"Podróże do Włoch" Iwaszkiewicz napisał pod koniec życia.
Nie jest to dziennik z podróży, lecz spojrzenie z perspektywy ponad pięćdziesięciu lat na odwiedzane w różnych dekadach miejsca - dzięki temu pisarz ma okazję porównać swoje pierwsze, dawne wrażenia z przemyśleniami, jakie pojawiły się, gdy był już dojrzałym, a nawet starym człowiekiem.
Oczywiście nie zmieniły się stojące od wieków zabytki, lecz nieraz zmienił się duchowy charakter i klimat pewnych dzielnic, miasteczek, lokali... A także bagaż oczekiwań i doświadczeń turysty znad Wisły.

Książka ma erudycyjny charakter. Iwaszkiewicz dzieli się nie tylko swoją rozległą wiedzą na temat różnych miejsc; niejednokrotnie je zestawia, pisze o skojarzeniach z polskimi budowlami lub innymi elementami kultury.

Często pisarz robi dygresje, co bardzo ubarwia treść. Rozmyśla o literaturze, dokonuje życiowych obrachunków i podsumowań, mając świadomość upływu czasu, co odczuwa się zawsze szczególnie mocno, gdy obcuje się bezpośrednio z wielowiekowymi zabytkami.

Z wielką przyjemnością czytało mi się tę książkę. Ma ona nostalgiczny, wspomnieniowy charakter, jest mądra, głęboka, dojrzała pod każdym względem, także językowym.
Była to dla mnie uczta duchowa i ucieczka od paskudnej pogody za oknem, a także zapowiedź czekających na mnie miejsc. Część z nich już miałam wielką przyjemność zwiedzić, więc wielką frajdę sprawiało mi porównywanie moich wrażeń z opisami Iwaszkiewicza.

"Podróże do Włoch" Iwaszkiewicz napisał pod koniec życia.
Nie jest to dziennik z podróży, lecz spojrzenie z perspektywy ponad pięćdziesięciu lat na odwiedzane w różnych dekadach miejsca - dzięki temu pisarz ma okazję porównać swoje pierwsze, dawne wrażenia z przemyśleniami, jakie pojawiły się, gdy był już dojrzałym, a nawet starym człowiekiem.
Oczywiście nie zmieniły się...