Ewa ma pięć lat i grupkę przyjaciół-rówieśników, ale najlepszą z jej przyjaciółek jest książka. Nie, żeby do czytania (Ewa nienajlepiej jeszcze czyta, a sama zawartość książki jest ponoć kiepska); to po prostu towarzyszka zabaw i partnerka do rozmowy. Mówiąca książka - a co ważniejsze, książka, której się śni.

Tytuł do czegoś zobowiązuje, dlatego połowa książki (tej recenzowanej, nie tej, która jest bohaterką) dzieje się we śnie. A może i druga połowa też, skoro akcja cały czas opiera się na sennej logice. Na czytelnika czekają między innymi: wspinaczka po regale aż do książek z "górnej półki", kłótnia z bohaterami kreskówek o to, co ważniejsze - książki czy telewizja, bezludna wyspa zamawiana z dostawą do domu... Wszystko to zaś przedstawione na sposób oniryczny, gdzie fabuła płynąca od nonsensu do nonsensu wydaje się być czymś całkowicie naturalnym. Do tego jeszcze narrator co chwilę wtrącający swoje trzy grosze (choć czasami zbyt irytująco poufały) oraz powiedzonka i kalambury sypiące się z ust każdej postaci.

Chyba połowę swego powabu powieść zawdzięcza ilustracjom Mirosława Pokory (mówię o wydaniu Alfy z 1990 roku, chyba jedynym zresztą). Stosownie do sennej oprawy: abstrakcyjne, na wpół mistyczne tła, wśród których unoszą się bohaterowie i rekwizyty. Na każdej ilustracji - główna bohaterka, Ewa. Blond włosy, ubranko, i najważniejsze - spokojny, jakby zamyślony i melancholijny wzrok. Pod pachą nieodmiennie Książka, Której Się Śniło. Namalowana jako zwykły szary prostokąt z białą krawędzią, ale ma się poczucie, że patrzymy nie tylko na dziewczynkę z książką, lecz na dwie przyjaciółki trzymające się za ręce.

Tak samo główne bohaterki zachowują się w samym tekście powieści. Sprawiają wrażenie nieco przemądrzałych i spokojnych, jakby próbujących myśleć w sposób dorosły. Mimo tego ostatecznie sprawiają one bardzo sympatyczne wrażenie.

Nie jest to dzieło idealne. Kilka rozdziałów sprawia gorsze wrażenie, zwłaszcza, gdy zamiast Ewy narracja skupia się głównie na zupełnie nieciekawych postaciach. Niektóre części fabuły wydają się aż zbyt naciągane, nawet jak na sen. A piosenki i wierszyki zamieszczone na końcu książki... Lepiej spuścić na nie zasłonę milczenia.

Niby to książka dla dzieci, ale w sumie - bardziej ogólnie o wieku dziecięcym. Można ją zatem polecić i starszym, ale pod warunkiem, że mają w sobie jeszcze sporo z dziecka, a przynajmniej wspomnień z tego okresu, kiedy świat ograniczał się do podwórka i przedszkola, a wszystko - od kłótni z koleżanką po obrazek na ścianie - wydawało się być najważniejszą rzeczą na świecie. I należy tylko żałować, że dalszych tomów cyklu "Z książek Ewy" już nie było...

Ewa ma pięć lat i grupkę przyjaciół-rówieśników, ale najlepszą z jej przyjaciółek jest książka. Nie, żeby do czytania (Ewa nienajlepiej jeszcze czyta, a sama zawartość książki jest ponoć kiepska); to po prostu towarzyszka zabaw i partnerka do rozmowy. Mówiąca książka - a co ważniejsze, książka, której się śni.

Tytuł do czegoś zobowiązuje, dlatego połowa książki (tej...