Książka sprzed wieku. Relacja własna ze zdobycia bieguna południowego. Wpierw jak autor zaznacza, miało to być zdobycie bieguna przeciwnego. Do końca uczestnicy nie wiedzieli tego. Amundsen podejmuje taką decyzję, bo po prostu nie zdążył zdobyć północnego jako pierwszy. Tu też ścigał się ze Scottem. Udało mu się. Jakże inne wtedy było życie, jakże inne problemy. Inne podejście do życia zwierząt. W dzisiejszych czasach taka wyprawa byłaby niemożliwa. Zdobywca zostałby zaraz po powrocie zamknięty do więzienia za znęcanie się nad zwierzętami. Tam w planach było zabijanie psów, karmienie nimi innych i jedzenie tego mięsa samemu. Z ponad stu psów ostało się niespełna czterdzieści. Samo zaplanowanie wyprawy było perfekcyjne. Wszystko dograne. Przygotowane i przemyślane. Dzięki temu wszyscy przeżyli bez większych problemów. Przynajmniej ludzie. Autor poza głęboką analizą przygotowań i samej wyprawy. Opisuje też samo życie obozowe. Uczestników i podróż do brzegów bieguna. Mimo takiego losu psów potrafi ciepło o nich pisać. Opisuje to wszystko z dość dużą dozą humoru i dystansem do niewątpliwego wielkiego osiągnięcia jak na tamte czasy.

Książka sprzed wieku. Relacja własna ze zdobycia bieguna południowego. Wpierw jak autor zaznacza, miało to być zdobycie bieguna przeciwnego. Do końca uczestnicy nie wiedzieli tego. Amundsen podejmuje taką decyzję, bo po prostu nie zdążył zdobyć północnego jako pierwszy. Tu też ścigał się ze Scottem. Udało mu się. Jakże inne wtedy było życie, jakże inne problemy. Inne...