Druga część historii Rain. Zdecydowanie lepsza od pierwszej, ale kilka rzeczy i tak mi zgrzytało.

Rain wyjeżdża do rodziny matki w Anglii, by uczyć się aktorstwa. Dziewczyna próbuje przystosować się do nowych warunków i zapomnieć o życiu w waszyngtońskich slumsach. Poznaje nowych ludzi, zakochuje się, postanawia odnaleźć biologicznego ojca. Jednak mroki przeszłości nadal jej nie opuszczają, zwłaszcza, że rodzina u której mieszka kryje pewne sekrety…

,,Uderzenie gromu” jest mroczniejsze i bardziej dramatyczne niż ,,Na imię mi Rain”. Dreszcze wywołuje historia ciotki i wuja Rain, którzy utracili córkę i nie mogą pogodzić się z jej stratą. Początkowo wydaje się, że jedynie próbują zatrzymać wspomnienia o dziewczynce, jednak z czasem wychodzą na jaw coraz bardziej przerażające tajemnice na ich temat. Nie jest to jednak tak gorzka historia jak inne książki Andrews, zdecydowanie więcej jest tu dobrych ludzi, którzy pomagają bohaterce, również relacje rodzinne przedstawione są w cieplejszy sposób. Nie traktuję tego jednak jako minus, przeciwnie – miło było poczytać o tym, że istnieją inni mili ludzie niż bohaterka i jej przyjaciele. Nawet idealność Rain mi szczególnie nie przeszkadzała, bo dziewczyna jest tak niepewna siebie, że mniej rzuca się to w oczy.

Całość nie jest jednak idealna. Irytowało mnie trochę to, że wszystko zawsze musi sprzysięgać się przeciw głównej bohaterce, zawiodło mnie zbyt szybkie i proste rozwiązanie wątku Randalla. A najbardziej zdenrwował mnie Roy i jego obsesja na punkcie Rain. Mam wrażenie, że dla niego nie liczyły się uczucia i pragnienia dziewczyny, a jedynie jego miłość do niej, że on jest gotów ją wręcz przymusić do tego, by zostawiła wszystko co dla niej ważne i była zależna tylko od niego. Pisałam przy recenzjach sagi o Dollangangerach, że związek Chrisa i Cathy był dla mnie chory i toksyczny, bo oboje nie mieli żadnych zainteresowań ani znajomych, a jedynie siebie. Wydaje mi się, że Roy chciałby właśnie takiej relacji z Rain, nie zwracając uwagi na to, czego ona chce. Dobijało mnie to, że dziewczyna nie widzi w jego zachowaniu nic niestosownego i ulega mu na każdym kroku, bo chyba boi się straty kolejnej bliskiej osoby.

Nie wiem, czy po prostu te pozostałe książki Andrews są słabsze czy ja jestem już uodporniona na jej zagrania pisarskie, ale nie czuję przy serii o Rain takiego podekscytowania jak gdy poznawałam losy Cathy, Heaven czy Ruby. Mimo to zawsze powieści Andrews czyta mi się przyjemnie i z zainteresowaniem, więc polecam.

,, Bądź co bądź, miłość nie jest czymś, co można otrzymać na żądanie. Miłość bierze się skądś w głębi serca i właściwie pielęgnowana rozkwita jak kwiat. Prawdziwej miłości potrzeba czasu”

Druga część historii Rain. Zdecydowanie lepsza od pierwszej, ale kilka rzeczy i tak mi zgrzytało.

Rain wyjeżdża do rodziny matki w Anglii, by uczyć się aktorstwa. Dziewczyna próbuje przystosować się do nowych warunków i zapomnieć o życiu w waszyngtońskich slumsach. Poznaje nowych ludzi, zakochuje się, postanawia odnaleźć biologicznego ojca. Jednak mroki przeszłości nadal...

"Nie trzeba być bogatym, żeby mieć poczucie własnej godności" (str 112)
Kontynuacja " Na imię mi Rain". Akcja toczy się w Londynie, a główna bohaterka jest już osobą pełnoletnią, kontynuującą swoją edukację w szkole aktorskiej. Życie dalej jej nie oszczędza, lecz potrafi się uporać z wyzwaniami jakie przynosi jej los.Trudne dzieciństwo, środowisko w jakim się wychowała nauczyło ją racjonalnego myślenia, dostosowania się do warunków w jakich przyszło jej żyć. Pragnienia bycia kochaną, otoczoną prawdziwą miłością i gronem przyjaciół nie opuszczają jej. Poznaje życie ludzi bogatych, dla których liczy się tylko wartość pieniądza,luksus, mających obsesję na punkcie swojego prestiżu i honoru rodziny. Ich życie oparte na kłamstwie, udawaniu, zachowaniu pozorów, zaskakujących zasad postępowania, skrywanych tajemnicach. Każdy z nich żyje własnym życiem, swoimi problemami. Mieszkają razem, lecz są osamotnieni w swoich działaniach, ukrywają swoje słabości przed innymi. Tutaj nie ma miłości, trwałych relacji rodzinnych tutaj mieszka samotność przez duże "S". Autorka porusza też istotny temat rodziców, którzy dla własnej wygody oddają dzieci do adopcji, rodziców którzy bardzo pragną dziecka, lecz je tracą, i kategoria rodziców, którzy by zapewnić przyszłość swoim dzieciom posuwają się w swoich działaniach do czynów karygodnych i niezgodnych z prawem.

