Po krótkiej przerwie powracam do Fundacji. Bardzo podoba mi się klimat, jaki autor stworzył. Jak już się zacznie, to ciężko się oderwać. Przyznam, że ta część podobała mi nie znacznie mniej niż poprzednia, ale jest coś w tej historii, że przyciąga człowieka jak magnes i chce poznać koniecznie dalszy ciąg wydarzeń, a to już duża wartość sama w sobie.

Czy ktokolwiek, nawet najgenialniejszy człowiek i wnikliwy analityk społeczeństwa jest w stanie przewidzieć jego posunięcia na wiele setek lat do przodu? Do tej pory wszystko było tak, jak przewidział psychohistoryk Hari Seldon. Ale czy naprawdę jest to możliwe i czy nic nie jest w stanie potoczyć się innym torem?

Początek, potyczki miedzy Imperium a Fundacją, były trochę słabszą częścią książki jak dla mnie. Później się rozbujało, kiedy poznajemy Baytę i Torana. Cała sprawa z Mułem, kolejnym ukazaniem się Seldona w Krypcie Czasu było interesujące, podobnie jak to, w jaki sposób Muł podporządkowywał sobie sojuszników. Posunęło to historię w naprawdę świetnym kierunku. Co mogę autorowi zarzucić? Dość słabo scharakteryzowanych bohaterów. Wydają się płascy, imiona pojawiające się na kartkach książki, do których ciężko się przywiązać i złapać z nimi jakiś kontakt. Oraz sama intryga z Mułem, tym kim jest, szło rozgryźć bardzo szybko, przez co sama końcówka była odrobinę pozbawiona emocji, bo już wiedziałam i tylko czekałam na moment rozstrzygnięcia, kiedy i jak nastąpi.

Reasumując, seria jest warta uwagi z całą pewnością i mimo rzeczy, które mi osobiście przeszkadzały, rzecz gustu przypuszczam, będę kontynuować moją przygodę z panem Asimovem, bo klimat jego książek jest unikatowy.

Po krótkiej przerwie powracam do Fundacji. Bardzo podoba mi się klimat, jaki autor stworzył. Jak już się zacznie, to ciężko się oderwać. Przyznam, że ta część podobała mi nie znacznie mniej niż poprzednia, ale jest coś w tej historii, że przyciąga człowieka jak magnes i chce poznać koniecznie dalszy ciąg wydarzeń, a to już duża wartość sama w sobie.

Czy ktokolwiek, nawet...