"Podróże do Włoch" Iwaszkiewicz napisał pod koniec życia.
Nie jest to dziennik z podróży, lecz spojrzenie z perspektywy ponad pięćdziesięciu lat na odwiedzane w różnych dekadach miejsca - dzięki temu pisarz ma okazję porównać swoje pierwsze, dawne wrażenia z przemyśleniami, jakie pojawiły się, gdy był już dojrzałym, a nawet starym człowiekiem.
Oczywiście nie zmieniły się stojące od wieków zabytki, lecz nieraz zmienił się duchowy charakter i klimat pewnych dzielnic, miasteczek, lokali... A także bagaż oczekiwań i doświadczeń turysty znad Wisły.

Książka ma erudycyjny charakter. Iwaszkiewicz dzieli się nie tylko swoją rozległą wiedzą na temat różnych miejsc; niejednokrotnie je zestawia, pisze o skojarzeniach z polskimi budowlami lub innymi elementami kultury.

Często pisarz robi dygresje, co bardzo ubarwia treść. Rozmyśla o literaturze, dokonuje życiowych obrachunków i podsumowań, mając świadomość upływu czasu, co odczuwa się zawsze szczególnie mocno, gdy obcuje się bezpośrednio z wielowiekowymi zabytkami.

Z wielką przyjemnością czytało mi się tę książkę. Ma ona nostalgiczny, wspomnieniowy charakter, jest mądra, głęboka, dojrzała pod każdym względem, także językowym.
Była to dla mnie uczta duchowa i ucieczka od paskudnej pogody za oknem, a także zapowiedź czekających na mnie miejsc. Część z nich już miałam wielką przyjemność zwiedzić, więc wielką frajdę sprawiało mi porównywanie moich wrażeń z opisami Iwaszkiewicza.

"Podróże do Włoch" Iwaszkiewicz napisał pod koniec życia.
Nie jest to dziennik z podróży, lecz spojrzenie z perspektywy ponad pięćdziesięciu lat na odwiedzane w różnych dekadach miejsca - dzięki temu pisarz ma okazję porównać swoje pierwsze, dawne wrażenia z przemyśleniami, jakie pojawiły się, gdy był już dojrzałym, a nawet starym człowiekiem.
Oczywiście nie zmieniły się...

Wspaniale się podróżuje z Iwaszkiewiczem! Nie tyle po Włoszech, co przez różne czasy, krajobrazy, miejsca, które przenikają się u niego czasem zupełnie niespodziewanie ("I odczuwam te nici łączące bardzo dalekie okolice, pola żyznej Ukrainy, czerwone pola pod Sieną, bezpłodny piasek pod Stawiskiem i różowe równiny zachodniej Sycylii; słyszę prawie, jak to wszystko gra jednym łagodnym akordem." s. 225). Gdybym mogła, polemizowałabym z nim tylko w kwestii Neapolu, który jak się niedawno przekonałam jest przepiękny (choć istotnie deszczowy),ale ostatecznie chodzi przecież o osobiste wrażenia i wspomnienia.

Wspaniale się podróżuje z Iwaszkiewiczem! Nie tyle po Włoszech, co przez różne czasy, krajobrazy, miejsca, które przenikają się u niego czasem zupełnie niespodziewanie ("I odczuwam te nici łączące bardzo dalekie okolice, pola żyznej Ukrainy, czerwone pola pod Sieną, bezpłodny piasek pod Stawiskiem i różowe równiny zachodniej Sycylii; słyszę prawie, jak to wszystko gra...

Im dalej na południe Włoch, tym opowieść autora ciekawsza, z obrazkami z codziennego życia, kolorami i smakami, a nie tylko muzyką. Generalnie, niestety, lektura mało zajmująca, mam wrażenie, że napisana trochę na siłę.

Im dalej na południe Włoch, tym opowieść autora ciekawsza, z obrazkami z codziennego życia, kolorami i smakami, a nie tylko muzyką. Generalnie, niestety, lektura mało zajmująca, mam wrażenie, że napisana trochę na siłę.

Interesująca, nieco plotkarska, nieco megalomańska lektura.

Interesująca, nieco plotkarska, nieco megalomańska lektura.

Irytujący dla mnie sposób narracji. Rzym i Włochy przedstawione jako kiedyś puste i piękne, teraz zapchane i hałaśliwe.
Chyba jestem mocno uprzedzony do autora z nieznanych mi powodów.

Irytujący dla mnie sposób narracji. Rzym i Włochy przedstawione jako kiedyś puste i piękne, teraz zapchane i hałaśliwe.
Chyba jestem mocno uprzedzony do autora z nieznanych mi powodów.

Ciekawie pochodzić po Włoszech śladami Iwaszkiewicza. Ot tyle.

Ciekawie pochodzić po Włoszech śladami Iwaszkiewicza. Ot tyle.

Książka opisująca podróże Iwaszkiewicz po Włoszech. Zawiera wiele jego osobistych refleksji, wspomnień. Autor powraca myślami w strony rodzinne, przenosi nas w czasie i przestrzeni. Dużo miejsca poświęca również ludziom - przyjaciołom, znajomym (np.Karolowi Szymanowskiemu). Sztuki wizualne, jak i muzyka są dla Iwaszkiewicza równie ważnym i często poruszanym tematem.
Podsumowując, książka jest interesująca, ale chwilami może wydawać się trudna, ze względu na ilość opisywanych dzieł sztuki, postaci i instytucji, które często, we współczesnych czasach, są bardzo mało znane.

Książka opisująca podróże Iwaszkiewicz po Włoszech. Zawiera wiele jego osobistych refleksji, wspomnień. Autor powraca myślami w strony rodzinne, przenosi nas w czasie i przestrzeni. Dużo miejsca poświęca również ludziom - przyjaciołom, znajomym (np.Karolowi Szymanowskiemu). Sztuki wizualne, jak i muzyka są dla Iwaszkiewicza równie ważnym i często poruszanym tematem.
...