Jest to niewątpliwie jedna z trudniejszych i bardziej wymagających powieści, jakie przeczytałam w tym roku, jedna z tych, w które im więcej trudu się włoży, tym większą przynoszą przyjemność.
Kto czytał opowiadania z tomu "Biały płomień", poznał bladą zapowiedź tego, do czego zdolny był Ykuio Mishima w długiej formie i może być nielicho zaskoczony.
Przede wszystkim w "Złotej pagodzie" akcja nie ma w zasadzie żadnego znaczenia, a wymowę kolejnych epizodów, spotkań i rozmów, które kształtują głównego bohatera, stwarzają dopiero jego przemyślenia. Piękno uosabia tu siłę destrukcyjną, demoniczną nieledwie, i współistnieje tak z fascynacją brzydotą, jak i ze śmiercią. Taka filozofia najbardziej przypomina mi Jeana Geneta, jednak Mishima Yukio jest nieporównanie bardziej subtelny i wyrafinowany.
To, co naprawdę zachwyca, to precyzja, z jaką autor stworzył niezwykłą konstrukcję osobowości bohatera i wcielił w życie nie to, co jest zewnętrzną formą - zachowania, przyzwyczajenia, upodobania - ale samą jej esencję i w tym przez siebie ukształtowanym tworze odsłonił najbardziej skryte mechanizmy. Wszystko inne okazuje się tylko dodatkiem. Wobec postaci jąkającego się mnicha i mistrzostwa, z jakim został powołany do życia, momentem kulminacyjnym okazuje się nie podpalenie świątyni, ale wszystko to, co do niego prowadziło.

Jest to niewątpliwie jedna z trudniejszych i bardziej wymagających powieści, jakie przeczytałam w tym roku, jedna z tych, w które im więcej trudu się włoży, tym większą przynoszą przyjemność.
Kto czytał opowiadania z tomu "Biały płomień", poznał bladą zapowiedź tego, do czego zdolny był Ykuio Mishima w długiej formie i może być nielicho zaskoczony.
Przede wszystkim w...