John Updike to, obok Toni Morrison, jeden z najwybitniejszych pisarzy swojego pokolenia – generacji Wielkiego Kryzysu, dorastającej w cieniu odległej, a zarazem namacalnie bliskiej II Wojny Światowej. Łzy mojego ojca, ostatni zbiór opowiadań (najpóźniejszy z tekstów ukazał się na osiem miesięcy przed śmiercią pisarza), jest powrotem Updike’a do czasów pełnego ulotnych wspomnień dzieciństwa, beztroskiej młodości i wieku dorosłego, znaczonego ciągiem lepszych lub gorszych decyzji. Amerykański autor podsumowuje w ten sposób swoje życie, patrząc na nie z perspektywy mądrego starca, który wciąż szuka odpowiedzi na dręczące go, głęboko egzystencjalne pytania.

A pytań tych nie stawia tak wyraźnie żaden inny autor. I trudno się temu dziwić: poruszanie tematyki starości i śmierci, zwłaszcza w czasach triumfu młodości i witalności – spadku po rewolucji obyczajowej lat 60. – jest wyjątkowo nieatrakcyjne dla odbiorcy. Przemijanie nie jest tematem medialnym – w społecznej recepcji starość to jedynie oczekiwanie na śmierć, zaś tej, wyłączywszy branżę ubezpieczeń na życie i usług funeralnych, nie sposób wyretuszować na potrzeby kampanii reklamowej. Updike nie polemizuje jednak z zastanym porządkiem rzeczy i nie moralizuje – starość nie jest dla niego kwestią świadomości czy zewnętrznej wiedzy, lecz subiektywnego doświadczenia. A że Heideggerowskie bycie-ku-śmierci jest takim samym procesem, jak narodziny czy dorastanie, czyli sytuacją nieodzownie wpisaną w nasze życie, doświadczy jej każdy, komu dane będzie doczekać odpowiedniego wieku. Wtedy też jasna stanie się wyjątkowość starości; cezura sześćdziesięciu pięciu czy siedemdziesięciu lat wyznacza sensowność ludzkich działań, które nagle tracą zewnętrzne znaczenie – wszakże życie takiej osoby dobiega już końca – nabierając cech wyłącznie wewnętrznego uporu, czyli trudnej do powstrzymania vis vitalis.

Bohaterowie omawianego zbioru opowiadań to tacy właśnie ludzie, którzy nie są zdeterminowani przez czynniki zewnętrzne, lecz przez własną naturę – nostalgię, chęć pozostawienia po sobie czegokolwiek więcej niż garść prochu, próbę odpowiedzi na niewyrażone wcześniej pytania. Starania powzięte, by naprawić dawno minione błędy, potrzeba znalezienia swego miejsca w wielkim i obcym świecie czy chęć napisania pożegnalnego epitafium mogą jawić się jako zgoła bezsensowne, lecz bohaterowie Updike’a pragną w ten sposób pokazać, że jeszcze nie odeszli, że choć spisani są na straty, ciągle pragną żyć. Jeżdżą więc na spotkania klasowe, wracają do swoich dawnych miłości, odwiedzają rodzinne strony z tą samą, niegasnącą nadzieją odnalezienia siebie sprzed lat.

Pełna recenzja książki na:
http://moznaprzeczytac.pl/lzy-mojego-ojca-i-inne-opowiadania-john-updike/

John Updike to, obok Toni Morrison, jeden z najwybitniejszych pisarzy swojego pokolenia – generacji Wielkiego Kryzysu, dorastającej w cieniu odległej, a zarazem namacalnie bliskiej II Wojny Światowej. Łzy mojego ojca, ostatni zbiór opowiadań (najpóźniejszy z tekstów ukazał się na osiem miesięcy przed śmiercią pisarza), jest powrotem Updike’a do czasów pełnego ulotnych...