Książkę tę trzymałam na półce długie miesiące a nawet lata. Nie mogłam się do niej przemóc. I tytuł i okładka nie zachwycały. Głupia ja poddałam się pierwszemu, jak się okazało mylnemu wrażeniu. Otworzyłam ją na pierwszej stronie; przeczytałam kartkę i zamknęłam ją z powrotem.
Zamknęłam, bo poczułam łzy w oczach. Pomyślicie 'już?', pierwsza strona a ona już ma zamiar płakać jak dziecko? Tylko, że poczułam się jak u dziadka. Mojego ukochanego dziadzia, którego już kilka lat nie mam. Ckliwie, prawda?
Ta książka wywołuje różne, czasem bardzo sprzeczne emocje. Wściekłość na ojca, podziw dla matki, miłość do dziadków i litość dla Agnieszki. Przynajmniej dla mnie. Agnieszka nie była zagubiona. Ona chyba bała się zrozumieć. Wtedy przecież wszystko miałoby sens.. Miałoby sens ględzenie dziadka, popłakiwanie po kątach babki i ciągłe reprymendy matki.
Dziadek. Kochany, troskliwy, bardzo cierpliwy. Kwintesencja dobrego ducha. Miłość w czystej postaci. Cudowny człowiek..
Agnieszka. Trochę jak Holden z "Buszującego w zbożu". Nie mogłam uniknąć tego porównania. Mieli w sobie coś podobnego, nieodgadnionego a zarazem różnili się jak woda i ogień.
Popłakałam się i to tak szczerze. W tej książce było coś takiego prostego a zarazem pięknego. Zrozumiałam dzięki niej, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Polecam z całego serducha :)

Książkę tę trzymałam na półce długie miesiące a nawet lata. Nie mogłam się do niej przemóc. I tytuł i okładka nie zachwycały. Głupia ja poddałam się pierwszemu, jak się okazało mylnemu wrażeniu. Otworzyłam ją na pierwszej stronie; przeczytałam kartkę i zamknęłam ją z powrotem.
Zamknęłam, bo poczułam łzy w oczach. Pomyślicie 'już?', pierwsza strona a ona już ma zamiar...