Wszystkie powieści Moniki Szwaji, napisane są językiem potocznym i nieszczędzącym humoru. Ze względu na troszkę ich infantylną fabułę, traktuję je, jako przerywnik po przeczytaniu czegoś „bardziej inteligentnego”. Nie oczekuję po jej książkach zbyt wielu ambitnych tekstów, tylko odrobiny zrelaksowania. A ponieważ u Szwaji zawsze znajduję to, czego szukam, jestem jej fanką i uważam, że w kategorii rozrywkowej jest bezkonkurencyjna. Przeważnie są to tzw. babskie czytadła.
Klub Mało Używanych Dziewic założyły cztery; wykształcone, ładne, zgrabne, zaradne i zabawne kobietki. Spotkały się po latach na poprawce z balu maturalnego, są samotne i postanawiają dać światu coś od siebie. Agnieszka, historyk i dyrektorka w prywatnym LO, wciąż jeszcze nie spotkała swojej miłości poza oczywiście tymi w jej fantazjach. Alina pracuje w banku i sama wychowuje nastoletnią zbuntowaną córkę, ale to wychowywanie jakoś nie bardzo jej się udaje. Michalina, pół Polka, pół Irlandka. Projektuje zieleń na cmentarzu. Mieszka razem z bardzo wymagającą i egoistyczną matką. Marcelina jest w ciąży z oślizgłym Mikołajem Firlejem, który przez przyjaciółki nazwany został Szczurkiem. Dziewczyny przeżywają wiele zabawnych perypetii. Agnieszka, jak na pedagoga z powołania przystało, adoptuje osamotnioną babcię. Michalina swój talent do terenów zielonych wykorzystała zakładając charytatywnie ogródek dla hospicjum. Alina z kolei została przyszywaną ciocią na dziecięcym oddziale onkologicznym. Marcelina wywróciła sobie świat do góry nogami wydając na świat córeczkę i rozstając się z jej ojcem.

Wszystkie powieści Moniki Szwaji, napisane są językiem potocznym i nieszczędzącym humoru. Ze względu na troszkę ich infantylną fabułę, traktuję je, jako przerywnik po przeczytaniu czegoś „bardziej inteligentnego”. Nie oczekuję po jej książkach zbyt wielu ambitnych tekstów, tylko odrobiny zrelaksowania. A ponieważ u Szwaji zawsze znajduję to, czego szukam, jestem jej fanką...