Opowieść o autodestrukcji. Autorka prowadzi nas przez niesamowite emocje przeżywane przez dwie główne bohaterki. Emocja związane z tworzeniem sztuki, seksem, wzajemnymi relacjami, a przede wszystkim manipulacją uczuciami, aż do granicy samounicestwienia, a czasem poza tę granicę. Książka momentami przypominała mi Małe życie Yanagihary i tak jak tamta powieść absolutnie do mnie nie trafiła.

Opowieść o autodestrukcji. Autorka prowadzi nas przez niesamowite emocje przeżywane przez dwie główne bohaterki. Emocja związane z tworzeniem sztuki, seksem, wzajemnymi relacjami, a przede wszystkim manipulacją uczuciami, aż do granicy samounicestwienia, a czasem poza tę granicę. Książka momentami przypominała mi Małe życie Yanagihary i tak jak tamta powieść absolutnie do...

Opisy to nie są ulubione fragmenty książki większości czytelników. Zazwyczaj chwalona jest wartka akcja, dobrze wykreowani bohaterowie, wciągająca fabuła. Da radę czytać bez szczegółowej znajomości garderoby postaci, czy wyglądu otoczenia, które zamieszkują. A co kiedy opis staje się istotą powieści, kluczem do jej zrozumienia? Wtedy nie możemy potraktować go „po macoszemu”. Musimy maksymalnie się skupić i rozbujać swoją wyobraźnię. Czy jest to proste?

Tess to rzeźbiarka. Tworzy w metalu. Spawając znaleziony na wysypisku złom tworzy swoje „dzieła sztuki”. Bibi jest tancerką. Bardzo odważną tancerką. W występach chce przekraczać granice, nie zważając nawet na ból i własne bezpieczeństwo. Poznanie Tess zainspiruje Bibi do stworzenia mrocznego, krwawego przedstawienia.

Istotą tej książki jest „performance” - właśnie to angielskie słowo najbardziej pasuje mi na określenie tego, co prezentują bohaterowie powieści „Skóra”. Aby w pełni cieszyć się jej czytaniem musimy te przedstawienia „zobaczyć”. Przyznam, że dla mnie nie było to łatwe i rzucam to na własny styl czytania. Kathe Koja dwoi się i troi, aby opisy były jak najbardziej plastyczne. Dba o oddanie klimatu występów, szczegółowo prezentuje ich kolejne etapy itd. Jednak dla mnie, ciągłe wyświetlanie tych scen było dość męczącą pracą. Kiedy śledzi się akcję to ona biegnie sama, emocje – jeżeli są dobrze zobrazowane – również same wylewają się ze stron, ale opisy – tu czytelnik musi się bardziej wysilić.

„Skóra” okazała się nie dla mnie z jeszcze jednego powodu. Nigdy nie rozumiałam tzw. sztuki współczesnej. Nie lubię tego pojęcia, bo uważam, że krzywdzi ciekawych artystów, ale do rzeczy. Zdarzają się takie ekspozycje, sytuacje artystyczne, które są tworzone, albo dla zszokowania, albo dla samowyrażenia się artysty – i tylko on rozumie, co chce przez to powiedzieć. Takie są dla mnie „performensy” z książki Kathe Koji. Chodzi w nich o zaszokowanie, o „fejm”, nie o sztukę. Ujmę to inaczej, nie o piękno i wrażliwość, które mi się ze sztuką kojarzą.

„Skóra” okazała się powieścią dziwną i – dla mnie – niezrozumiałą. U Kathe Koji uwielbiam mroczna, brudną atmosferę, którą jest tu obecna. Jednak temat, jakim są granice sztuki, i forma w jakiej został „ugryziony” były dla mnie za trudne.

Opisy to nie są ulubione fragmenty książki większości czytelników. Zazwyczaj chwalona jest wartka akcja, dobrze wykreowani bohaterowie, wciągająca fabuła. Da radę czytać bez szczegółowej znajomości garderoby postaci, czy wyglądu otoczenia, które zamieszkują. A co kiedy opis staje się istotą powieści, kluczem do jej zrozumienia? Wtedy nie możemy potraktować go „po...

Słowa kluczowe: koszmar senny, klaustrofobia, duszność, toksyczna miłość, turpizm, wściekłość, urażone uczucia, masochizm, przekraczanie granic, egoizm, szaleństwo, definicje sztuki i artyzmu. A nade wszystko BÓL. Fizyczny i psychiczny, nie można się go pozbyć. To wszystko jest w tej książce. Nie trzeba być ani lesbijką, ani amatorem modyfikacji ciała, żeby się w niej zakochać. Ale tylko wtedy można ją pokochać, kiedy odrzuci się swoje własne uprzedzenia i ograniczenia.

Słowa kluczowe: koszmar senny, klaustrofobia, duszność, toksyczna miłość, turpizm, wściekłość, urażone uczucia, masochizm, przekraczanie granic, egoizm, szaleństwo, definicje sztuki i artyzmu. A nade wszystko BÓL. Fizyczny i psychiczny, nie można się go pozbyć. To wszystko jest w tej książce. Nie trzeba być ani lesbijką, ani amatorem modyfikacji ciała, żeby się w niej...

