Kryminał, ale zadziwiająco wciągający i lekko poprowadzony.

Kryminał, ale zadziwiająco wciągający i lekko poprowadzony.

Niezłe, niezłe, nie najgorsze. Właściwie to nawet bardzo dobre, chociaż kilka niedociągnięć było, głównie w postaci braku równowagi między poszczególnymi wątkami. Chwilami miałem wrażenie, że autor nie do końca wie, którą srokę chciałby złapać za ogon. To wrażenie zostało, a nawet nasiliło się po skończeniu książki. W każdym razie potencjał ma, więc pewnie jeszcze coś kiedyś przeczytam. Albo posłucham.

Niezłe, niezłe, nie najgorsze. Właściwie to nawet bardzo dobre, chociaż kilka niedociągnięć było, głównie w postaci braku równowagi między poszczególnymi wątkami. Chwilami miałem wrażenie, że autor nie do końca wie, którą srokę chciałby złapać za ogon. To wrażenie zostało, a nawet nasiliło się po skończeniu książki. W każdym razie potencjał ma, więc pewnie jeszcze coś...

miło jest znowu ruszyć ulicami lublina, Kazimierza nad Wisła . Rozgryźć ponownie sprawę Betanek, nie wspomnę uczestniczyć w lekkich przytykach franciszkanów do dominikanów i odwrotnie. Ale jednak chyba wolę chodzić z komisarzem Zygą po Lublinie w tylu retro. kolejna pozycja z dorobku Pana Marcina wchłonięta.

miło jest znowu ruszyć ulicami lublina, Kazimierza nad Wisła . Rozgryźć ponownie sprawę Betanek, nie wspomnę uczestniczyć w lekkich przytykach franciszkanów do dominikanów i odwrotnie. Ale jednak chyba wolę chodzić z komisarzem Zygą po Lublinie w tylu retro. kolejna pozycja z dorobku Pana Marcina wchłonięta.

To było moje pierwsze spotkanie z Marcinem Wrońskim i od razu udane. :) Historia trzyma się przysłowiowej kupy, ciekawi bohaterowie, szczegółowo przedstawione tło kulturowe i retrospekcje historyczne. Autor wykonał solidną robotę, książkę czyta się przyjemnie, bez nużących momentów. Jestem na tak i prędzej czy później wezmę się za czytanie ciągle odkładanej serii o Maciejewskim. ;-)

To było moje pierwsze spotkanie z Marcinem Wrońskim i od razu udane. :) Historia trzyma się przysłowiowej kupy, ciekawi bohaterowie, szczegółowo przedstawione tło kulturowe i retrospekcje historyczne. Autor wykonał solidną robotę, książkę czyta się przyjemnie, bez nużących momentów. Jestem na tak i prędzej czy później wezmę się za czytanie ciągle odkładanej serii o...

Dziwnie się czyta coś nie o Maciejewski i osadzone we współczesności. Ot takie czytadełko. Przeczytałem z obowiązku fana Marcina, ale nie polecam są lepsze perełki.

/poruta.pl

Dziwnie się czyta coś nie o Maciejewski i osadzone we współczesności. Ot takie czytadełko. Przeczytałem z obowiązku fana Marcina, ale nie polecam są lepsze perełki.

/poruta.pl

Rok 2007, schyłkowy czas mezaliansowej koalicji partii Brona, będący następstwem błędów i uwikłań jej przewodniczącego wicepremiera Reppela i mającej kurwiki w oczach posłanki Gerber. I na tym tle prowadzący śledztwo w sprawie zabójstwa zakonnika oraz tajną misję pozyskania dla Watykanu dowodów na to że nie było tak jak było - dominikanin Marek Gliński, wysłannik Officium Secretum, "Kleryk" z bogatą przeszłością w SB, któremu ktoś włożył nowe baterie do aureoli. Mogło być wybuchowo i ogniście,było tylko ogniście, a i to dosłownie.Oczekiwałem nieco gęstszych odczuć i emocji.

Rok 2007, schyłkowy czas mezaliansowej koalicji partii Brona, będący następstwem błędów i uwikłań jej przewodniczącego wicepremiera Reppela i mającej kurwiki w oczach posłanki Gerber. I na tym tle prowadzący śledztwo w sprawie zabójstwa zakonnika oraz tajną misję pozyskania dla Watykanu dowodów na to że nie było tak jak było - dominikanin Marek Gliński, wysłannik Officium...

