Oceniając podręcznik do „Nuroshimy” należy najpierw wyjaśnić czym są gry RPG. Otóż są to gry towarzyskie oparte na narracji, a uczestnicy wcielają się w fikcyjne postaci. Całość toczy się najczęściej w fikcyjnym świecie.
Nie chcę opisywać podręcznika, ani zasad gry bo to nie jest odpowiednie miejsce ku temu. Bardziej chcę się skupić na uniwersum i jego plastyczności zaprezentowanej w podręczniku. Podczas rozgrywki przenosimy się do niedalekiej przyszłości, gdzie świat zniszczony jest wojną nuklearną. Dokładniej na tereny byłego USA. Większość miast jest wymarła, lub zamieszkana przez niewielu ludzi, niepewnych co do swoich dalszych losów. Pomysł wyjęty żywcem z serii Mad max i innych filmów postapokaliptycznych. W świecie tym możemy natknąć się na bardziej lub mniej zmutowanych ludzi oraz na mutanty w postaci roślin i zwierząt. Ten mroczny krajobraz uzupełniają wszędobylskie skażenia ABC. Największą grozę wśród mieszkańcach przyszłej Ameryki wzbudza Moloch, będący połączeniem obdarzonych inteligencją i zbuntowanych maszyn. Przyświeca mu jedna idea – całkowita eksterminacja gatunku ludzkiego. To wszystko tworzy nietuzinkowe realia gry. „Neuroshimę” można z powodzeniem porównać do znakomitej serii gier cRPG „Fallaut”. W mojej ocenie „Fallaut” stanowczo jednak ustępuje „Neuroshimie”.
Podoba mi się otwartość twórców, co daje odbiorcy ogromne możliwości modyfikacji gry. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby akcja rozgrywała się np. w Europie bądź na jakimkolwiek innym kontynencie. Autorzy stworzyli poniekąd szkielet, który każdy z grających może dowolnie modyfikować lub nawet całkowicie zmienić wedle swoich gustów. Niestety, w wielu innych systemach gier fabularnych jest to często kłopotliwe lub wręcz niemożliwe.
Następnym ciekawym pomysłem jest wprowadzenie „czterech kolorów”. Są to różniące się między sobą sposoby prowadzenia gry. [Dzięki temu możemy dowolnie sterować nastrojem.
Teraz szybko o zasadach prowadzenia gry. Gracze rzucają maksimum trzema dwudziestościennymi kośćmi, co bardzo przyspiesza i ułatwia grę. Samo zrozumienie zasad nie nastręcza większych trudności gdyż są one proste, wyjaśnione w przejrzysty sposób i podparte wieloma przykładami. Autorzy nie powielili błędu twórców „Kryształów Czasu”, gdzie rozgrywkę znacznie ułatwiało posłużenie się kalkulatorem. Gdy się lepiej zaznajomimy z Neuroshimą, możemy ją bardziej rozbudować wprowadzając dodatkowe opcje. Np. możemy dodać rozgrywcewięcej realizmu. Jeżeli gracze zdecydują, że cała „kostkologia” przeszkadza, można z niej po prostu zrezygnować bez uszczerbku dla całości gry.
Do Neuroshimy powstało mnóstwo dodatków, oficjalnych – dostarczanych przez wydawcę, oraz nieoficjalnych – dostarczanych przez fanów gry. Dzięki temu świat wykreowany przez autorów Neuroshimy ciągle się rozwija i ma bardzo dużą szansę trafić do odbiorców poza granicami Polski. Innym polskim grom RPG („Kryształy Czasu” i „Dzikie Pola”) to się niestety nie udało.
Na zakończenie muszę zaznaczyć, że „Neuroshima” jest doskonałą grą dla osób zaczynających swoją przygodę z grami RPG. Może się okazać znakomitym zajęciem w długie zimowe wieczory i miłym spędzeniem czasu w gronie znajomych i przyjaciół. „Neuroschima” rozwija wyobraźnię i w większym lub mniejszym stopniu umiejętności aktorskie.

Oceniając podręcznik do „Nuroshimy” należy najpierw wyjaśnić czym są gry RPG. Otóż są to gry towarzyskie oparte na narracji, a uczestnicy wcielają się w fikcyjne postaci. Całość toczy się najczęściej w fikcyjnym świecie.
Nie chcę opisywać podręcznika, ani zasad gry bo to nie jest odpowiednie miejsce ku temu. Bardziej chcę się skupić na uniwersum i jego plastyczności...