Fenomenalna książka popularnonaukowa, pisana jednak przez wybitnego badacza. Mimo braku przypisów zachowuje więc ona świetną formę. Historie wyłożone są w sposób bardzo rzetelny, autor nie zmyśla, ukazuje niejasności i tłumaczy bardzo długie passusy z dzieł oryginalnych. Analizie poddane są nie tylko mity stricte hetyckie, ale przede wszystkim te obecne w kulturze Hetytów - a więc proto-hetyckie (hatyckie),huryckie, uggaryckie, mezopotamskie. Interesujące są również porównania do mitów helleńskich (znana z Odysei historia o Kirke; teogonia Hezjoda).
Książka dla każdego, kto fascynuje się mitologiami i starożytnością!

Fenomenalna książka popularnonaukowa, pisana jednak przez wybitnego badacza. Mimo braku przypisów zachowuje więc ona świetną formę. Historie wyłożone są w sposób bardzo rzetelny, autor nie zmyśla, ukazuje niejasności i tłumaczy bardzo długie passusy z dzieł oryginalnych. Analizie poddane są nie tylko mity stricte hetyckie, ale przede wszystkim te obecne w kulturze Hetytów -...

Bardzo dobrze napisana i fundamentalna dla swojej dziedziny praca. Klarowny i rzeczowy naukowy styl.

Dostajemy ogólne wprowadzenie do historii i archeologii Hetytów, wiadomości o ich religii i rytuale, a wreszcie mity – począwszy od kosmogonicznych i teogonicznych – wszystko zaś z podziałem na motywy rdzennie hetyckie oraz przejęte od Hurytów i z innych krajów oraz od innych ludów starożytne Bliskiego Wschodu. Teksty mitów są tam gdzie to możliwe tłumaczone, a tam gdzie brak dostatecznego materiału do tłumaczenia, mamy komentarz Autora. Jak poniekąd wyżej wspomniałem, ukazane też zostają powiązania pomiędzy mitologią i literaturą hetycką oraz innych ludów i krajów regionu – Fenicjan, Greków, Mezopotamii etc. Zaletą jest też wyraźne wskazanie co jest hipotezą o dużym stopniu prawdopodobieństwa,a co w większym stopniu spekulacją.

Pozycja obowiązkowa dla każdego zainteresowanego tematem, a też warta przeczytania dla kogoś kto, jak na przykład ja, o Hetytach wcześniej wiedział jedynie tyle, że kojarzył nazwę tego ludu.

Bardzo dobrze napisana i fundamentalna dla swojej dziedziny praca. Klarowny i rzeczowy naukowy styl.

Dostajemy ogólne wprowadzenie do historii i archeologii Hetytów, wiadomości o ich religii i rytuale, a wreszcie mity – począwszy od kosmogonicznych i teogonicznych – wszystko zaś z podziałem na motywy rdzennie hetyckie oraz przejęte od Hurytów i z innych krajów oraz od...

Przed lekturą "Mitologii hetyckiej Anatolii" nie wiedziałem o Hetytach zupełnie niczego. Do opracowania Macieja Popki podchodziłem więc z pozycji laika. Na szczęście w ogóle nie przeszkadzało mi to w odbiorze tej książki. Autor sprawnie prowadzi czytelnika przez świat mitów starożytnej Anatolii, wobec niedostatków źródeł tworząc obraz fragmentaryczny i niepełny, ale uporządkowany i całkiem wyraźnie zarysowany.

Jeśli chodzi o samą mitologię Hetytów, to budzi ona moje skojarzenia z mitologią Mezopotamii. Kulturowe wpływy Międzyrzecza z całą pewnością zresztą do Anatolii przenikały, co Maciej Popko czytelnie pokazał. Jest to mitologia stara i - tu nie potrafię znaleźć odpowiedniego wyrażenia - w pewien sposób prymitywna. W tym przypadku to określenie nie ma jednak charakteru pejoratywnego, chodzi mi raczej o jej mocno pierwotnego ducha.

Największą zaletą "Mitologii hetyckiej Anatolii" jest obecność tekstów źródłowych. Autor przedstawia nam tłumaczenia całkiem obszernych fragmentów starożytnych tekstów zachowanych na glinianych tabliczkach, opatrując je oczywiście odpowiednim komentarzem. Czytelnicy, którzy znają "Gilgamesza" podczas lektury tych fragmentów poczują się jak w domu. Na mnie tego rodzaju zapisy zawsze wywierają ogromne wrażenie, czytając je mam poczucie rzeczywistego kontaktu ze starożytną kulturą. To właśnie za ich sprawą "Mitologia hetyckiej Anatolii" wciągnęła mnie jak dobra powieść, a odbyta wraz z autorem podróż do starożytnego świata, choć niekiedy nie najłatwiejsza, okazała się tak fascynująca. Szczerze polecam!

Przed lekturą "Mitologii hetyckiej Anatolii" nie wiedziałem o Hetytach zupełnie niczego. Do opracowania Macieja Popki podchodziłem więc z pozycji laika. Na szczęście w ogóle nie przeszkadzało mi to w odbiorze tej książki. Autor sprawnie prowadzi czytelnika przez świat mitów starożytnej Anatolii, wobec niedostatków źródeł tworząc obraz fragmentaryczny i niepełny, ale...

