Ten tom jest dla mnie szczególnie istotny, za każdym razem, gdy do niego wracam, przechodzi mnie dreszcz. Częściowo wspomnień, bo nie można zaprzeczyć, iż "Chirurgiczna precyzja", mimo swojej dynamiki, tchnie melancholią, materializuje odczucie upływającego czasu stapiając w jedno przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Doświadczenie czasowości jest jednym z głównych tematów tego zbioru, przedstawionym z mistrzowskim rozmachem. Tak plastycznie przedstawione doświadczenie bezlitosnej czasowości budzi niepokój - i to jest drugie uczucie, które mnie ogarnia podczas kartkowania "Chirurgicznej precyzji". Świat jako momentami absurdalny twór, dzieło Boga, w którym coś nie wyszło, dzieło nie-idealne, groteskowe ale zawierające jakiś fragment piękna w swojej ułomności.
Zdziwienie - to czuję, gdy czytam IV część tomu, dotyczącą Miłości (rozpoczyna ją vilanella: "Płakała w nocy, lecz nie jej płacz go zbudził). Bo nie wierzyłam, że można o miłości mówić niebanalnie. Myślałam, że wszystko już zostało powiedziane, a obecnie miłość można przedstawiać jedynie w formie infantylnych rymowanek.
Nie. Miłość jest. Po prostu JEST, zamknięta na przestrzał w tych kilkunastu wersach.
Która kobieta wzgardziłaby słowami, które zawiera "Alba lodówkowa" lub "Madrygał probabilistyczny"?

Ten tom jest dla mnie szczególnie istotny, za każdym razem, gdy do niego wracam, przechodzi mnie dreszcz. Częściowo wspomnień, bo nie można zaprzeczyć, iż "Chirurgiczna precyzja", mimo swojej dynamiki, tchnie melancholią, materializuje odczucie upływającego czasu stapiając w jedno przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Doświadczenie czasowości jest jednym z głównych...