Bardzo przyjemna opowieść. Lekka i nieobciążająca mózgu, a zarazem rozczarowująco przewidywalna. Mimo to czytałam ją z zapartym tchem nie mogąc się doczekać coraz to nowych pomysłów bohaterów.
Sami bohaterowie również wymagają kilku pochlebnych słów, bo rzeczywiście na nie zasługują. Przede wszystkim nie było postaci, które samym faktem swojego istnienia wołałyby o pomstę do Nieba. Większość wydawała się bardzo naturalna i całkiem sympatyczna, choć Alec momentami był bardzo rozczarowujący. Na szczęście dostrzegali to również inni bohaterowie podziwiając jego przysłowiowe „więcej szczęścia niż rozumu”.
„Szczęście w mrokach” doskonale wpasowuje się w nurt klasycznego fantasy, nie dając od siebie niestety nic więcej. Mamy tajemnice, intrygi, wspaniałych władców, magię, pojedynki i tych złych, których trzeba koniecznie pokonać. Jedynym „smaczkiem” jest postać Seregila, choć i jemu podobnych nie brakuje w innych powieściach gatunku.
Choć generalnie jestem bardzo zadowolona z lektury, nie mogę zaprzeczyć, że czekało na mnie kilka rozczarowań, chociażby co do ślimaczego tempa rozwoju głównego wątku miłosnego. Zamierzam jednak dać szansę zarówno autorce jak i samej sobie na mnóstwo pozytywnych zaskoczeń i zapewne już niedługo sięgnę po kolejny tom.

Bardzo przyjemna opowieść. Lekka i nieobciążająca mózgu, a zarazem rozczarowująco przewidywalna. Mimo to czytałam ją z zapartym tchem nie mogąc się doczekać coraz to nowych pomysłów bohaterów.
Sami bohaterowie również wymagają kilku pochlebnych słów, bo rzeczywiście na nie zasługują. Przede wszystkim nie było postaci, które samym faktem swojego istnienia wołałyby o pomstę...