Trochę nieporadnie napisana afabularna lichotka. Afabularna, bo streścić to maleństwo można w zdaniu: wracający z wyprawy kosmicznej ziemski statek spotyka po drodze obcą jednostkę z ostatnimi przedstawicielami prastarej rasy, którzy to przedstawiciele opowiadają o swoim globie i dziejach cywilizacji. Kropka. Na sto stron książeczki - przez 50 załoga zastanawia się nad formą kontaktu, przez 20 robot (jako najwyższe ogniwo ewolucji) bełkocze jak potłuczony ("ekskrementy gwiazd" łączyły się w chmury wodoru i formowały planetę, na której szalały "nieustające burze w gęstej, skomplikowanej atmosferze"), udając, że streszcza losy swoich twórców, a dopiero ostatnie 30 jako tako nadgania psychologię postaci (oj, nienajlepszą) i stara się oddać tragizm położenia robotów.

I niby prawda, książeczka potrafi wytworzyć lekko fatalistyczny klimat, a sam pomysł może nie należy do aż tak bezsensownych, ale w kilku momentach ma się ochotę walnąć z baranka w ścianę. Bo:

- ultranowoczesne rakiety przyszłości mają zawsze na wyposażeniu długą linę, żeby można nią było... przyczepić jednostkę na przykład do innego statku, choćby o wspornik (nieważne, że ruchomy)

- włączenie wszystkich funkcji sterującego statkiem elektronowego mózgu powoduje... przygasanie świateł na całej jednostce. Co znaczy, że mózg żre znacznie więcej energii niż napęd.

- największe brednie wygaduje... jedyny na pokładzie sprawny umysłowo profesor: "Moja interpretacja zakończonego przed chwilą pokazu jest następująca - oni przybywają spoza Wszechświata, to znaczy znikąd - a raczej nie przybywają znikąd, lecz to Wszechświat przybył do nich, zawieszonych w Nicości. Ponieważ przybywają znikąd, gdzie nie ma nikogo, kto mógłby ich skonstruować, z tego wynika jedyny logiczny wniosek - ich nie może być! Skoro jednak istnieją, to znaczy, że albo całe moje rozumowanie oparte na konkretnej interpretacji minionego spektaklu jest błędne, albo też roboty same nie wiedzą skąd się wzięły i jaki jest cel ich wyprawy." (dla ciekawskich - cytat pochodzi ze strony 44)

- mając ograniczoną przestrzeń na statku jako najcenniejsze relikty cywilizacji bierze się... narzędzia neolityczne i po kilka sztuk biżuterii...

Przedziwna proza, której nie sposób brać zbyt serio, a i przy tym nie warto zaprzątać sobie nią pamięci.

Trochę nieporadnie napisana afabularna lichotka. Afabularna, bo streścić to maleństwo można w zdaniu: wracający z wyprawy kosmicznej ziemski statek spotyka po drodze obcą jednostkę z ostatnimi przedstawicielami prastarej rasy, którzy to przedstawiciele opowiadają o swoim globie i dziejach cywilizacji. Kropka. Na sto stron książeczki - przez 50 załoga zastanawia się nad...