznością w afgańskim świecie - to miał wielkie serce i był z gruntu dobrym człowiekiem, szczerze oddanym swemu przyjacielowi. Hassan urodził się z zajęczą wargą, miał nie w pełni sprawnego ojca. Obaj byli służącymi w domu Baby - ojca Amira i to także obniżało ich notowania wśród zawistnych i złych ludzi z otoczenia.

A Amir... - chłopiec wychowywany w dużym domu z ogrodem przez bogatego ojca, który prowadził interesy z zagranicą. Czy on także odwzajemniał uczucia Hassana? Czy ich przyjaźń była obustronna? Amir wywodził się z Pasztunów, był tym "lepszym" już z urodzenia i dodatkowo miał zamożnego i poważanego tatę, z którym liczono się nie tylko w Kabulu, ale także w większej części Afganistanu. Dziś byśmy powiedzieli, że Amir "był synem znanego ojca" i to dawało mu przepustkę do lepszego życia.
Amir jako dziecko zdecydowanie wykorzystywał swoją przewagę nad niepiśmiennym Hassanem, z jednej strony czuł się z nim mocno związany, a z drugiej uważał go za gorszego, głupszego i często wystawiał na próbę jego braterskie uczucia.

Kiedy Amir uświadamia sobie swoje słabości, ułomności charakteru, tchórzostwo i to, że tak naprawdę to on jest tym "gorszym", nie Hassan, chłopak nie może z tym żyć. Ma ogromne wyrzuty sumienia, które stara się zagłuszyć w niezbyt mądry sposób. Doprowadza do tego, że ich drogi się rozchodzą, Hassan z Alim wyprowadzają się do Hazarabadu - tam gdzie żyją ludzie hazarskiej narodowości. Ale czy w ten sposób zagłuszy sumienie?

Tymczasem w Afganistanie wisi coraz poważniejsza groźba wojny, szybko okazuje się, że szanowana pozycja społeczna i pieniądze na nic się mają wobec nowej rzeczywistości, w której rządzi przemoc, karabin i śmierć. Dlatego wykorzystując swoje wpływy ojciec ucieka wraz z Amirem z rodzinnego Kabulu i udają się najpierw do Pakistanu, a stamtąd przez ocean do Ameryki. Czy z dala od rodzinnego kraju Amir odnajdzie wreszcie spokój ducha, odpędzi demony z przeszłości?

"Na długo przed tym, gdy armia "Russich" wkroczyła do Afganistanu, na długo przed tym, gdy zaczęto palić wsie, niszczyć szkoły, gdy niczym ziarno śmierci zasiano wszędzie miny, a zabite dzieci chowano w mogiłach pod stertami kamieni - już wtedy Kabul stał się dla mnie miastem duchów. Duchów z zajęczą wargą.
W Ameryce było inaczej. Ameryka jest jak rzeka, która pędzi przed siebie nie myśląc o przeszłości. Mogłem wejść w tę rzekę, by moje grzechy osiadły na dnie, niech rzeka uniesie mnie gdzieś daleko. Gdzieś, gdzie nie ma duchów, wspomnień, grzechu. I choćby za to pokochałem Amerykę."

Życie Amira nieźle się układa z dala od wojny, biedy i śmierci. Jednak los sprawia, że pewnego dnia 38-letni Amir musi samodzielnie stawić czoła trudnej rzeczywistości i sytuacji, w której wcale nie chciał się znaleźć. Musi sam podjąć walkę z demonami przeszłości aby odkupić dawne winy i poczuć się wreszcie wolny od wstydu.

Czy Amir sprosta temu zadaniu, czy będzie na tyle silny aby wrócić do ogarniętego wojną i terrorem Afganistanu i przeciwstawić się złu, spełnić ostatnią wolę przyjaciela i odzyskać spokój własnego sumienia?

I na zakończenie ostatnia dygresja: co ma wspólnego latawiec z losami chłopców?
Tradycja puszczania latawców wrosła w kulturę Afganistanu i jest niezwykle ważna. Jest to forma zawodów, rywalizacji wśród chłopców połączona z pewnym prestiżem. Zwycięzca jest znany w środowisku, a zdobyte latawce stanowią ważne trofea, które umieszcza się w domach na honorowych miejscach.
Latawiec jest też symbolem wolności, niezależności. Rozgrywania zawodów zakazano, gdy do Afganistanu wkroczyły obce wojska, ale w umysłach ludzi pozostała, aby odrodzić się z dala od ojczyzny.

Powieść nasycona jest ogromną ilością emocji, w historię życia bohaterów umiejętnie wplecione zostały elementy trudnej historii Afganistanu, w którym jeden reżim zamieniony został na inny, okrucieństwo zwalczano jeszcze większym złem, a poszczególne grupy etniczne żyjące w jednym kraju zwalczały się nawzajem budząc w sobie coraz większą nienawiść. Autor pisze prostym językiem, w bardzo obrazowy i sugestywny sposób przekazuje czytelnikowi wiedzę na temat kolejnych wydarzeń. Dodatkowym plusem jest to, że czytelnik nie jest w stanie do końca przewidzieć losów bohaterów i do samego końca jest trzymany w niepewności. Zdecydowanie polecam tę książkę, a sama z radością sięgnę po kolejną powieść tego autora.

"Chłopiec z latawcem" wzruszył mnie i zapadł głęboko w serce... Choć różnych opinii o tej książce napisano wiele i jak można się domyślać nie wszystkie są pochlebne, dla mnie jest to lektura po którą powinien sięgnąć każdy bez wyjątku!

"Tysiąc razy. Dla Ciebie - tysiąc razy..."

Cytat ten siedzi w mojej głowie cały czas i chyba pozostanie w niej na długo. Przypomina mi o...