Do 14 lutego 2017 r. nie miałem bladego pojęcia o tym, że istnieje ktoś taki jak Jaś Kapela i w sumie byłoby mi dobrze z tą niewiedzą. Jednak stało się. Wpierw tekst Marcina Sendeckiego z Książek, w którym przedstawił autora omawianej powieści w złym świetle(kwestia pisania zaangażowanych wierszy i jego twórczości, obrywa się też Dymińskiej). Następnie natknąłem się na post ze strony Beka z polskiej literatury po 1989 na Facebooku, w którym z okazji walentynek połączono w parę Jasia Kapelę oraz Dominikę Dymińską. Ciekawość zwyciężyła, zbyt wielki zbieg okoliczności, zabrałem się więc za czytanie krótkiego czegoś co w założeniu miało być literaturą. - Nie jest - padła dosyć szybko lakoniczna odpowiedź z mojej strony.

Już we wstępie autor stara się zabezpieczyć przed jakąkolwiek krytyką, ukazuje siebie jako tego nieomylnego, co może napisać wszystko i będzie to jednocześnie niezrozumiałym arcydziełem oraz totalnym nieporozumieniem, i w tym tkwi jego wielkość, błyskotliwość. Wprost podpina się do kilku uznanych pisarzy. Taki wstęp nie należy do zachęcających, to tak jakby chcieć sprzedać telefon z wadliwym głośnikiem, rozbitym wyświetlaczem za taką cenę jakby był w pełni sprawny i zarazem zachwalać, że to flagowy model i praktycznie nieużywany.

Odniosłem wrażenie, że brak pomysłu na napisanie spójnej historii o czymś konkretnym jest idealnym tematem dla autora, żeby ową opowieść tworzyć. W końcu nihilizm, bezsens. Niech rządzi chaos, skoki po różnorakich zagadnieniach, trochę o ekonomii, w innym miejscu o polityce, dalej o niespełnieniu seksualnym.
Większość przemyśleń na poziomie bystrego nastolatka.
Cenię sobie zazwyczaj nieskazitelny język, wolny od opisywania procesów fizjologicznych, o ile jeszcze jestem w stanie przebrnąć ten aspekt u Masłowskiej (wynagradza to niebanalnymi metaforami itd.),to u Kapeli unosi się zapaszek ze ścieków i chwilowe językowe przebłyski nie potrafią go zneutralizować.

Podobnie jak poprzednicy w swoich opiniach, nie mogę odmówić zblazowanemu autorowi erudycji, ale pisanie takich książek powinno być zakazane, a przynajmniej popełniający ten czyn winien zostać skazany na literacki ostracyzm.

Do 14 lutego 2017 r. nie miałem bladego pojęcia o tym, że istnieje ktoś taki jak Jaś Kapela i w sumie byłoby mi dobrze z tą niewiedzą. Jednak stało się. Wpierw tekst Marcina Sendeckiego z Książek, w którym przedstawił autora omawianej powieści w złym świetle(kwestia pisania zaangażowanych wierszy i jego twórczości, obrywa się też Dymińskiej). Następnie natknąłem się na post...

Zgrabnie napisane, nie powiem, ale w obliczu braku esencji i rozlazłej formy powieść wypada raczej licho. Ciężko pisać z sensem o bezsensie, a J.K Beckettem nie jest.

Zgrabnie napisane, nie powiem, ale w obliczu braku esencji i rozlazłej formy powieść wypada raczej licho. Ciężko pisać z sensem o bezsensie, a J.K Beckettem nie jest.

Niedokończona lektura, do której wątpię, bym kiedykolwiek miała chęć powrócić. Przebrnęłam przez połowę.

Niedokończona lektura, do której wątpię, bym kiedykolwiek miała chęć powrócić. Przebrnęłam przez połowę.

Czuję się częscią tej ksiażki.