No nie, tego się nie da czytać... Trzysta stron z groszami, a męczyłem ją przez cały tydzień. Po góra kilkunastu stronach desperacko czepiałem się innych zajęć.
Fatalne kreacje bohaterów, na czele z bezpłciowym ojcem Glińskim, fabuła, która co chwilę rwie się w oczach i ani na moment nie potrafi do siebie przyciągnąć, cała ta otoczka, tło - całość prezentuje się równie dziadowsko, co polskie porno.
Cholera, nawet satyra na partie polityczne nie bawi ani trochę.
Pana Wrońskiego uwielbiam za cykl o komisarzu Maciejewskim, przy "Tfu, pluje Chlu..." też bawiłem się nie najgorzej, ale "Officium Secretum" śmiało mogę wrzucić do worka z gniotami i stale wydłużającej się listy literackich zawodów.
Może sprawiło to tło, na które mam ciężką alergię: peerelowskie zaszłości, kto był TW, kto z konspiry, kto w takiej czy innej służbie, lustracja- sracja i inne te cholerne bzdury, którymi niektórzy wciąż wycierają sobie gęby, ćwierć wieku po zmianie ustrojowej.

Uwaga, dygresja!

I tak sobie myślę, że dopóki żyją ludzie z lubością babrający się w takich duperelach, zamiast wziąć się za pracę u podstaw i sytuację obecną, to Polska pozostanie grajdołem i, za przeproszeniem, umysłowym zadupiem Europy. A głupi przecież nie jesteśmy.

Brwi mi podjechały na szczyt czoła gdy zdałem sobie sprawę z tego, że ta książka nie broni się absolutnie niczym. Nawet "zagadka" kryminalna wypada tak blado, że już po paru stronach zapomniałem o niej. A najzabawniejsze jest to, że sam autor nie sili się na to, żeby uznawać ją za ważną - trup musi być, ale nie ma co ciągnąć tego tematu, więc zajmijmy się czym innym. Mam nadzieję, że nigdy nie powstanie kontynuacja tego bubla. A postać Glińskiego już chyba na zawsze wryje mi się w mózgownicę jako jedna z najbardziej kuriozalnych kreacji w rodzimej literaturze.

No nie, tego się nie da czytać... Trzysta stron z groszami, a męczyłem ją przez cały tydzień. Po góra kilkunastu stronach desperacko czepiałem się innych zajęć.
Fatalne kreacje bohaterów, na czele z bezpłciowym ojcem Glińskim, fabuła, która co chwilę rwie się w oczach i ani na moment nie potrafi do siebie przyciągnąć, cała ta otoczka, tło - całość prezentuje się równie...

Popularny autor kryminałów retro dziejących się w Lublinie i okolicach napisał tym razem thriller współczesny osadzony w kręgach kościelnych i politycznych. Sporo tam różnych wątków: bunt Betanek z Kazimierza, współpraca księży z SB, brudne gry polityków. Prawdę mówiąc za dużo tych tropów. Rzecz dosyć ciekawa ale za długa i nieprzekonująca, zdecydowanie wolę Wrońskiego w wersji retro.

Marek Wroński zdobył zasłużoną popularność cyklem kryminałów retro z komisarzem Zygą Maciejewskim. Ta książka dzieje się prawie teraz: w 2007r. Zaś bohaterem jest doktor Marek Gliński, dominikanin, który po wielu latach spędzonych za granicą wraca do kraju, do Lublina, i dostaje polecenie od zwierzchności aby zająć się sprawą zbuntowanych Betanek z Kazimierza Dolnego (przy okazji Wroński daje ciekawą wersję tych wydarzeń). Gliński to człowiek o mętnej przeszłości, jakieś tam są tropy solidarnościowe, jakieś esbeckie, powoli odkrywane w trakcie lektury.

Trochę w tej książce mamy klimaty z 'Matki Joanny od aniołów' (niestety, za mało ich),trochę z 'Imienia róży', a trochę z Dana Browna. Pisze też Wroński o cynizmie młodego pokolenia które za nic ma bohaterów pierwszej Solidarności. Także o potędze polskiego kościoła, który jak chce to wyciszy każdą aferę, o czym możemy się przekonać i teraz.

