Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rozmowy ciekawe, choć trochę za mało pogłębione. Stylistycznie trochę kuleje. W pewnym momencie zaczęłam już zgrzytać zębami na pojawiające się po kilka razy na stronie " - zaznaczyła Ania/Marta/Agnieszka".
I zupełnie zbędne odautorskie refleksje po każdej rozmowie. Tak naiwne i nieporadne, że czułam się, jakbym swoje wypracowania z okresu późnej podstawówki czytała.
Ale mimo wszystko książka ciekawa, rozmowy wciągające. I bardzo ładne wydanie, graficznie dopieszczone.

Rozmowy ciekawe, choć trochę za mało pogłębione. Stylistycznie trochę kuleje. W pewnym momencie zaczęłam już zgrzytać zębami na pojawiające się po kilka razy na stronie " - zaznaczyła Ania/Marta/Agnieszka".
I zupełnie zbędne odautorskie refleksje po każdej rozmowie. Tak naiwne i nieporadne, że czułam się, jakbym swoje wypracowania z okresu późnej podstawówki czytała.
Ale...

"Emocjonująca opowieść o zakamarkach ludzkiej psychiki"? Nie, to na pewno nie jest powieść o zakamarkach psychiki, choć na taką się sili. Nie wystarczy zbudować akcji dookoła gabinetu psychoterapeutycznego, rzucić nazwami kilku mechanizmów i odwołać się do trudnego dzieciństwa, żeby książkę można było określić jako studium ludzkiej psychiki.
To nie jest książka psychologiczna. Wręcz przeciwnie - to jest książka zupełnie niewiarygodna psychologicznie, a bezsensownego zachowania bohaterów nie da się wytłumaczyć nawet największymi traumami.
Książkę czyta się nieźle, bo opiera się na dość ciekawej intrydze, nie brakuje dziwnych (czasem naciąganych) zbiegów okoliczności i zwrotów akcji, ale nic poza tym. Dla rozrywki można poczytać, w innym celu - nie ma sensu.

"Emocjonująca opowieść o zakamarkach ludzkiej psychiki"? Nie, to na pewno nie jest powieść o zakamarkach psychiki, choć na taką się sili. Nie wystarczy zbudować akcji dookoła gabinetu psychoterapeutycznego, rzucić nazwami kilku mechanizmów i odwołać się do trudnego dzieciństwa, żeby książkę można było określić jako studium ludzkiej psychiki.
To nie jest książka...

Tytuł tej książki w normalnych okolicznościach nie miałby szans mnie zainteresować - nie czytuję raczej powieści sensacyjnych ani, tym bardziej, s-f. Ale że okoliczności były nadzwyczajne, to po książkę sięgnęłam.
I dobrze, bo szybko się okazało, że w gruncie rzeczy nie jest to ani powieść sensacyjna (choć fabuła dotyczy ataku terrorystycznego), ani science-fiction (choć akcja dzieje się po trzeciej wojnie międzyplanetarnej, a bohaterowie pochodzą z różnych zakątków kosmosu).
A czym jest? Dla mnie - trochę krzywym zwierciadłem dla obecnej sytuacji geopolitycznej, trochę satyrą na zgniły popkulturowy zachód, trochę przypowiastką o tym, jak upolitycznione media kreują naszą rzeczywistość. A wszystko ubrane w sensacyjny atak terrorystyczny i podlane lekkim romansem.
Sama akcja zawiązuje się dość długo, pierwsza połowa książki to raczej wprowadzenie do sytuacji i przedstawienie postaci (pozostawiające spory niedosyt. Nie ukrywam, że część bohaterów długo mi się ze sobą zlewała, mimo drobiazgowego opisu ich fryzur i garderoby). Za to w drugiej połowie udało się zbudować napięcie i tempo czytania zdecydowanie mi przyspieszyło.
Plus ode mnie za słabo przystosowaną społecznie główną bohaterkę, lubię postacie z rysem psychopatycznym :). Tak, właśnie psychopatycznym, bo wbrew temu, co w różnych miejscach można przeczytać, dziewczyna z socjopatią nie ma nic wspólnego.
No i nie byłabym sobą, gdybym się drobnego błędu rzeczowego nie uczepiła - nie da się poparzyć, dotykając płyty indukcyjnej, to jest fizycznie niemożliwe ;)

Tytuł tej książki w normalnych okolicznościach nie miałby szans mnie zainteresować - nie czytuję raczej powieści sensacyjnych ani, tym bardziej, s-f. Ale że okoliczności były nadzwyczajne, to po książkę sięgnęłam.
I dobrze, bo szybko się okazało, że w gruncie rzeczy nie jest to ani powieść sensacyjna (choć fabuła dotyczy ataku terrorystycznego), ani science-fiction (choć...