Już od dziecka mówimy sobie, że nasze życie będzie wyglądać całkiem inaczej od życia naszych rodziców. Im jesteśmy starsi obiecujemy sobie, że nie będziemy popełniać ich błędów. Z bagażem doświadczeń, wspomnień i obserwacji ruszamy na podbój świata mówiąc sobie: "Jestem kowalem własnego losu". Nie ważne co się stanie, to ja będę dyktował warunki innym, a nie oni mi".

Życie jednak płata nam przeróżne figle. Wtedy nasze marzenia z młodych lat zacierają się, nikną pod jarzmem codzienności i rutyny. Człowiek dostosowuje się do panujących w społeczeństwie zasad. Staje się taki, jaki nie chciał być.

Bohaterka powieści Lindy Holeman także składała sobie taki obietnice. Linny została wychowana przez matkę, która przez wiele lat wpajała dziewczynce, że ta ma szlachetną krew i jest stworzona do wyższych celów. Nie chciała dla córki tego co miała ona, czyli ciężkiej pracy, walki o każdy grosz, upodlenia społecznego. Po jej śmierci dziewczynka trafiła pod opiekę Rama, który zrobił z niewinnego dziecka prostytutkę.

Mijało wiele lat w trakcie, których Linny uwolniła się spod władzy swojego prześladowcy. Mimo to los nie był dla niej nadal łaskawy. Trafiła na ulicę, gdzie była pomiatana, upokarzana i wielokrotnie bita. Ciąg perypetii doprowadził w końcu do wyjazdu do Indii. Niestety ci co myślą, że opuszczenie Anglii pozwoliło Linnet odciąć się od przeszłości grubo się mylą.

Cóż mogę o niej napisać ...? Książka jest fanastyczna. Na początku nie miałam takiego zdania, ale im głębiej w las tym trudniej było się od niej oderwać, choćby na moment. Skumulowanie dramatycznych wydarzeń sprawia, że opowiadana historia wyciska łzy i zapewne poruszy nie jedno zatwardziałe serducho. W dodatku autorka posługuję się językiem prostym oraz dość subtelnym, jeżeli chodzi o opisy seksualne. Jeśli ktoś martwi się poczuciem zniesmaczenia to mogę zagwarantować, że do czegoś takiego nie dojdzie. Całość jest wystarczająco wyrafinowana, by nie odstraszyć wrażliwszych czytelników.

Bohaterowie są barwni, na ogół wzbudzają raczej sympatię aniżeli wrogość. Choć czasami nie rozumiałam Linnet z czasem dotarło do mnie, że mimo całego cierpienia jakie ją spotkało nadal jest tą małą dziewczynką. Kobietą, która nie zapomniała o swych dziecięcych postanowieniach.

Ptaszyna stanowi także obraz społeczeństwa angielskiego w XIX wieku. Prezentuje skupisko kompletnych ignorantów, ludzi bezdusznych, materialistów, skończonych drani itp. Można tak bez końca wymieniać. Akcent indyjski odsłania ich brak szacunku dla mieszkańców Indii - rodowitych hindusów. Małżeństwa mieszane nie wchodzą w grę, na porządku dziennym jest obrażanie i upokarzanie biednych ludzi. Wszystko to w imię czego? Przeświadczenia, że Brytyjczycy torują tym ludziom drogę ku cywilizacji. No proszę ....!

Linda Holeman napisała powieść bardzo dobrą. Aż dziwi mnie fakt, że wcześniej spod jej pióra wyszły książki skierowane tylko do dzieci i młodziezy. Tutaj całkiem zgrabnie nakreśliła portret psychologiczny młodej kobiety walczącej o upragnioną wolność, niezależność i własne szczęście. Żeby było jasne Ptaszyna to nie książka o miłości ;)

Już od dziecka mówimy sobie, że nasze życie będzie wyglądać całkiem inaczej od życia naszych rodziców. Im jesteśmy starsi obiecujemy sobie, że nie będziemy popełniać ich błędów. Z bagażem doświadczeń, wspomnień i obserwacji ruszamy na podbój świata mówiąc sobie: "Jestem kowalem własnego losu". Nie ważne co się stanie, to ja będę dyktował warunki innym, a nie oni mi".

Życie...