Evelio Rosero to nie jest Gabriel Garcia Marquez. Nie stworzył dzieła na miarę "Stu lat samotności" z całym jego (uwielbianym przeze mnie) magicznym realizmem, ale to nie jest wada tego kolumbijskiego pisarza pochodzącego ze zdecydowanie młodszego, niż Marquez literackiego pokolenia. Bo on też napisał książkę, której nie da się zapomnieć. Napisał książkę o wojnie bez wojny, bez dobrych naszych i złych nie naszych. Napisał książkę o wojnie, która jest częścią codziennego życia, jest jak astma, z którą przecież można nie najgorzej żyć pod warunkiem, że nie nasilą się duszności. Gdybym miał powiedzieć jednym słowem, o czym jest książka Rosero, to jest ona o strachu. Nie strachu przed śmiercią. W czasach wojny domowej w Kolumbii, gdy nie wiadomo kto do kogo strzela, śmierć nie jest niczym niezwykłym. Rosero opowiada raczej o strachu przed życiem w towarzystwie śmierci, o samotności w tłumie ludzi oraz własnych strachów i wyrzutów sumienia, o poszukiwaniu bezpieczeństwa, którego właściwie nie wiadomo, czy tak naprawdę się pragnie. "Między frontami" to w mojej ocenie naprawdę ważna książka.

Evelio Rosero to nie jest Gabriel Garcia Marquez. Nie stworzył dzieła na miarę "Stu lat samotności" z całym jego (uwielbianym przeze mnie) magicznym realizmem, ale to nie jest wada tego kolumbijskiego pisarza pochodzącego ze zdecydowanie młodszego, niż Marquez literackiego pokolenia. Bo on też napisał książkę, której nie da się zapomnieć. Napisał książkę o wojnie bez wojny,...