Rewelacyjna i niewiarygodna historia, której nie wymyśliłby żaden pisarz czy scenarzysta. Pomimo czterystu stron tekstu, czyta się ją płynnie, a z każdą kolejną stroną ciekawość wzrasta w postępie geometrycznym.
Przeczytałem ją na tyle szybko, że nie zdążyłem nawet dodać informacji na stronie o lekturze powyższej pozycji.
O co cały ten hałas?
Książka opowiada historię pięcioletniego Żyda, urodzonego na terenie dzisiejszej Białorusi, który dzięki własnemu sprytowi i szczęściu uniknął eksterminacji. Był jednak świadkiem zabójstwa matki i rodzeństwa. Trafił później w ręce łotewskiego oddziału milicji. Łotwa w czasie wojny kolaborowała z III Rzeszą. Oficjalnie by uwolnić się od ucisku Związku Radzieckiego.
Powyższa historia przedstawia inny obraz i motywy łotewskiej armii.
Uldis Kurzemnieks, bo tak został nazwany przez żołnierzy, stał się ich żywą maskotką. Wizytował szpitale, jednostki wojskowe by podnosić morale wojska.
Był także bohaterem niemieckiego filmu propagandowego.
Pod koniec wojny uciekł z Rygi wraz z rodziną, która się nim opiekowała i po kilkuletniej tułaczce po Europie osiadł w Australii.
Nie pamiętał skąd dokładnie pochodzi i nie znał swojego nazwiska. Jego mgliste wspomnienia zawężały się do kilku obrazów z rodzinnego domu i nie pomagały w odzyskaniu tożsamości.
Dużo więcej wspomnień miał od momentu kiedy trafił do wojska.
Był świadkiem działalności łotewskich oddziałów na terenach dzisiejszej Łotwy i Białorusi, między innymi widział egzekucję na ludności żydowskiej. Ubierano go w mundury szyte specjalnie dla niego, nosił broń i granaty.
Starano się go także wykorzystywać do uspokajania tłumów wywożonych do obozów.
Trauma i piętno, które go wtedy dotknęły, trwale odcisnęły się na jego psychice.
Zamknął się w sobie i milczał przez dziesięciolecia.
Przez ponad pięćdziesiąt lat nie zdradził swojej tajemnicy nawet najbliższej rodzinie.
W pewnym momencie, pod koniec XX wieku, zdecydował się na wyjawienie prawdy.
Najpierw historię swojego życia opowiedział najstarszemu synowi, który jest autorem „Maskotki” a później żonie i pozostałym dzieciom.
Wszyscy, po pierwszym szoku, zdecydowali się pomóc ojcu w odnalezieniu swoich korzeni.
Czytając niektóre fragmenty, czasami nie chce się wierzyć w historie opisywane przez autora. Przypadki czy zbiegi okoliczności jakich doświadcza Kurzemnieks, na swojej drodze do prawdy, wydają się niewyobrażalne. Trudno też nie odnieść wrażenia, że syn próbuje ojca usprawiedliwiać i tłumaczyć. Do tego dochodzi możliwość konfabulacji w celu zatarcia swoich win, choć w przypadku dziecka, które miało sześć czy siedem lat, wydaje się to mało prawdopodobne.
Nie zmienia to faktu, że historia Żyda, który stał się w pewnym momencie symbolem niezłomnej aryjskiej rasy, zakrawa na ironię losu i chichot historii.
Żeby wyrobić swoje własne zdanie, książkę trzeba przeczytać.
Polecam.

Rewelacyjna i niewiarygodna historia, której nie wymyśliłby żaden pisarz czy scenarzysta. Pomimo czterystu stron tekstu, czyta się ją płynnie, a z każdą kolejną stroną ciekawość wzrasta w postępie geometrycznym.
Przeczytałem ją na tyle szybko, że nie zdążyłem nawet dodać informacji na stronie o lekturze powyższej pozycji.
O co cały ten hałas?
Książka opowiada historię...