Czytając którąś już z kolei książkę pani Doncowej, można zauważyć pewien schemat. Niektórym to przeszkadza, mi wcale. Wystarczy, że wszystkie książki są lekkie i przyjemnie się je czyta.

Czytając którąś już z kolei książkę pani Doncowej, można zauważyć pewien schemat. Niektórym to przeszkadza, mi wcale. Wystarczy, że wszystkie książki są lekkie i przyjemnie się je czyta.

Trochę mnie zmęczyła. Za dużo postaci, myliły mi się w trakcie czytania. Na plus oczywiście opisy szarej rosyjskiej rzeczywistości.

Trochę mnie zmęczyła. Za dużo postaci, myliły mi się w trakcie czytania. Na plus oczywiście opisy szarej rosyjskiej rzeczywistości.

Jeśli ktoś ma ochotę czytać cykl o Eulampii, to szczerze radzę - niech poprzestanie na dwóch tomach. Obojętne zresztą których. Kolejne czyta się wprawdzie łatwo, szybko i przyjemnie, ale nie ma w nich żadnych nowych, ożywczych pomysłów i po przeczytaniu wszystkich części cyklu fabuły zlewają mi się w jedną całość.

Jeśli ktoś ma ochotę czytać cykl o Eulampii, to szczerze radzę - niech poprzestanie na dwóch tomach. Obojętne zresztą których. Kolejne czyta się wprawdzie łatwo, szybko i przyjemnie, ale nie ma w nich żadnych nowych, ożywczych pomysłów i po przeczytaniu wszystkich części cyklu fabuły zlewają mi się w jedną całość.

Drugi tom serii o Eulampii Romanowej to kolejna świetna historia w stylu Joanny Chmielewskiej. Przezabawnie napisany kryminał wciąga od pierwszej do ostatniej strony.
Eulampia nadal mieszka z rodziną Katii, lekarki o miękkim sercu, która przygarnia różne zagubione istoty. Zajmuje się domem, opiekuje domownikami i trzyma pieczę nad sporym zwierzyńcem. Poza zwykłymi domowymi obowiązkami zdarza jej się również pełnić funkcję detektywa-amatora, co nie zawsze wychodzi jej na dobre.
Tym razem Eulampia odbiera dziwny telefon. Nieznana jej kobieta wzywa pomocy. Lampka bez namysłu rusza do wskazanego przez kobietę mieszkania, które znajduje się w bloku na tym samym osiedlu. Niestety, kiedy dociera na miejsce, kobieta kona na jej rękach. Eulampia, wezwawszy karetkę, ulatnia się z mieszkania, obawiając się posądzenia o zamordowanie nieznajomej.
Głównym podejrzanym zostaje syn znanego reżysera. Ten drugi wynajmuje więc Eulampię jako detektywa, z prośbą o pomoc dla syna. Jednocześnie Lampka decyduje się pomóc pewnemu biznesmenowi w odnalezieniu żony, która znika w tajemniczych okolicznościach. Okazuje się, że obie sprawy mają wiele wspólnych punktów.
Zamieszanie i zabawny chaos nie opuszczają kart powieści ani na chwilę. Czyta się ją szybko. Zdecydowanie ZA szybko ;)

Drugi tom serii o Eulampii Romanowej to kolejna świetna historia w stylu Joanny Chmielewskiej. Przezabawnie napisany kryminał wciąga od pierwszej do ostatniej strony.
Eulampia nadal mieszka z rodziną Katii, lekarki o miękkim sercu, która przygarnia różne zagubione istoty. Zajmuje się domem, opiekuje domownikami i trzyma pieczę nad sporym zwierzyńcem. Poza zwykłymi domowymi...

Ależ irytująca bywa ta Eulampia! Aż czasami mam ochotę pacnąć ją w ramię, bo oczywistych oczywistości nie dostrzega.

I znowu Eulampia (która aspiruje już do miana prywatnego detektywa) wpada we wszystkie mozliwe tarapaty, a sytuację ratuje wyrozumiały pan milicjant. Prawo Murphy'ego działa - jeśli coś może pójść źle, to na pewno pójdzie.

I tylko ta szara rosyjska rzeczywistość...

Ależ irytująca bywa ta Eulampia! Aż czasami mam ochotę pacnąć ją w ramię, bo oczywistych oczywistości nie dostrzega.

I znowu Eulampia (która aspiruje już do miana prywatnego detektywa) wpada we wszystkie mozliwe tarapaty, a sytuację ratuje wyrozumiały pan milicjant. Prawo Murphy'ego działa - jeśli coś może pójść źle, to na pewno pójdzie.

I tylko ta szara rosyjska...

Po przeczytaniu tej części serii stwierdziłam "dobrze, że to już koniec".

Ktoś, kto czytał moje pozostałe opinie na temat książek Doncowej zapyta - "Co się nagle stało? Przecież do tej pory byłaś zadowolona z autorki".

Szczerze? Właściwie to sama nie wiem: czy to wina tej konkretnej pozycji czy po prostu zaczęłam czuć przesyt. Może gdybym przeczytała je we właściwej kolejności, moje odczucia byłyby inne.

Mam jednak wrażenie, że to chyba była najsłabsza część cyklu. I niech tak zostanie.

Po przeczytaniu tej części serii stwierdziłam "dobrze, że to już koniec".

Ktoś, kto czytał moje pozostałe opinie na temat książek Doncowej zapyta - "Co się nagle stało? Przecież do tej pory byłaś zadowolona z autorki".

Szczerze? Właściwie to sama nie wiem: czy to wina tej konkretnej pozycji czy po prostu zaczęłam czuć przesyt. Może gdybym przeczytała je we właściwej...

o.k.

o.k.

Drugi tom cyklu z Eulampią Romanową, która zarabia (bo w tej części już zarabia!) prowadząc prywatne dochodzenia na zlecenie pewnych osób. Czyta się przyjemnie ale bez rewelacji.

Drugi tom cyklu z Eulampią Romanową, która zarabia (bo w tej części już zarabia!) prowadząc prywatne dochodzenia na zlecenie pewnych osób. Czyta się przyjemnie ale bez rewelacji.

Wyśmienita książka:)

Wyśmienita książka:)

Humor - uwielbiam!

Humor - uwielbiam!