Ponieważ rzecz cała dzieje się w 2007r., mamy też nawiązanie do ówczesnej sytuacji politycznej, sporo o partii Leppera jest, ale jakoś to wszystko się zestarzało i wyblakło, kto dziś pamięta o Lepperze? Poza tym cała dosyć ważna dla fabuły intryga pomiędzy studentką Nowak i księdzem Wrońskim mało wiarygodna, papierem szeleści niestety.

Czasami Wroński pokazuje pisarski pazur, na przykład w zjadliwym portrecie starego esbeka Bagińskiego, albo przedstawiając wartkie sceny dziejące się w redakcji lokalnego dziennika lubelskiego. Niemniej rzecz cała zbyt rozległa jest, za wiele wątków, zbyt wiele srok za ogon szanowny autor chciał złapać, przez co cała rzecz się rozłazi i rozwleka, nuży.

A pod koniec jakieś to wszystko nieciekawe, dostajemy ubecką interpretację dziejów, wszyscy wielcy ludzie historii to agenci, nienowa to teza, ale mało ciekawa dla mnie. Sporo też rzeczy teologicznych, o lefebrystach i innych problemach katolicyzmu, też niezbyt interesujące.

Niestety, to co się sprawdza gdy się pisze o czasach przedwojennych, w czasach współczesnych nie bardzo; może dlatego, że czytelnicy czasy obecne znają, a międzywojennych nie pamiętają... Tak, że zdecydowanie wolę Wrońskiego w wersji retro.

Słuchałem książki w wersji audiobooka w dobrej interpretacji Krzysztofa Radkowskiego.

Popularny autor kryminałów retro dziejących się w Lublinie i okolicach napisał tym razem thriller współczesny osadzony w kręgach kościelnych i politycznych. Sporo tam różnych wątków: bunt Betanek z Kazimierza, współpraca księży z SB, brudne gry polityków. Prawdę mówiąc za dużo tych tropów. Rzecz dosyć ciekawa ale za długa i nieprzekonująca, zdecydowanie wolę Wrońskiego w...

Książka o niczym. Może i pokazuje mechanizmy działania władzy czy mediów, lub to co poniektórzy za owe mechanizmy biorą, brak tu jednak sensu i celu. Pełno aluzji do polskiego życia politycznego czy - mniej - do kleszych ciemnych sprawek, ale z samych jeno aluzji dobrego dzieła stworzyć nie sposób.
Cóż, przynajmniej czyta się toto szybko i stosunkowo bezboleśnie.

Książka o niczym. Może i pokazuje mechanizmy działania władzy czy mediów, lub to co poniektórzy za owe mechanizmy biorą, brak tu jednak sensu i celu. Pełno aluzji do polskiego życia politycznego czy - mniej - do kleszych ciemnych sprawek, ale z samych jeno aluzji dobrego dzieła stworzyć nie sposób.
Cóż, przynajmniej czyta się toto szybko i stosunkowo bezboleśnie.

Jako osoba związana z lubelszczyzną doceniam wszystkie wątki powiązane z Lublinem i okolicami, doceniam tematykę, która w obecnych czasach oraz nastrojach w społeczeństwie jest bardzo popularna, ale sama książka jednak arcydziełem nie jest.

Niestety, moim zdaniem strasznie przegadana. Sam się sobie dziwię, że ostatnio czytam głównie kryminały, ale w porównaniu z innymi to tutaj akcja dzieje się wolno, strasznie rozciągnięte opisy powodują, że gubi się historię, a samo skakanie po wątkach trochę miesza - chociaż może to po prostu efekt tego, że nie przeczytałem jej za jednym razem tylko potrzebowałem kilku podejść. Część postaci też słabo prowadzona - mnie to usypiało.

Jako osoba związana z lubelszczyzną doceniam wszystkie wątki powiązane z Lublinem i okolicami, doceniam tematykę, która w obecnych czasach oraz nastrojach w społeczeństwie jest bardzo popularna, ale sama książka jednak arcydziełem nie jest.

Niestety, moim zdaniem strasznie przegadana. Sam się sobie dziwię, że ostatnio czytam głównie kryminały, ale w porównaniu z innymi to...