To piękna opowieść i zasługuje na to, żeby otrzymać jakiś pisemny komentarz.

Światy równoległe nie są hipotetycznym zbiorem możliwych uniwersów, ale rzeczywistością. Każdy z nas żyje w swoim własnym wszechświecie. Czasami te wszechświaty zachodzą na siebie, ale nigdy, nawet w tych zazębiających się częściach, nie są identyczne. Jeśli nie wierzycie, to zapytajcie o szczegóły jakiegoś wydarzenia osobę, która również w nim uczestniczyła.

Pani Kacha napisała, że to książka o zemście. Nie znalazłam w sobie ani jednej myśli, która potwierdziłaby tę opinię. W moim wszechświecie jest to kolejna opowieść o dojmującej samotności. O straconych szansach. O strachu przed szczerością. O braku akceptacji samego siebie. O zabijaniu indywidualności. O poczuciu winy. O miotaniu się między nienawiścią i współczuciem, a przede wszystkim, o wartości odmienności. To bardzo smutna i wzruszająca historia.


Społeczeństwo przyszłości po "Zaciemnieniu" i Rewolucji (cokolwiek to znaczy). Ludzie zarażani są wirusami, które wdrukowują im do pamięci wiedzę, sprawiają, że ich skóra jest zdolna do fotosyntezy, pozwalają na łączenie umysłów, itd. Ten "luksus" ma oczywiście swoją cenę: przeciętna długość życia nie przekracza trzydziestu paru lat. Nikt nie przejmuje się umierającymi na ulicy osobami. Jest ich dużo - 28 miliardów.

Socjalistyczny rząd tego świata zwany jest Konsensusem. Uczestniczą w nim wszyscy ludzie, którzy w wieku 10-ciu lat zostali "odczytani" i "uleczeni" z odchyleń. Nikt tu nie kradnie, nie zabija, nikt nie ma braków w wykształceniu, nie ma homoseksualistów, sodomitów i nie ma też niczego nowego, bo nikt nic nowego nie potrafi stworzyć. Po odczytaniu, obywatel otrzymuje "przydział" i kieruje się go do któregoś osiedla, gdzie wykonuje konkretny zawód (szewc, sprzątacz, hodowca żab, itd).

W tym świecie rodzi się Milena Shibush. Milena jako dziecko boi się wirusów i jakimś cudem uczy się je unicestwiać (miażdży je i zmienia ich DNA). Dlatego rozwija się normalnie, a raczej nienormalnie. Aby się czegoś dowiedzieć, musi przeczytać książkę i zrozumieć jej treść. Matka wstydzi się jej kalectwa i zaraża ją coraz to nowymi wirusami. Ale Milena wszystkie je zabija. Po śmierci jej ojca, obie przenoszą się do Londynu (zwanego grajdołem). Wkrótce matka dziewczynki również umiera. Sierotka trafia do "Dziecięcego Ogrodu" i jest bardzo samotna. Wszyscy uważają ją za upośledzoną. Kiedy kończy 10 lat, pewne wydarzenie (o którym dowiecie się z kart powieści) sprawia, że Milena prosi raz jeszcze o zarażenie wirusami, w największych możliwych dawkach. Tym razem wirusy się przyjmują. Dziecko prawie umiera, a kiedy odzyskuje przytomność okazuje się, że straciło praktycznie całą pamięć, aż do momentu ostatniego zarażenia. Okres choroby zapobiega jednak "odczytaniu" jej osobowości przez Konsensus. Milena dostaje przydział jako aktorka do teatru w osiedlu Zoo.

I tak się zaczyna opowieść.

To piękna opowieść i zasługuje na to, żeby otrzymać jakiś pisemny komentarz.

Światy równoległe nie są hipotetycznym zbiorem możliwych uniwersów, ale rzeczywistością. Każdy z nas żyje w swoim własnym wszechświecie. Czasami te wszechświaty zachodzą na siebie, ale nigdy, nawet w tych zazębiających się częściach, nie są identyczne. Jeśli nie wierzycie, to zapytajcie o...