Dexter powraca w drugim tomie i znowu jest ironicznie, humorystycznie i makabrycznie. Jest dobrze, choć jeśli czytaliście moją opinię na temat pierwszego tomu to pisałem tam, że nie patrzę na książkę obiektywnie ze względu na to, że jestem wielbicielem serialowego Dextera. Nie oznacza to jednak, że gdyby książek nie dało się czytać z uśmiechem na twarzy brnąłbym przez każdą stronę. Na szczęście książki trzymają poziom przynajmniej te dwie, które przeczytałem do tej pory i dzisiaj opowiem Wam o drugim tomie, w którym Dexter zamienia się w jedno wielkie poświecenie, przez co jego sprawy zostają zepchnięte na plan dalszy.

Zaczyna się od tego, że Dexter nasz seryjny morderca, a raczej jego wewnętrzny Mroczny Pasażer czuł wielką potrzebę by się zabawić. Czyli dorwać jakiegoś złego typa i zakończyć jego żywot. Trafia się nijaki MacGregor, który okazuje się być mordercą małych chłopców. Skrupulatny Dexter według zasad, jakie wpoił mu przybrany ojciec Harry Morgan zbiera dowody winy MacGregora. Gdy już jest pewny, że on to zrobił, zajmuje się nim skrupulatnie. Autor oszczędza czytelnikowi makabrycznych opisów. Na makabrę przyjdzie czas później i nie będzie stał za nią Dexter. Podczas swojego śledztwa Dex natrafia na zaskakujący fakt. Mianowicie Macgregor miał wspólnika, który robił zdjęcia. Mroczny Pasażer w głowie głównego bohatera zaciera ręce i szczerzy zębiska. Szykuje się kolejne polowanie, a czasu mało bo koleś wspólnik MacGregora może się szybko zorientować, że jest na celowniku. Jednak pojawiają się kłopoty w postaci sierżanta Doakesa, który nie lubi Dextera i ma coś do niego. Zaczyna go śledzić by znaleźć na niego jakiś haczyk.

Kilka słów więcej na moim blogu: https://ksiazkizklimatem.wordpress.com/2015/10/20/jeff-lindsay-dekalog-dobrego-dextera/

Dexter powraca w drugim tomie i znowu jest ironicznie, humorystycznie i makabrycznie. Jest dobrze, choć jeśli czytaliście moją opinię na temat pierwszego tomu to pisałem tam, że nie patrzę na książkę obiektywnie ze względu na to, że jestem wielbicielem serialowego Dextera. Nie oznacza to jednak, że gdyby książek nie dało się czytać z uśmiechem na twarzy brnąłbym przez każdą...