"Szeptem do mnie mów, mów szeptem…" śpiewała w latach sześćdziesiątych Ludmiła Jakubczak. Dzisiaj, pięćdziesiąt lat później, Marek Adamkowicz mówi do nas w swym debiucie książkowym właśnie tymże szeptem.



Przypomnijmy sobie jak w dzieciństwie lubiliśmy starszych ludzi siedzących na ławeczkach w parku, którzy potrafili opowiadać niesamowite historie sprzed kilkudziesięciu lat. Siadywaliśmy obok nich machając nóżkami i z rozdziawioną buzią wchłanialiśmy opowieści o wojnie, o ludziach, których już nie ma, o miejscach, które niegdyś wyglądały zupełnie inaczej. Te historie po dziś dzień żyją w naszej pamięci i zapewne kiedyś sami zajmując miejsce na parkowej ławce będziemy opowiadać je innym ludziom.



"Szepty" Marka Adamkowicza to zbiór jedenastu opowiadań ułożonych chronologicznie pod względem czasu akcji. Lekturę rozpoczynamy od wspomnień z czasu I wojny światowej aby skończyć na wydarzeniu współczesnym – pożarze kościoła Św. Katarzyny w Gdańsku.

Na przestrzeni ponad wieku i jednocześnie na tle najważniejszych wydarzeń w Polsce ukazani nam zostają rozmaici ludzie z których każdy nosi w sobie jakąś niezwykłą historię.



Ludzie u Adamkowicza nie są radośni, mają swoje mniejsze lub większe problemy, ale nie ma w ich życiu szczęścia. Może i kiedyś było, ale pozostało jedynie wspomnieniem. Obraz jaki autor nam ukazuje jest przejmująco smutny. Czy i my kiedyś szczęście będziemy jedynie wspominać na pożółkłych fotografiach? Czy będziemy chodzić ulicami miasta odnajdując w każdym kamieniu duchy przeszłości?

W wielokulturowym mieście jakim jest Gdańsk snują się postaci weteranów wojennych, chłopców w czasie II wojny światowej, uwodzicielek, kobiet, które straciły swych mężów, Polaków, Żydów, Niemców. Poznajemy historie misternego zabójstwa, tajemniczej randki z Anną, lekcji francuskiego, która odmienia życie dwóch kobiet. Ukazane nam zostają tragedie II wojny światowej, problemy ludzi w czasach PRL, przemiany spowodowane śmiercią Jana Pawła II.



Opowiadania te są proste w formie, nieprzegadane. Na przestrzeni kilku stron autor zawiera najważniejsze wątki fabuły, nie rozwija ich przesadnie, mówi tylko to co jest najważniejsze. Może dla niektórych czytelników będą one pod względem fabuły odrobinę przewidywalne, ale niewątpliwie ukazują Gdańsk i ludzi tam mieszkających w sposób intrygujący. "Szepty" Adamkowicza nie są obrazem idylli, są prawdziwe, ludzkie. Takie jakie jest życie.



Podczas lektury mamy nieodparte wrażenie, że autor wyszeptuje nam w tajemnicy te wszystkie opowieści wzbudzając w nas takie samo zainteresowanie jakie wzbudzały w nas opowiadania w dzieciństwie, snuje swe historie na kanwie wydarzeń historycznych, zaciekawia nas. Jeśli chcecie poczuć smak i zapach tych opowieści, przypomnieć sobie jak to było kiedyś gdy prosiliście o jeszcze jedną i jeszcze jedną historyjkę sięgnijcie po "Szepty".

"Szeptem do mnie mów, mów szeptem…" śpiewała w latach sześćdziesiątych Ludmiła Jakubczak. Dzisiaj, pięćdziesiąt lat później, Marek Adamkowicz mówi do nas w swym debiucie książkowym właśnie tymże szeptem.



Przypomnijmy sobie jak w dzieciństwie lubiliśmy starszych ludzi siedzących na ławeczkach w parku, którzy potrafili opowiadać niesamowite historie sprzed kilkudziesięciu...