"Nie trzeba być bogatym, żeby mieć poczucie własnej godności" (str 112)
Kontynuacja " Na imię mi Rain". Akcja toczy się w Londynie, a główna bohaterka jest już osobą pełnoletnią, kontynuującą swoją edukację w szkole aktorskiej. Życie dalej jej nie oszczędza, lecz potrafi się uporać z wyzwaniami jakie przynosi jej los.Trudne dzieciństwo, środowisko w jakim się wychowała...

Ta część była dla mnie przyjemniejsza w czytaniu, ale i tak zdarzały się rozdziały, które mi się nie podobały.

Ta część była dla mnie przyjemniejsza w czytaniu, ale i tak zdarzały się rozdziały, które mi się nie podobały.

"Rodzina Hudson" jest trzecią sagą V.C. Andrews, jaką mam okazję poznać. Już po przeczytaniu "Rodziny Casteel" i "Rodziny Dollangangerów", pomimo całej sympatii jaką mam do książek pióra pani Andrews, zauważyłam wiele podobieństw łączycych fabuły obydwu cykli- "Rodzina Hudson" osadzona jest w podobnych realiach. Jednak nie będę się rozpisywać nad podobieństwami, poza jednym- pomysłem na główną bohaterkę. Wcześniej Heaven Leigh i Cathy, teraz Rain. Wszystkie trzy skrzywdzone przez życie, porzucone przez matki bądź im odebrane i wychowujące się w przybranych rodzinach, w fatalnych warunkach, nieraz nędzy, w dodatku nieświadome swojego pochodzenia- i nagła zmiana, kiedy to niemal z miejsca zaczynają wieść życie jak z bajki- ale tylko z zewnątrz. Ich rodziny- zawsze bajecznie bogate (te prawdziwe, które kiedyś pozbyły się niewygodnych maleńkich dzieci czy t.p.). Bohaterki, pomimo niepowodzeń, wyrastają na piękne, mądre, szlachetne (a przy tym zaradne i sprytne) i na dodatek utalentowane młode kobiety. Niestety, jakoś "bohaterka idealna" nie bardzo do mnie przemawia. Tutaj, na korzyść Rain muszę dodać, że o ile do tej pory Heaven Leigh ("Rodzina Casteel") myli mi się z Cathy z dalszych tomów "Rodziny Dollangangerów", Rain, jako tę najmniej pokorną, można uznać za najbardziej charakterystyczną (choć posiada wszystkie te cechy, które wcześniej wymieniłam).
W drugim tomie sagi "Rodzina Hudson" Rain zostaje wysłana do Londynu, gdzie ma uczyć się aktorstwa. Stosunki z bancią Hudson bardzo się poprawiły, jednak daleka rodzina z Anglii przynosi rozczarowanie. Atmosfera panująca w ciemnym, wiktoriańskim domu jest dziwna i tajemnicza. Rain stara się rozwikłać tajemnice domu w którym przyszło jej mieszkać, a to co odkryje bardzo się dziewczynie nie spodoba... Ma także nowych znajomych ze szkoły, szczególnie pewien utalentowany młody śpiewak będzie chciał wkraść się w jej wdzięki. Czeka ją także spotkanie z przyrodnim bratem i biologicznym ojcem, a każde z nich będzie na swój sposób brzemienne w skutki. Niestety, na skutek tragedii Rain musi- dosłownie w jednej chwili- opuścić Londyn. Powrót do rodzinnego domu jest bolesny, gdyż oprócz samej tragedii dochodzi do niej, że w życiu jej nowej rodziny najważniejsze są pieniądze.
Niewątpliwie dużo się dzieje w tej książce, jednak atmosfera podobała mi się mniej niż w poprzedniej części. Pominę nawet powtarzające się w prozie pani Andrews pewne schematy. Jednak ciekawa jestem jak dalej potoczy się historia...

"Rodzina Hudson" jest trzecią sagą V.C. Andrews, jaką mam okazję poznać. Już po przeczytaniu "Rodziny Casteel" i "Rodziny Dollangangerów", pomimo całej sympatii jaką mam do książek pióra pani Andrews, zauważyłam wiele podobieństw łączycych fabuły obydwu cykli- "Rodzina Hudson" osadzona jest w podobnych realiach. Jednak nie będę się rozpisywać nad podobieństwami, poza...

W książkach p.Virginii często jest kazirodstwo.Tu jest tylko zbliżenie.Polecam książkę,jest ciekawa.

W książkach p.Virginii często jest kazirodstwo.Tu jest tylko zbliżenie.Polecam książkę,jest ciekawa.

świetna!

świetna!