Z okładki wabi nas napis "Caryca rosyjskiego kryminału humorystycznego", który muszę przyznać - obudził moją ciekawość, bo bardzo lubię kryminały z dużą dawką dobrego humoru. Poza tym natknęłam się na kilka porównań twórczości Darii Doncowej do pisarstwa naszej rodzimej autorki kryminałów – Joanny Chmielewskiej. Panią Joannę bardzo cenię, wręcz uwielbiam, więc musiałam sprawdzić, czy ma ona godną siebie następczynię.

Główna bohaterka ma na imię Eulampia, bliscy zdrabniają to imię na przeróżne sposoby: "Lampka, Lampencja, Lampusik, Lampik". Jednak w poprzednim życiu nazywała się Eufrozyną i "prowadziła żałosne życie chorej, niezdarnej i kompletnie bezużytecznej bogatej paniusi". Jej już na szczęście były współmałżonek był złodziejem, oszustem i mordercą, zdradzał ją, ale jednocześnie odgrywał przykładnego męża. W końcu kobieta dowiedziała się o jego skokach w bok i się załamała, chciała popełnić samobójstwo. Rzuciła się pod koła nadjeżdżającego samochodu. Na szczęście próba samobójcza się nie udała, za to w kierowcy samochodu odnalazła wspaniałą przyjaciółkę – Katię, która bezinteresownie zaopiekowała się nieszczęśliwą dziewczyną. Mąż Eufrozyny w końcu trafił do więzienia, a ona zamieszkała u Katii, zaczęła zajmować się jej domem i rodziną, na którą składają się "dwaj synowie – Sierioża i Kiriusza, synowa – Julia, mopsy – Ada i Mula, stafford terrier Rachel, koty – Klaus i Semiramida, trzy chomiki i ropucha Gertruda". Wszyscy, a przynajmniej ludzka część tej familii, prowadzą bardzo intensywny tryb życia, w którym zabrakło miejsca na zwykłe prace domowe, więc przed przybyciem Eufrozyny żywili się byle czym, prali i sprzątali raz w roku. Eufrozyna pomogła im wprowadzić ład w ich życie, a przy okazji też i swoje. Aby przypieczętować ten nowy stan rzeczy, postanowiła też zmienić imię na wspomnianą już wcześniej Eulampię.

Którejś nocy Lampę budzi telefon. Mimo dziwnej pory kobieta odbiera i słyszy, że jej rozmówczyni chce, by ona do niej przyjechała, jest przy tym bardzo rozhisteryzowana. Eulampia uznaje, że to pomyłka, nie zna kobiety, więc się rozłącza. Jednak za chwilę telefon znowu dzwoni, to ta sama osoba, Eulampia postanawia pomóc kobiecie i sama usiłuje się skontaktować z Anną, do której tamta nie potrafi się dodzwonić. Nie udaje jej się niestety wywiązać z obietnicy, bo telefon tamtej kobiety jest cały czas wyłączony. Za to za chwile znowu dzwoni do niej nieznajoma i informuje, że umiera. Lampa jej nie wierzy, ale postanawia pójść to sprawdzić. Kobieta podaje adres, na szczęście z bliskiego sąsiedztwa, więc po chwili Eulampia jest już u niej. Niestety stan kobiety faktycznie jest bardzo zły. Wzywa pogotowie lecz zanim ono przyjeżdża, kobieta umiera. O co chodzi w tej dziwnej sprawie?

Dodatkowo Katia załatwia Eulampii pracę, ma ona śledzić żonę króla nafty, którą ten podejrzewa o zdradę. Praca jest dobrze płatna, ale kobieta nie wierzy w swoje siły, nie chce jej przyjąć, bo uważa, że się do niej nie nadaje. Czy przeczytanie mnóstwa kryminałów, daje odpowiednią wiedzę, do stania się prywatnym detektywem?

Już sam początek powieści zapowiada nam bardzo pokręconą historię, pełną dziwnych zbiegów okoliczności, groteskowych sytuacji oraz żartów sytuacyjnych. Nasza główna bohaterka nie jest głupia, ale w sprawach kryminalnych nie ma doświadczenia. Wiedzę czerpie wyłącznie z powieści kryminalnych. Bez problemu wciela się w rolę detektywa, przesłuchuje kolejnych świadków, podaje się za co rusz to nową osobę, kłamie, szantażuje i straszy. Niestety w niektórych momentach nasza bohaterka prezentuje wprost bezgraniczną głupotę i niedomyślność, aż chciałoby się nią wstrząsnąć, ale ma to pewien urok i dodaje historii komizmu. Oprócz swojej pracy detektywistycznej Eulampia stara się też uporać się z obowiązkami domowymi, zabieganą rodzinką i niespodziewanymi problemami lokalowymi. Bardzo lubię taki klimat w powieściach kryminalnych. Tragiczne wydarzenie przeplatają się tu z bardzo komicznymi, a wszystko razem tworzy bardzo przyjemną i lekką lekturę.

Przy okazji tej powieści możemy poznać bliżej rosyjską mentalność, przekonać się, jak się żyje w Moskwie. Jest to ciekawa odmiana po zwykle czytanych przeze mnie skandynawskich, amerykańskich albo polskich kryminałach.

Nie jest to arcydzieło gatunku, ale przyjemne czytadło, które szczególnie na lato gorąco Wam polecam. Bardzo polubiłam naszą bohaterkę, więc z pewnością sięgnę po kolejne książki tej autorki.

http://korcimnieczytanie.blogspot.com/2013/09/daria-doncowa-poker-z-rekinem.html

Z okładki wabi nas napis "Caryca rosyjskiego kryminału humorystycznego", który muszę przyznać - obudził moją ciekawość, bo bardzo lubię kryminały z dużą dawką dobrego humoru. Poza tym natknęłam się na kilka porównań twórczości Darii Doncowej do pisarstwa naszej rodzimej autorki kryminałów – Joanny Chmielewskiej. Panią Joannę bardzo cenię, wręcz uwielbiam, więc musiałam...