Chwila wytchnienia między jednym a drugim opasłym tomiskiem. Bez rozmachu, złoceń, kolumienek i tryskających fontann w kształcie amorków.
Fabuła niby prosta (ale ile tam dzieje się "podskórnie!). Forma idealnie pasująca do fabuły.

Mamy więc "uroczą" parkę. A raczej trójkącik.
On - niespełna trzydziestolatek, właśnie wyszedł z więzienia, w którym odsiadywał wyrok za zabójstwo.
Ona - lat czterdzieści i pięć. Wdowa. Tkwiąca w dość skomplikowanym (żeby nie powiedzieć chorym) związku z teściem. Wojująca ze szwagierkami o przyszły spadek.
Ta trzecia - lat szesnaście, rude włosy, niemowlę przy piersi. Skrzyżowanie cnót macierzyństwa z najbardziej rozpasaną lubieżnością.

On i ona potykają się przypadkiem. Jean właśnie idzie sobie w siną dal, Tati potrzebuje tragarza. I tak zaczyna się romans. Oczywiście podarowana naszym bohaterom chwila szczęścia trwa bardzo krótko. Ale co tu się dziwić? Skoro w jednej z pierwszych scen dowiadujemy się, że kochanek to morderca, a przez kilka następnych rozdziałów, scena po scenie przekonujemy, ile mroku jest w duszy tego na pozór uczynnego młodzieńca? Tak, tak, kłania się tutaj "starożytna" zasada, według której pistolet pokazany w pierwszym rozdziale ... Finał może być tylko jeden i nie jest on zaskakujący.

Zaskakujące jest natomiast, że Simenonenowi udało się za pomocą swojego suchego, pozbawionego właściwie ozdobników stylu, pokazać istną burzę uczuć, która przewala się między bohaterami. Czy można w sposób bardziej oszczędny opisać szaleństwo? Wątpię.

Chwila wytchnienia między jednym a drugim opasłym tomiskiem. Bez rozmachu, złoceń, kolumienek i tryskających fontann w kształcie amorków.
Fabuła niby prosta (ale ile tam dzieje się "podskórnie!). Forma idealnie pasująca do fabuły.

Mamy więc "uroczą" parkę. A raczej trójkącik.
On - niespełna trzydziestolatek, właśnie wyszedł z więzienia, w którym odsiadywał wyrok za...