Bardzo nie lubię pisać źle o książkach ulubionych autorów, a przecież seria powieści Marcina Wrońskiego o komisarzu Maciejewskim to moje ulubione polskie kryminały i z nieustającym entuzjazmem polecam je komu popadnie. Wszystko mi w nich pasuje: i główny bohater, i przepięknie odmalowane tło, i język, i sposób prowadzenia akcji. Zabrałam się więc do lektury z pozytywnym nastawieniem, ale nastrój dość szybko oklapł.

No nie ma chemii! Nic na to nie poradzę, nie polubiłam głównego bohatera. Ojciec doktor Marek Gliński, dominikanin, to taki ni pies, ni wydra: niby Bond, jedną ręką obezwładnia przestępców, sypie cytatami z Koranu i realizuje tajną misję, ale Gliński to również człowiek z przeszłością, który wciąż walczy z wyrzutami sumienia i szuka spokoju duszy. Efekt jest taki, że nasz bohater kręci się w tę i we w tę, szukając nie wiadomo czego i spotykając się z różnymi ludźmi, z czego niewiele wynika.

Poza tym to przecież kryminał, a tymczasem ofiara morderstwa praktycznie się nie liczy - owszem, umarła, ale odniosłam wrażenie, że nikogo to nie obeszło (łącznie ze mną). Jest za to mnóstwo wątków pobocznych, o których zasadności można dyskutować, bo intryga wciąż się rozchodzi na boki. Gdzieś w połowie książki złapałam się na tym, że wciąż czekam na zawiązanie akcji. Natomiast co mnie zniechęca najbardziej, to wątki polityczne - nie dla mnie political fiction. Ale jeśli ktoś lubi czytać o polskiej rzeczywistości pierwszej dekady XXI wieku, to pewnie znajdzie coś dla siebie.

Reasumując: ani intryga, ani postaci nie przekonały mnie do siebie. Czytałam z trudem, skończyłam z ulgą.

Bardzo nie lubię pisać źle o książkach ulubionych autorów, a przecież seria powieści Marcina Wrońskiego o komisarzu Maciejewskim to moje ulubione polskie kryminały i z nieustającym entuzjazmem polecam je komu popadnie. Wszystko mi w nich pasuje: i główny bohater, i przepięknie odmalowane tło, i język, i sposób prowadzenia akcji. Zabrałam się więc do lektury z pozytywnym...