Mity hetyckiej Anatolii są w zasadzie nieznane. I to nie tylko w Polsce, a ogólnie. Cóż, w szkole serwuje się nam tylko mity Greków i Rzymian. A po mitologię Hetytów warto sięgnąć, zwłaszcza z punktu widzenia mito i religioznawcy. Jest to bowiem mitologia nie tylko ciekawa sama w sobie w sensie prezentowanych historii. Wpłynęła ona na wszystkie mitologie ówczesnego świata w mniejszym lub większym stopniu – począwszy od mitów Mezopotamii, przez mity Greków, na wpływie (także bardzo silnym) na kulturę i religię żydowską, a co za tym idzie w pewnym sensie na chrześcijaństwo.

Mity hetyckiej Anatolii są w zasadzie nieznane. I to nie tylko w Polsce, a ogólnie. Cóż, w szkole serwuje się nam tylko mity Greków i Rzymian. A po mitologię Hetytów warto sięgnąć, zwłaszcza z punktu widzenia mito i religioznawcy. Jest to bowiem mitologia nie tylko ciekawa sama w sobie w sensie prezentowanych historii. Wpłynęła ona na wszystkie mitologie ówczesnego świata...

Całkiem udana pozycja przybliżająca czytelnikom zarys mitologii anatolijskiej. Narracja o mitach Hetytów została poprzedzona ogólnym wprowadzeniem historycznym i religioznawczym, a na kolejnych kartach książki poszczególne rozdziały poświęcone są pojedynczym mitom. Autor sam przekładał teksty oryginalne, ale nie czyta się ich łatwo przede wszystkim przez wzgląd na zły stan zachowania i liczne luki. Szczególnie ważnym w moim odczuciu aspektem tej pracy jest podkreślenie wpływu kultury małoazjatyckiej na powstającą cywilizację grecką. Popko w wielu miejscach zaznacza bliskowschodnie pochodzenie greckich mitów: mitu o sukcesji pokoleń boskich, o wężu Tyfonie, czy o puszce Pandory. Warto "Mitologię hetyckiej Anatolii" przeczytać choćby tylko dla tych informacji.

Tomasz Babnis

Całkiem udana pozycja przybliżająca czytelnikom zarys mitologii anatolijskiej. Narracja o mitach Hetytów została poprzedzona ogólnym wprowadzeniem historycznym i religioznawczym, a na kolejnych kartach książki poszczególne rozdziały poświęcone są pojedynczym mitom. Autor sam przekładał teksty oryginalne, ale nie czyta się ich łatwo przede wszystkim przez wzgląd na zły stan...

Mitologia ludów Anatolii warta jest poznania - z pewnością jednak, można ją przedstawić odrobinę ciekawiej, niż w opisywanej książce. Szczególnie początek - czyta się ciężko, z kolejnymi działami jest coraz lepiej. Końcówka to już naprawdę fajny napisany kawałek książki ;) Tą "nierówność" książki można wybaczyć autorowi... bo jednak przedstawił kawałek ciekawej analizy. Dodatkowo, trochę niezrozumiały był dla mnie układ zdjęć - krajobrazy miejsc nie do końca związanych z problematyką danego fragmentu (np. groby licyjskie w Ksantos). Plusem jest to, że część zdjęć zrobił sam M. Popko.

Mitologia ludów Anatolii warta jest poznania - z pewnością jednak, można ją przedstawić odrobinę ciekawiej, niż w opisywanej książce. Szczególnie początek - czyta się ciężko, z kolejnymi działami jest coraz lepiej. Końcówka to już naprawdę fajny napisany kawałek książki ;) Tą "nierówność" książki można wybaczyć autorowi... bo jednak przedstawił kawałek ciekawej analizy....

Zaczynałam czytać z dość sceptycznym nastawieniem, bo i do tematu się lekko zmuszając i początkowo czytało mi się dość ciężko - drobny druk i niezbyt lekki język. Ale to tylko pozory, bo im dalej tym przyjemniejsza była lektura i nie tak oporna jak na początku, być może też dlatego, że przytaczane fragmenty źródeł były drukowane większą czcionką. Autor dość przystępnie przedstawił tę dość mało popularną mitologię wskazując na wszystkie podobieństwa z wierzeniami bardziej znanymi - głównie greckimi i ogólnie mezopotamskimi. Mimo zatem iż książka nie zachwyciła mnie jakoś szczególnie, to pewnych walorów nie mogę jej odmówić i nie żałuję, że wybrałam właśnie ją.

Zaczynałam czytać z dość sceptycznym nastawieniem, bo i do tematu się lekko zmuszając i początkowo czytało mi się dość ciężko - drobny druk i niezbyt lekki język. Ale to tylko pozory, bo im dalej tym przyjemniejsza była lektura i nie tak oporna jak na początku, być może też dlatego, że przytaczane fragmenty źródeł były drukowane większą czcionką. Autor dość przystępnie...

Przystępna. Temat obrazuję, jednak błędnie może spodziewałam się czegoś więcej.

Przystępna. Temat obrazuję, jednak błędnie może spodziewałam się czegoś więcej.