Czuję się częscią tej ksiażki.

ufff, zmęczyłam

ufff, zmęczyłam

Niby ciekawy język, niby humor taki, jaki lubię, niby groteskowo-ironiczny komentarz do współczesności, niby garść trafnych obserwacji, ale... czegoś brakuje. Zbyt płytko, zbyt powierzchownie. Takie zgrabne, sprawne prześlizgnięcie się po tematach, które aż się proszą, żeby je podrążyć.

Niby ciekawy język, niby humor taki, jaki lubię, niby groteskowo-ironiczny komentarz do współczesności, niby garść trafnych obserwacji, ale... czegoś brakuje. Zbyt płytko, zbyt powierzchownie. Takie zgrabne, sprawne prześlizgnięcie się po tematach, które aż się proszą, żeby je podrążyć.

Mam wobec tej książki ambiwalentne odczucia.

Z jednej strony Jaś Kapela potrafi wymyślać mnóstwo super zabawnych tekstów, takich, że od śmiechu czasem boli brzuch. Z drugiej strony nie tworzy na ich podstawie ciekawej, wciągającej historii.

Jest to raczej jego świadome zamierzenie, a nie nieumiejętność konstruowania narracji i wynika z kryzysu opowieści, z kryzysu sensowności budowania spójnej relacji w niespójnym i bezsensownym świecie.

Mnie jednak takie podejście do literatury średnio przekonuje i uważam. że powinno pisać się po coś. Jednak język i pewien dystans Jasia Kapeli do opisywanych zdarzeń trochę mnie, jak to się mówi, bierze, dlatego daję 5,5, a jako że takiej oceny nie ma, idę na korzyść oskarżonego i wciskam 6.

Mam wobec tej książki ambiwalentne odczucia.

Z jednej strony Jaś Kapela potrafi wymyślać mnóstwo super zabawnych tekstów, takich, że od śmiechu czasem boli brzuch. Z drugiej strony nie tworzy na ich podstawie ciekawej, wciągającej historii.

Jest to raczej jego świadome zamierzenie, a nie nieumiejętność konstruowania narracji i wynika z kryzysu opowieści, z kryzysu...

Po lekturze książki "Stosunek seksualny nie istnieje" wiem już, że nie ma na świecie nic gorszego niż dwóch humanistów na studiach szukających sposobu "jak zaliczyć". Bynajmniej nie roku.
Nie wiem co pan Kapela musi ćpać, żeby napisać takie dzieło, ale na pewno mu to nie służy.

Z całości polecam jedynie fragmenty na poprawę humoru.

Po lekturze książki "Stosunek seksualny nie istnieje" wiem już, że nie ma na świecie nic gorszego niż dwóch humanistów na studiach szukających sposobu "jak zaliczyć". Bynajmniej nie roku.
Nie wiem co pan Kapela musi ćpać, żeby napisać takie dzieło, ale na pewno mu to nie służy.

Z całości polecam jedynie fragmenty na poprawę humoru.

Czegokolwiek szukacie w tej książce, nie znajdziecie tego. A jeśli macie ochotę poczytać o mokrych snach niewyżytych młodzików ślizgających się po pseudofilozoficznej papce, to lepiej weźcie się za lekturę blogów pisanych przez gimnazjalistów. Niewykluczone, że tam traficie na lepszą fabułę i bardziej wiarygodnych bohaterów niż w tej prozie.

Czegokolwiek szukacie w tej książce, nie znajdziecie tego. A jeśli macie ochotę poczytać o mokrych snach niewyżytych młodzików ślizgających się po pseudofilozoficznej papce, to lepiej weźcie się za lekturę blogów pisanych przez gimnazjalistów. Niewykluczone, że tam traficie na lepszą fabułę i bardziej wiarygodnych bohaterów niż w tej prozie.

Ma chłopak luzackie poczucie humoru i łatwość pisania ,ale cierpi na słowotok .

Ma chłopak luzackie poczucie humoru i łatwość pisania ,ale cierpi na słowotok .