Debiutancka powieść Waldemara Płudowskiego to lekkie fantasy. Tak lekkie, że nie czuje się ani ilości przeczytanych stron, ani wagi samej opowieści.

Mamy tu dwoje głównych bohaterów, ich losy się przeplatają, prowadzone przez dwie narracje, pierwszo- i trzecioosobową. Najpierw poznajemy Michała - rycerza, który podróżuje przez świat z dwoma pegazami, zakuty w zupełnie wyjątkową zbroję i mistrzowsko władający magicznym mieczem. Wyrocznia nakazała mu udać się na turniej rycerski, a po wygranej, czarodziejski kamień ukazał przyszłość, czyli dalszą drogę śladami wielkiego wojownika sprzed wieków, po rycerską sławę i wieczną chwałę. Drugą bohaterką jest Esme Loe - adeptka, która przechodzi szkolenie w specyficznej uczelni dla czarownic Barreine Itt. Adeptki uczą się tam nie tylko wszelkich rodzajów magii, ale również sztuk walki orężem i wręcz, a zabić potrafią nawet jednym słowem czy gestem. Esme zaś nosi w sobie wielką moc, ale musi ją dopiero odkryć. Pomagają jej w tym inne czarownice: Noelia - mądra i rozważna, Despin - niebezpieczna i wojownicza oraz Canaan - przezorna i znająca przyszłe zdarzenia wróżka.

Bo taki świat mamy na kartach powieści, świat rządzony przez przepowiednie, wróżby i magiczne kamienie. Świat, w którym nawet grający w szachy opierają kolejne ruchy na wyniku rzutu kośćmi. Chociaż wiele tu krain, królestw i pomniejszych księstw, faktyczną władzę sprawuje tajemnicza Gildia. Gildia jest organizacją posiadającą całe góry złota, ślepe uwielbienie władców, zastępy rzezimieszków, morderców i najemnego wojska na usługach oraz kontrolę nad gwiezdnymi bramami. Przez te bramy sprowadza z innych, równoległych, światów tzw. ebole. Ebole to najróżniejsze przedmioty, które mają osłabić działanie starej magii i zburzyć ustalony porządek (wygląd i przeznaczenie niektórych eboli wskazuje, że autor jest fanem "Gwiezdnych Wojen";-). Choć to ciekawa koncepcja, zahaczająca o konflikt cywilizacji z naturą, nie jest niestety rozwinięta w powieści, więc trudno powiedzieć coś więcej.

Niedopracowanie jest w ogóle główną wadą "Mistrzyni Burz". Ilość nazw i imion jest przeogromna, czytelnik mniej uważny jak nic się pogubi, tym bardziej, że nie ma w książce ani jednej mapki czy choćby indeksu. Nowe postaci pojawiają się co kilka stron, nawet w finałowych scenach oblężenia zamku i można doprawdy zwątpić kto tu z kim się bije i o co. Ważniejsi bohaterowie natomiast sporo mówią i sprawnie działają, ale raczej niewiele myślą i chyba nic nie czują. Tej powieści brakuje po prostu głębi.

Pomimo niewątpliwych wad, książkę całkiem nieźle się czyta, opowieść autentycznie wciąga, wydarzenia wartko się toczą, kolejne strony szybko przelatują, mijają godziny sympatycznej, lekkiej lektury...

Debiutancka powieść Waldemara Płudowskiego to lekkie fantasy. Tak lekkie, że nie czuje się ani ilości przeczytanych stron, ani wagi samej opowieści.

Mamy tu dwoje głównych bohaterów, ich losy się przeplatają, prowadzone przez dwie narracje, pierwszo- i trzecioosobową. Najpierw poznajemy Michała - rycerza, który podróżuje przez świat z dwoma pegazami, zakuty w zupełnie...