To było moje ostatnie spotkanie z cyklem o królu Arturze w odbrązowionej wersji Bernarda Cornwella. Szkoda, że się już skończyło, bo powieść wydała mi się niezwykle prawdziwa. Wiem, że król Artur jest postacią legendarną i tak naprawdę niewiele jest o nim wzmianek w źródłach historycznych, a dowodów na jego panowanie - żadnych. A jednak Cornwellowi udało się stworzyć obraz człowieka wielkiego duchem, skromnego, uczciwego, a jednocześnie nieco naiwnego, łatwowiernego idealisty. Człowieka niesprawiedliwie potraktowanego zarówno przez jemu współczesnych jak i potomnych.


Wartość powieści nie leży tylko w obrazie samego Artura. Obraz epoki namalowany przez Cornwella jest zachwycający. Wojny, wojsko, życie codzienne zwykłych ludzi, powszechne zwyczaje jakże odległe nam, ludziom XXI wieku - brak higieny, sposoby leczenia, sposoby na przetrwanie zim - to wszystko oddane jest tak sugestywnie, że naprawdę po zamknięciu książki żałowałam, że już się skończyła.
Oczywiście jak na trzeci tom cyklu wypada - przez całość przebijała się nuta smutku - wiedziałam, że w tym tomie musi się skończyć życie Artura i jego wojów i podświadomie czułam, że zakończenie nie będzie wzniosłe i pełne chwały. Pamiętajmy, że historię zapisują zwycięzcy, a skoro o Arturze jest tak niewiele wzmianek, to znaczy, że ktoś się postarał, żeby ich nie było. Albo ktoś nie uznał jego postaci za godną zapamiętania.
Czas Artura to czas krystalizowania się chrześcijaństwa, które rywalizowało z pogaństwem, a Artur nie umiał się określić, kim jest. Widział i rozumiał siłę chrześcijaństwa, rozumiał też pogan i ich wiarę w różnych bogów. Chciał być dobrym władcą dla wszystkich i to chyba go zgubiło? Bo żadna ze stron nie czuła się przez niego chroniona, a co za tym idzie - każda uważała go za swojego wroga.
Książkę polecam z całego serca - jeden z lepszych tematów. Zupełnie odmiennie została tu ukazana Ginewra i Lancelot, Merlin, Morgana - marginalnie, Vivianna natomiast jest postacią znaczącą i ważną (mam porównanie tylko z "Mgłami Avalonu" Zimmer-Bradley). Polecam tym, którzy lubią takie historyczno-legendarne cykle, polecam tym, którzy polubili "Mgły Avalonu" - uważam, że należy skonfrontować oba cykle.
Ja jestem zachwycona.

To było moje ostatnie spotkanie z cyklem o królu Arturze w odbrązowionej wersji Bernarda Cornwella. Szkoda, że się już skończyło, bo powieść wydała mi się niezwykle prawdziwa. Wiem, że król Artur jest postacią legendarną i tak naprawdę niewiele jest o nim wzmianek w źródłach historycznych, a dowodów na jego panowanie - żadnych. A jednak Cornwellowi udało się stworzyć obraz...