Bachantki nie są książką łatwą, prostą i przyjemną. Raczej trudną, brutalną i niejednoznaczną. Sama nie wiem co myśleć o tej tragedii. Na pewno warta jest przeczytania i dłuższego zastanowienia. Ale po kolei.
Tematem Bachantek jest kult Dionizosa. Wielu ludzi kwestionuje jego boskość. Tu pojawia się problem, bo Bachus tymi uwagami czuje się skrzywdzony. Krótko mówiąc drażnią jego ego i ambicje. Z drugiej strony mamy Pentheusa, króla Teb, oraz jego najbliższą rodzinę i świtę. Młody władca długo pozostaje niezłomny, lecz potem mięknie, zaś najbliżsi niemal od razu poddają się dzikim bachaistycznym obrzędom. Tu mogę przejść do moich przemyśleń. Według mnie obie strony "przeginają", ale jednocześnie mają rację. Dionizos jest bogiem, udowadnia to cudami. Rozumiem, wino, taniec, śpiew, ale to co robią menady pod jego wpływem nie mieści się w głowie. Dosłownie zamieniają się w bestie. Pentheus nie uznając Bachusa traci przecież życie. Nasuwa się myśl, że mógł pokłonić się bożkowi spokojniej, tak jak mężczyźni z jego rodziny, albo przynajmniej udawać. Z siłami wyższymi nie należy wojować. To prawda. Ale czy aż tak zapamiętale im się oddawać? Granica między ogiastycznymi obrzędami a zaślepiającym szaleństwem jest bardzo cienka. Bachantki ukazują również dwie natury człowieka: racjonalną i stateczną oraz dziką pragnącą oderwać się od codzienności i przeżyć niezwykłe doznania.

Bachantki nie są książką łatwą, prostą i przyjemną. Raczej trudną, brutalną i niejednoznaczną. Sama nie wiem co myśleć o tej tragedii. Na pewno warta jest przeczytania i dłuższego zastanowienia. Ale po kolei.
Tematem Bachantek jest kult Dionizosa. Wielu ludzi kwestionuje jego boskość. Tu pojawia się problem, bo Bachus tymi uwagami czuje się skrzywdzony. Krótko mówiąc...