Wzruszające wspomnienia żydowskiej kobiety, której podczas wojny przyszło przeżywać swoje dzieciństwo. Jest to niezwykły zapis dojrzewania małej dziewczynki, otoczonej murami getta.

"W wieku lat dziewięciu zrozumiałam bardzo ważną rzecz: że trzeba być zawsze sobą, nigdy nie udawać, iż jest się kimś innym. Że muszę być Żydówką, skoro się nią urodziłam, nawet jeśli nie rozumiem, co to znaczy. Że muszę los swój znosić z godnością i nigdy nie wypierać się swego pochodzenia. Osiem lat później wyparłam się. Nie z własnego wyboru. Zależało od tego moje życie."

Mała Janina nie miała łatwego startu w życiu. Najpiękniejsze lata, które zwykle upływają beztrosko, musiała przeżyć w atmosferze strachu, bliżej nieznanego dziecku zagrożenia. Tu nie było właściwie miejsca na dzieciństwo. Szkoła - pierwsze bolesne zderzenie się z rzeczywistością. Była jedynym żydowskim dzieckiem, które tam uczęszczało. Czuła się samotna. Jej wyobcowanie potęgował fakt, że dzieci uczące się w szkole pochodziły z biednych rodzin (głównie robotniczych), a ona wywodziła się z wykształconej i zamożnej familii.

Po wybuchu wojny padł rozkaz zbudowania getta, celem odizolowania Żydów od pozostałej społeczności warszawskiej. Janina z rodziną nie miała wyboru. Autorka opisuje swój pobyt za murami. Jej zapis jest jakby próbą zrozumienia tego, co przeżyła jako dziecko. Zadaje sobie i czytelnikowi wiele pytań. Czytając jej relacje, mamy wrażenia, że dopiero podczas pisania rozumie, co tak naprawdę się wydarzyło. Jako kilkuletnie dziecko jest szczęśliwa wówczas, gdy może się uczyć i pracować. Janina dojrzewa w atmosferze nieustannie grożącej śmierci, łapanek na ulicach, wywożenia rodaków do obozów koncentracyjnych, godziny policyjnej, bestialstwa okupanta. To wówczas kształtuje się jej osobowość, zawiera pierwsze przyjaźnie, zaczyna się interesować chłopcami, wreszcie zakochuje się. To nie był dobry czas na miłość. Mówi o tym ustami postaci, które opisuje. Ludzie tamtego okresu zdawali sobie sprawę z tego, że nie mają wiele czasu, toteż nie zwracali uwagi na emocje, żyli z dnia na dzień, korzystając z życia, póki się da. Janina nie umiała się z tym pogodzić. Jej uczucia były szczere i czyste.

Dzięki pomocy udzielnej przez rodzinę, przyjaciół (i znajomych przyjaciół), Janina z siostrą i matką opuszczają getto, jednakże są to ciężkie lata. Kobiety muszą stale się ukrywać, nie mogą wychodzić na powietrze, żyją w ciągłym strachu, są "przerzucane" z miejsca na miejsce, czasem trafiają w bardzo niebezpieczne towarzystwo.

"Zima o poranku" to także zapis losów wszystkich ludzi żydowskiego pochodzenia, autorka pokazała trud, jaki włożyli oni w walkę z wrogiem, w walkę o godne umieranie, o zachowanie człowieczeństwa, kiedy zmuszeni są do dramatycznych wyborów, Wielokrotnie pisała o tym, że sama również chciała dołączyć do podziemia (kilka razy próbowała, ale zawsze jej odmawiano).

Świadectwo dziewczynki, która nie miała dzieciństwa, której przyszło walczyć o swoje życie, która w wieku kilku czy kilkunastu lat musiała poznać brutalną rzeczywistość. Poznać i zrozumieć... Choć zrozumieć tego nie sposób...

Jest to jedna z najlepszych książek poruszających te kwestie, jakie czytałam. Styl pani Bauman, niesamowity, lekki, żywy, oddaje nie tylko zdarzenia, ale także emocje.
Otwierasz pierwszą stronę i po kilku godzinach uświadamiasz sobie, że masz przed sobą ostatnią...

http://dajprzeczytac.blogspot.com/

Wzruszające wspomnienia żydowskiej kobiety, której podczas wojny przyszło przeżywać swoje dzieciństwo. Jest to niezwykły zapis dojrzewania małej dziewczynki, otoczonej murami getta.

"W wieku lat dziewięciu zrozumiałam bardzo ważną rzecz: że trzeba być zawsze sobą, nigdy nie udawać, iż jest się kimś innym. Że muszę być Żydówką, skoro się nią urodziłam, nawet jeśli nie...