Książka pisana jest szybkim językiem. Językiem bodźców, wrażeń i doznań estetycznych.
Akcja tak naprawdę wpleciona jest w opis, co na początku bardzo utrudnia czytanie, ale idzie się do tego przyzwyczaić.
Dialogi niestety są niedopracowane i szybko można się zgubić w kwestiach bohaterów (co kto mówi???).
Ogółem cała historia nie jest specjalnie wybitna, jednak wszelkie opisy każdego rodzaju sztuki naprawdę potrafią urzec - są tak wyraziste, że dana rzeźba po prostu staje nam przed oczyma, a tancerze wirują w dzikim, ekstatycznym tańcu wokół niej.
Kilka razy byłam naprawdę zaskoczona - nie spodziewałam się takiego zwrotu akcji ani kierunku prowadzenia narracji, ale niestety muszę przyznać, że ta książka trochę mnie zawiodła. Spodziewałam się czegoś zgoła innego i utknęłam męcząc się z nią prawie miesiąc.
6/10 tylko ze względu na sztukę i poruszanie niszowych tematów.

Książka pisana jest szybkim językiem. Językiem bodźców, wrażeń i doznań estetycznych.
Akcja tak naprawdę wpleciona jest w opis, co na początku bardzo utrudnia czytanie, ale idzie się do tego przyzwyczaić.
Dialogi niestety są niedopracowane i szybko można się zgubić w kwestiach bohaterów (co kto mówi???).
Ogółem cała historia nie jest specjalnie wybitna, jednak wszelkie...

"Skóra" nie należy do łatwych i przyjemnych tekstów. Jest to powieść, która zabiera czytelnika w najgłębsze otchłanie szaleństwa i obłędu. Jest ona na tyle duszna i przytłaczająca, że nie sposób pochłonąć wszystko jednym tchem. Odpowiednie dawkowanie jest tu jak najbardziej wskazane. Chaotyczny i zarazem niezwykle plastyczny język autorki, w połączeniu z oryginalną tematyką, czyni "Skórę" piękną w swej brzydocie. Dla mnie to pozycja, której długo nie zapomnę.

"Skóra" nie należy do łatwych i przyjemnych tekstów. Jest to powieść, która zabiera czytelnika w najgłębsze otchłanie szaleństwa i obłędu. Jest ona na tyle duszna i przytłaczająca, że nie sposób pochłonąć wszystko jednym tchem. Odpowiednie dawkowanie jest tu jak najbardziej wskazane. Chaotyczny i zarazem niezwykle plastyczny język autorki, w połączeniu z oryginalną...

Są książki, które bolą gdy się je czyta. Taką niewątpliwie jest "Skóra" i skojarzenie tego z patologicznymi modyfikacjami jakimi poddawane jest ciało to tylko pozór. Tutaj przeprowadza się mozolny i uporczywy (właśnie uporczywy a nie długi) zabieg na psychice i duszy. Przerażający i pociągający obraz de-ewolucji.

Są książki, które bolą gdy się je czyta. Taką niewątpliwie jest "Skóra" i skojarzenie tego z patologicznymi modyfikacjami jakimi poddawane jest ciało to tylko pozór. Tutaj przeprowadza się mozolny i uporczywy (właśnie uporczywy a nie długi) zabieg na psychice i duszy. Przerażający i pociągający obraz de-ewolucji.

Niby ciekawe postaci i emocjonalne napięcie pomiędzy nimi, które jednak po jakimś czasie staje się namolne i nudne. Eksploatowanie jednego pomysłu i pogłębianie go ile się da, napuszona egzaltacja dla "intelektualistek" i "artystek" w wyciągniętych swetrach. Nie bardzo.

Niby ciekawe postaci i emocjonalne napięcie pomiędzy nimi, które jednak po jakimś czasie staje się namolne i nudne. Eksploatowanie jednego pomysłu i pogłębianie go ile się da, napuszona egzaltacja dla "intelektualistek" i "artystek" w wyciągniętych swetrach. Nie bardzo.

Jeśli palisz vogue'i, masz piercing w waginie (nie polecam),jesteś lesbijką i po ASP, to może Ci to podejdzie.

Jeśli palisz vogue'i, masz piercing w waginie (nie polecam),jesteś lesbijką i po ASP, to może Ci to podejdzie.

Pierwsza część męcząca, druga mnie zaciekawiła, trzecia nawet się spodobała. Ciekawi bohaterowie, dziwny styl pisania i "blade oczy" co trzy zdania.

Pierwsza część męcząca, druga mnie zaciekawiła, trzecia nawet się spodobała. Ciekawi bohaterowie, dziwny styl pisania i "blade oczy" co trzy zdania.

Tego nie da się czytać. Wszystko w tej książce wydaję się być chore.

Tego nie da się czytać. Wszystko w tej książce wydaję się być chore.